“แม่จ๋า”
“ว่าไง”
“หนูอยากออกไปแตะขอบฟ้า อยากไปหาแรงบันดาลใจน่ะแม่” บอกแม่ไปแล้วก็รีบละสายตามองไปทางอื่น เพราะเดี๋ยวแม่สบตาเธอแล้ว อาจจับสังเกตอะไรบางอย่างได้
ตั้งแต่กลับจากไปหาอาร์เธอร์ เธอก็นอนซุกตัวเงียบ ๆ ในห้อง จนผ่านไปอีกหนึ่งวันก็เริ่มแผนการพาตัวเองไปหลบเลี้ยงลูกด้วยตัวของตัวเองได้ในที่สุด จึงเดินตามหาแม่ในสายวันนี้ แล้วปดออกไปแบบนั้น
ฐิตตาได้ยินแล้วก็เงียบ จ้องบุตรสาวคนเดียวนิ่ง ๆ ค่อยเอ่ยปากถาม “แรงบันดาลใจอะไรของเรา วาดรูปน่ะหรือ”
“ใช่จ้ะ”
“แล้วงานปั้นที่ทำค้างไว้ล่ะ เสร็จหรือยัง”
“ก็นี่ไง หนูไม่มีแรงบันดาลใจเลยเนี่ย แม่อย่าถามคำถามแบบนี้กับหนูดิ มันบั่นทอนความคิดสร้างสรรค์ของหนูนะ แม่รู้ไหม”
ฐิตตากลั้นยิ้ม ส่ายหัวกับอารมณ์ศิลปินของบุตรสาวตนเอง กล่าวเย้าไปว่า “สรุปว่างานก่อนนี้ลูกก็ยังทำไม่เสร็จ ก็จะเปลี่ยนไปทำงานอื่นอีกแล้ว ว่างั้นเถอะ”
ฐิตตามองบุตรสาวตัวดีที่ใช้ชีว
