ดรุณีน้อยอ้อนรัก

ตอนที่ 2 กระจ่างแจ้ง

เมื่อถึงคราวที่บ้านสกุลหานเป็นผู้จัดงานเลี้ยงดื่มชา หลี่ลี่อิงได้ขอติดตามบิดาไปอีกเช่นเคยเพราะรู้ว่างานนี้เยี่ยหยวนซีก็ได้ติดตามบิดาไปเช่นกัน

เมื่อไปถึงก็พบว่าหานหลิงหลิงกำลังบรรเลงพิณอยู่ จึงยืนอยู่ตรงทางเดินกับบิดาเพื่อฟังนางบรรเลงให้จบเพลงก่อนจึงจะเดินเข้าไป เสียงพิณของเด็กสาวยังอ่อนด้อยนักทำให้เด็กหญิงแอบหัวเราะเบาๆ เมื่ออีกฝ่ายเล่นผิดเพี้ยนในช่วงหนึ่ง

“ท่านพ่อดูสิเจ้าคะ นางดีดไม่เป็นจังหวะ” หลี่ลี่อิงกระซิบกับบิดาเสียงเบาด้วยความขบขัน

“แต่ด้วยวัยเพียงเท่านี้ถือว่านางมีฝีมือมากเลยทีเดียว เจ้าทำไม่ได้อย่างนางก็อย่าไปหัวเราะเยาะนางเลย” หลี่หลงไม่ได้เข้าข้างบุตรสาว

“แต่นางก็เตะต่อยไม่เก่งอย่างข้า”

“ใครที่ไหนจะชอบให้เด็กผู้หญิงเตะต่อยกันเล่า เจ้าควรเรียนรู้การบ้านการเรือนกับท่านแม่ของเจ้าได้แล้ว”

“พี่หยวนซีบอกว่าชอบที่ข้าชำนาญหมัดมวย” เด็กหญิงบอกบิดาด้วยท่าทีที่มั่นใจ

“นั่นเป็นเพราะหยวนซีเป็นคนจิตใจดีจึงไม่กล้าพูดทำร้ายจิตใจเจ้าต่างหากเล่า เขาเอ็นดูเจ้าในยามนี้เพราะเป็นเด็ก แต่หากเมื่อใดที่เจ้าเป็นสาวแล้วยังแข็งกระด้างเช่นนี้ เขาคงหมดความเอ็นดูเป็นแน่”

เมื่อบิดาพูดเช่นนั้นหลี่ลี่อิงก็ทำหน้างอง้ำ แต่ถึงอย่างไรก็ไม่เชื่อที่บิดาพูดอยู่ดี

เมื่อหานหลิงหลิงบรรเลงเพลงจบแล้ว สองพ่อลูกสกุลหลี่จึงได้เดินเข้าไป หลี่ลี่อิงย่อตัวคารวะด้วยความอ่อนช้อยเท่าที่จะทำได้แล้วหันไปยิ้มให้แก่หยวนซี และต้องลดยิ้มลงเมื่ออีกฝ่ายกำลังส่งยิ้มให้กับเด็กสาวอีกคนอยู่

หลี่ลี่อิงเดินไปนั่งข้างหลังบิดา แอบชำเลืองมองหยวนซีต้าเกอของตนที่ไม่ได้ชำเลืองมาทางตนเลยสักนิด

“หลิงเอ๋อร์พาหยวนซีกับลี่อิงไปชมสวนดอกไม้ทางด้านนู้นสิ ผู้ใหญ่จะคุยงานกัน” หานชิงเทียนบอกแก่บุตรีแล้วยิ้มให้แก่นาง

“เจ้าค่ะท่านพ่อ” เด็กสาวรับคำด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานแล้วเดินนำทั้งสองไปที่สวนดอกไม้โดยมีหญิงรับใช้เดินตามไปดูแลอยู่ห่างๆ

เมื่อไปถึงหานหลิงหลิงก็ทำหน้าเศร้า ยืนเหม่อที่หน้าแปลงดอกไม้ที่บานสะพรั่งจนเยี่ยหยวนซีต้องเข้าไปถามนางด้วยความสงสัย

“ทำไมถึงทำหน้าเช่นนั้นเล่าหลิงหลิง”

