“พอไปถึงก็เห็นสภาพนายแย่มาก เรากับยิ้มเลยพากันแบกนายออกมาที่รถ ไปส่งที่ห้องนายไง”
อาร์เธอร์นึกทบทวนตาม พยักหน้าเบา ๆ คืนนั้นเขาจำได้ว่าไม่ได้ดื่มเครื่องดื่มมึนเมาเลยด้วยซ้ำ อีกทั้งยังตั้งใจว่าจะกลับห้องหลังคุยเรื่องงานจบแล้ว แต่ทุกอย่างก็เลือน ๆ ราง ๆ ไปพร้อมกับสติสัมปชัญญะของเขา
คุณหมอหนุ่มมองหน้าคนเล่า เอ่ยปากถามต่อ “แล้วไงอีก”
“ยิ้มมันก็มาช่วยแบกไปส่งด้วย แต่มันขอกลับก่อนไง เพราะแฟนมันโทรตาม” เล่ามาถึงตรงนี้หน้าใส ๆ ของเธอก็ออกสีแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อยทำทีเป็นยักไหล่กลบเกลื่อน บ่ายเบี่ยงจะพูดต่อ จึงตัดบทไปว่า
“แล้วก็นั่นแหละ นายก็...”
อาร์เธอร์กะพริบตาปริบ ๆ ถามเธอกลับด้วยใบหน้าที่ออกสีแดงเช่นกัน “ปล้ำ?”
“อือ” เสียงตอบสั้น ๆ ฟังดูน่ารักมาก มากเสียจนอาร์เธอร์ต้องลากสายตาลงมองที่โต๊ะตัวที่คั่นกลางระหว่างเขากับเธอแทน เพราะกลัวอดใจไม่ไหว ปีนข้ามไปทำกับคนตรงหน้าซ้ำแบบคืนนั้นอีกครั้ง