“ฝีมือบรรเลงพิณของข้ายังด้อย เล่นผิดเพี้ยนไปหลายครา ช่างน่าอายยิ่งนัก” เด็กสาวกล่าวโทษตัวเองด้วยน้ำเสียงที่เศร้า

“ข้ากลับไม่เห็นว่าเป็นเช่นนั้น วัยเท่าเจ้าใครเล่าจะบรรเลงได้ไพเราะเช่นนี้ ฝึกฝนต่อไปเถิด ข้าเชื่อว่าสักวันเจ้าจะต้องบรรเลงได้ไพเราะกว่านี้แน่” เยี่ยหยวนซีพูดปลอบใจ

หลี่ลี่อิงเห็นดังนั้นก็เข้าไปปลอบโยนนางอีกคน เพื่อให้พี่ชายข้างบ้านเห็นว่าตนนั้นก็เห็นใจอีกฝ่ายเช่นกัน “เจี่ยเจีย(พี่สาว)อย่าได้เศร้าไปเลยเจ้าค่ะ ท่านเล่นได้ไพเราะแล้ว”

“ขอบใจเจ้ามากนะลี่อิง” หานหลิงหลิงหันมายิ้มให้ แล้วแอบเลิกคิ้วสูงแล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มเยาะให้เห็นเพียงสองคน

‘นี่นางแสร้งทำเช่นนั้นหรือ หึ’ หลี่ลี่อิงเก็บความไม่พอใจเอาไว้ต่อหน้าเยี่ยหยวนซี

“ข้าช่างอ่อนแอนัก ไม่ได้เข้มแข็งอย่างลี่อิง พี่หยวนซีคงรำคาญคนอย่างข้า” นางหันไปตัดพ้อกับเด็กหนุ่มเป็นนัยถึงคำถามของหลี่ลี่อิงครั้งก่อนที่ถามว่าเขาชอบที่ตนเป็นแบบใด

“ไม่เลยสักนิด ลี่อิงเกิดในสำนักคุ้มกันนางย่อมต้องเข้มแข็งเพราะรอบตัวมีแต่บุรุษ ส่วนเจ้าเกิดในตระกูลที่ทำการค้าขายผ้าแพรจะให้เข้มแข็งเช่นนางได้อย่างไรกัน” เยี่ยหยวนซีปลอบเสียงนุ่ม

“พี่หยวนซีชอบแบบไหนมากกว่ากันหรือเจ้าคะ หมายถึงชอบให้ข้าเป็นแบบไหน” เด็กสาวถามเสียงเบาด้วยความเอียงอายแล้วปรายตามองไปยังหลี่ลี่อิงเพื่อให้อีกฝ่ายรอฟังคำตอบของเขา

“ข้าชอบให้เจ้าเป็นตัวของตัวเองเช่นนี้ดีแล้ว อย่าคิดมากเลยนะ” เยี่ยหยวนซีตอบออกมาเช่นนั้น

หลี่ลี่อิงจึงนึกถึงคำพูดของบิดาที่เคยพูดว่าเขาแค่พูดเพื่อรักษาน้ำใจเท่านั้นน่าจะเป็นเรื่องจริง และเพื่อไม่ให้เป็นเรื่องค้างคาใจประกอบกับยังอยู่วัยเยาว์ที่ไม่ได้มีความคิดมากนักหลี่ลี่อิงจึงโพล่งถามออกไปอย่างใคร่รู้

“แล้วหากเป็นสตรีเล่า บุรุษนั้นจะชอบสตรีแบบไหนกันหรือเจ้าคะ”

“เจ้ายังเด็กอยู่ อยากจะรู้ไปทำไมกันเล่าลี่อิง” เยี่ยหยวนซีถามด้วยความเอ็นดู ในขณะที่หานหลิงหลิงแอบขำที่นางดูร้อนใจอยากรู้ว่าเยี่ยหยวนซีจะเลือกใคร

ทั้งสองรู้อยู่แก่ใจว่าตอนนี้คำตอบของเยี่ยหยวนซีคือคำตัดสิน โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัวสักนิดว่าพวกนางกำลังมีศึกแย่งชิงเขาอยู่อย่างเงียบๆ

“ข้าแค่อยากรู้เจ้าค่ะ ว่าบุรุษชอบสตรีแบบไหน หากพี่หยวนซีจะมีคนรักท่านจะเลือกสตรีเช่นไรเจ้าคะ”

“บุรุษส่วนใหญ่ย่อมชอบสตรีที่เรียบร้อยอ่อนหวานเก่งงานบ้านงานเรือนอยู่แล้ว ข้าเองก็เป็นหนึ่งในนั้น” เขาพูดแล้วสบตากับหานหลิงหลิงเป็นนัยว่าชอบอย่างที่นางเป็น

หานหลิงหลิงก้มหน้าเล็กน้อยอย่างเขินอาย แอบหันไปยิ้มเยาะเด็กหญิงวัยเยาว์ให้รู้ว่าไม่ใช่คู่แข่งของตนเลยสักนิด

“แสดงว่าอีกไม่กี่ปีท่านก็คงจะออกเรือนแล้ว ข้าคงไม่ได้เที่ยวเล่นกับท่านอีก” หลี่ลี่อิงทำหน้าเศร้า

ในใจของตนเองนั้นมีใจให้แก่เขา แต่เพราะตัวเองยังเด็กและไม่ใช่คนเรียบร้อยอย่างที่เขาชอบ หานหลิงหลิงที่จะเข้าพิธีปักปิ่นพร้อมออกเรือนในอีกไม่กี่ปีจึงมีสิทธิ์มากกว่าตน และเขาเองก็ดูมีท่าทีชอบพอนางไม่น้อย

เยี่ยหยวนซีหัวเราะอย่างเอ็นดูที่เด็กหญิงนั้นดูสลดลงไปเพราะคิดว่าเขาจะออกเรือนในเร็ววันนี้

“ข้ายังไม่สนใจเรื่องนั้นหรอก ข้ายังมีความฝันที่จะกำจัดพวกโจรป่าที่จี้เฉินเพื่อแก้แค้นแทนท่านปู่ ตราบใดที่ยังปราบกลุ่มโจรนั่นไม่ได้ ข้าก็จะยังไม่ออกเรือน”

เมื่อเขาพูดเช่นนั้นก็ทำให้หานหลิงหลิงลดยิ้มลงเล็กน้อย ในขณะที่หลี่ลี่อิงนั้นยิ้มกว้างมีความหวังมากขึ้น

“ทำไมหรือเจ้าคะ”

“หากข้าอันเป็นไป ภรรยาของข้าก็จะกลายเป็นม่ายแต่ยังสาว ดังนั้นคงอีกหลายปีเลยทีเดียวที่ข้าจะออกเรือน และคงต้องไปฝึกวิชากับท่านพ่อและหัวหน้าเฉินอีกนานกว่าจะมีฝีมือมากพอ” เยี่ยหยวนซีพูดถึงปณิธานของตน

หลี่ลี่อิงหันไปยิ้มให้แก่เด็กสาวอีกคนที่ตอนนี้ถึงกับยืนนิ่งไป

‘จริงอย่างที่เสี่ยวชิงบอก หากข้าเก่งทั้งบู๊และงานเรือนข้าย่อมได้เปรียบหานหลิงหลิงแน่ คอยดูเถอะข้าจะฝึกฝนให้เก่งรอบด้านเลยทีเดียว’ เด็กหญิงคิดในใจอย่างมีความหวัง

นางใช้โอกาสที่ตัวเองเป็นเด็กกว่าอ้อนให้เยี่ยหยวนซีเอาใจนางแล้วปรายตามองไปยังหานหลิงหลิงที่ตอนนี้ต่างคนต่างส่งสายตาไม่ยอมอ่อนข้อให้แก่กัน

‘นึกว่าจะเรียบร้อยอ่อนหวาน ท่านเองก็ร้ายกับข้ามิใช่เล่น’

‘เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม คอยดูเถิดหากข้าปักปิ่นเติบโตเป็นสาวเมื่อใด ข้าจะทำให้พี่หยวนซีหมั้นหมายกับข้าก่อนเจ้าเติบใหญ่ให้จงได้’

‘มองมาแล้วทำหน้าอย่างนั้น คงคิดล่ะสิว่าตนเองโตกว่าแล้วจะได้เปรียบกว่า พี่หยวนซีไปฝึกวิชาที่สำนักของท่านพ่อข้า มิหนำซ้ำบ้านข้ากับบ้านสกุลเยี่ยก็อยู่ติดกัน ข้าต่างหากเล่าที่ได้เปรียบเจ้าทุกทาง หึ’

ทั้งสองต่างคนต่างคิดเปิดศึกอยู่ในใจไม่ได้เอ่ยออกมา แม้อายุน้อยทั้งคู่แต่ก็มีหัวใจปฏิพัทธ์ต่อเด็กหนุ่ม ต่างต้องการเป็นสะใภ้ของตระกูลเยี่ยไม่ต่างกัน

“หลิงหลิง ข้าขอดอกไม้นั่นให้แก่ลี่อิงได้หรือไม่” เยี่ยหยวนซีหันไปถามนางเมื่อหลี่ลี่อิงร่ำร้องอยากได้ดอกไม้สีสดตรงหน้า

“ได้เจ้าค่ะ” หานหลิงหลิงเอ่ยอนุญาต หญิงรับใช้จึงจะเข้าไปเด็ดดอกไม้ให้ แต่นางห้ามเอาไว้แล้วเข้าไปเด็ดมาให้แทน

“อุ๊ย” หานหลิงหลิงอุทานออกมาแล้วชักมือกลับ โลหิตสีแดงซึมออกมาจากปลายนิ้วเมื่อจงใจให้ตนเองโดนหนามตำ เยี่ยหยวนซีกำลังจะเข้าไปดูแผลให้แก่นาง แต่หลี่ลี่อิงวิ่งเข้าไปดูก่อน แล้วร้องเรียกหญิงรับใช้ของนางมาดูแล

“เจ้ารีบหายามาใส่ให้เจี่ยเจียเร็วเข้า” เด็กหญิงร้องบอกแล้วนำผ้าเช็ดหน้าของตนมาพันรอบนิ้วให้แก่เด็กสาว

“ไม่เป็นไร บาดแผลเพียงเล็กน้อย ไม่ต้องใส่ยา ขอบใจเจ้ามากลี่อิงที่ห่วงใยข้า”

“ข้าต้องขออภัยเจี่ยเจียที่อยากได้ดอกไม้นั่น ทำให้ท่านต้องเจ็บตัว” หลี่ลี่อิงพูดเสียงอ่อนคล้ายสำนึกผิดแต่แอบส่งสายตาให้แก่นางเป็นนัยว่ารู้ทัน

“ข้าไม่ได้ถือโทษเจ้า” หานหลิงหลิงพูดอย่างนุ่มนวล ในใจนึกโกรธเคืองที่นางมาดูบาดแผลก่อนที่เยี่ยหยวนซีจะเข้ามาดูให้

“ข้าผิดเองที่ไม่ได้เข้าไปเด็ดมันด้วยตัวเอง” เยี่ยหยวนซีพูดด้วยความร้อนใจ ห่วงว่านางจะปวดบวมจากหนามนั่น เหตุเพราะไม่ใช่เรือนของตนจึงไม่กล้าเด็ดดอกไม้ด้วยตนเอง

“อย่าคิดมากเลยเจ้าค่ะ ข้าไม่เป็นไร อีกอย่างลี่อิงยังเด็กนัก เห็นอะไรสวยๆ งามๆ ก็อยากได้โดยไม่คิดว่ามันเป็นหนามแล้วคนเก็บต้องได้รับบาดเจ็บ ข้าไม่ได้ถือโทษหรอกเจ้าค่ะ” หานหลิงหลิงพูดแล้วหันไปยิ้มให้กับหลี่ลี่อิง

“ดอกไม้ชนิดนี้มีหนาม เจ้าจงจำไว้นะลี่อิง” เยี่ยหยวนซีหันไปบอกนางเป็นนัยว่าให้ระวังหากเจอที่ไหนอย่าเก็บเอง

‘รู้ว่ามีหนามแต่จงใจเก็บด้วยตัวเอง หึ ที่แท้นางจงใจเรียกร้องความสนใจจากพี่หยวนซี’ เด็กหญิงมองหน้าอีกฝ่ายที่จงใจเปิดศึกแย่งเยี่ยหยวนซีอย่างชัดเจน

**********************