บทที่ 8

2406 Words

　　ดาร์เรน เย่ตื่นขึ้นก่อนรุ่งสางในเช้าวันรุ่งขึ้น 　　เขานอนทั้งคืน แต่เขาก็ยังมีพลัง 　　อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกไม่สบายเพราะเขารู้สึกว่ามีไฟในท้องของเขากำลังเผาอวัยวะภายในของเขา 　　“มันจะเป็นผลโสมหรือเปล่า” 　　เขาเดาได้อย่างรวดเร็วและสันนิษฐานว่ามันเกิดจากผลโสม 　　“ถึงแม้จะดูไม่ปกติ แต่ก็เป็นผลไม้ธรรมดาไม่ใช่หรือ?” 　　“เป็นไปได้ไหมที่ฉันถูกวางยาพิษ? มันเติมพลังจิตวิญญาณให้ฉันด้วยเหรอ?” 　　ดาร์เรนไม่รู้ว่าจะจัดการกับมันอย่างไร และเขาไม่สามารถหาวิธีแก้ไขเพื่อตอบสนองต่อผลข้างเคียงเหล่านี้ได้ เขาวิ่งขึ้นไปบนดาดฟ้าและเริ่มฝึกฝนพระธาตุไทจิ 　　หลังจากหายใจเข้าและหายใจออกหลายครั้ง เขาก็สามารถกำจัดความรู้สึกแสบร้อนในท้องได้ เขารู้สึกมีพลังมากขึ้นหลังจากนั้น 　　นอกจากนี้ เขายังค้นพบแหล่งพลังงานอื่นที่ไหลเวียนอยู่ภายในร่างกายของเขา 　　พลังงานพยายามจะพุ่งออกจากร่างกายในบางครั้ง ทำให้เขาต้องการจะตีใครสักคนเพื่อแสดงความโกรธของเขา 　　ดาร์เรนพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะระงับความคิดอันรุนแรงของเขา 　　จากนั้น เขาสังเกตเห็นว่าหยกแห่งชีวิตและความตายไม่ทำงาน 　　ด้านสีขาวยังคงสลัว แต่อีกด้านหนึ่งมีแสงสีดำหกจุด 　　ดาร์เรนค้นหาข้อมูลในสมองของเขา แต่เขาก็ยังไม่สามารถกู้คืนข้อมูลนั้นกลับคืนสู่สภาพเดิมได้ 　　ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถใช้ Jade ช่วยชีวิตผู้คนได้อีกต่อไป 　　เขาต้องใช้ความรู้ทางการแพทย์ที่เก็บไว้ในสมองของเขาแทน 　　น่าแปลกที่เขารู้สึกว่าประสิทธิภาพการเรียนรู้ของเขาดีกว่าเมื่อวานถึงสิบเท่า เขาสามารถเข้าใจส่วนที่ซับซ้อนส่วนใหญ่ได้อย่างง่ายดายในทันที 　　เขาเริ่มฝึกฝนเข็มสวรรค์ของไทจิ 　　เข็มสวรรค์แห่งไทจิมีเก้ารูปแบบ โดยแต่ละแบบต้องการเข็มเก้าแบบ และเข็มแต่ละประเภทมีเก้ารูปแบบ ซึ่งสามารถใช้เพื่อหยุดเลือดไหล ล้างพิษพิษ ลดความเจ็บปวด และชุบชีวิตคนตาย มันมีพลังมหาศาล 　　รูปแบบแรกคือการฝังเข็มเก้าจุด 　　เขาจำได้ว่าใช้รูปแบบนี้เพื่อช่วยชีวิตสาวน้อย Cici เขาฝึกฝนอย่างละเอียดถี่ถ้วนในกรณีที่เธอต้องการความช่วยเหลือจากเขาในอนาคตขณะที่เธอยังใกล้ตาย 　　ดาร์เรนยังคงฝึกฝนรูปแบบอื่นๆ ต่อไป: เทคนิคการทำลายล้างปากัว, การรักษายืดอายุเจ็ดดาว, การกำจัดปีศาจหกวิถี, การกระตุ้นเลือดห้าเฟส, การล้างพิษสี่สัญลักษณ์... 　　เขาฝึกฝนทุกรูปแบบใน Heavenly Needle of Taiji ติดต่อกัน เนื่องจากมันยังเร็วอยู่ เขาจึงฝึกฝนเทคนิคศิลปะการต่อสู้อีกสองสามอย่าง 　　เขาไม่ใช่นักสู้ แต่เขาจำเป็นต้องรู้ศิลปะการป้องกันตัวเล็กน้อยเพื่อป้องกันตัวเอง เพราะเขากำลังจะทวงหนี้วันนี้ 　　เขาสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในร่างกายของเขาหลังจากออกกำลังกายเป็นเวลาสามชั่วโมง 　　เขายังสังเกตเห็นชั้นของสิ่งสกปรกเลี่ยนที่ปกคลุมร่างกายของเขา มันเหนียวและไม่เป็นที่พอใจมาก 　　เขารีบไปอาบน้ำ เขาพบว่ารอยกัดของสุนัขจางลงและผิวของเขาก็ขาวขึ้น 　　ความแข็งแกร่งของเขาก็ดีขึ้นอย่างมากเช่นกัน เขาบังเอิญกระเบื้องแตกเมื่ออยู่ในห้องน้ำ 　　"อา - " 　　ดาร์เรนได้ยินราเชลตะโกนจากโรงยิมบนชั้นสองขณะที่เขาเดินออกจากห้องน้ำ เธอดูเหมือนจะเจ็บปวด 　　ดาร์เรนไม่ต้องการไปดูเธอ แต่เธอดูน่าสงสาร และโดนัลด์กับซาแมนธาออกไปวิ่งจ็อกกิ้งตอนเช้า 　　เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งและในที่สุดก็ขึ้นไปชั้นบน 　　“เป็นอะไรไปครับแม่” 　　เขาเห็นราเชลยืนเท้าเปล่าบนเสื่อโยคะ เธอคงท่าโยคะของเธอไว้โดยเอามือประสานกันและชูมือขึ้นไปในอากาศ 　　ร่างที่โค้งมนของเธอแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนขณะที่เธอสวมชุดโยคะสีดำและรัดรูป 　　เธอสูงและมีรูปร่างที่สวยงาม เธอมีเอวที่เรียวและก้นที่โค้งมน แขนและขาของเธอยาว และข้อเท้าที่เปลือยเปล่าของเธอก็ขาว 　　เธอทั้งมีเสน่ห์และเป็นผู้ใหญ่ 　　ดาร์เรนต้องยอมรับว่าแม่บุญธรรมของเขายังคงมีเสน่ห์ของเธออยู่ 　　"หายไวๆ!" 　　เธอตะโกนด้วยความรังเกียจเมื่อเห็นดาร์เรน "เจ้าพวกอึไร้ค่าช่วยฉันไม่ได้ตอนนี้ รีบพาซาแมนธามาที่นี่" 　　ดาร์เรนขมวดคิ้วและพูดว่า "พ่อกับซาแมนธาเพิ่งไปวิ่งเหยาะๆ ฉันคิดว่าพวกเขาจะกลับมาอีกสักพัก..." 　　"อา - " 　　หากเขาพูดไม่จบ ร่างของราเชลก็สั่นเล็กน้อย และเธอก็ล้มลงกับพื้น 　　ดาร์เรนรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยเธอ 　　“เกิดอะไรขึ้นกับคุณแม่” 　　ในขณะเดียวกัน เขาสังเกตเห็นว่าเธอมีท่าทางที่ไม่ปกติ เธอจับมือของเธอไว้แน่นแล้วยกขึ้นสูงเหนือศีรษะของเธอ ร่างกายของเธอก็ตึงเครียดเช่นกัน 　　ดาเรนกดลงบนมือของเธอ 　　"อา - " 　　เธอกรีดร้องเสียงดังเมื่อเขากดที่มือของเธอ 　　"มันเจ็บมาก." 　　เขารีบปล่อยมือเธอเมื่อเธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด 　　เขาหมุนหยกแห่งชีวิตและความตายบนฝ่ามือและกระแสข้อมูลแวบเข้ามาในจิตใจของเขา 　　เงื่อนไข: ไหล่หลุดและการไหลเวียนของเลือดหยุดชะงัก กล้ามเนื้ออาจตึงได้เว้นแต่จะได้รับการปฐมพยาบาล.... 　　สาเหตุ: การฝึกโยคะมากเกินไป... 　　พลังงานไม่เพียงพอ อาจใช้ 'หัตถ์ไทจิ' เพื่อรักษาได้ 　　ดาร์เรนช่วยให้เธอยืนขึ้นอย่างถูกต้องและพูดว่า “แม่คะ คุณแพลงไหล่แล้ว…” 　　เธอตะโกนอย่างโกรธเคือง “ไร้สาระ ขอให้พ่อกับซาแมนธาส่งฉันไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้...” 　　“เร็วเข้า ฉันเจ็บมาก มันกำลังจะฆ่าฉัน” 　　เธอรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อกล้ามเนื้อและเส้นเอ็นกระชับขึ้น 　　ไม่มีเวลาให้เสียอีกต่อไป 　　“ได้โปรดให้ฉันช่วยคุณแม่ ทั้งหมดที่ฉันต้องทำคือนวดกล้ามเนื้อของคุณ” 　　ขณะที่ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงมากขึ้น ดาร์เรนมองไปที่จุดฝังเข็มที่สำคัญของเธอและพูดว่า 　　"ฉันเพิ่งเรียนรู้วิธีทำสิ่งนี้จากรายการทีวีเกี่ยวกับสุขภาพ" 　　“ออกไปซะ ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ!” 　　“คุณมันคนไร้สาระ แม้แต่ภารโรงในคลินิกของฉันก็สามารถช่วยฉันได้มากกว่าคุณ!” 　　เธอขมวดคิ้วและพูดอย่างโกรธเคือง “ไปจากคุณและหยุดยุ่งวุ่นวาย คุณน่ารำคาญมาก” 　　"ได้โปรดให้ฉันช่วยแม่ หลอดเลือดในอ้อมแขนของคุณจะเสียหายถ้าคุณไม่ได้รับการรักษาในขณะนี้ —" 　　เขาก้าวไปข้างหน้าและคว้าแขนของเธอ 　　เขาไม่อยากช่วยเธอเพราะเธอไม่เห็นค่า อย่างไรก็ตาม ชีวิตของ Samantha จะยิ่งยากขึ้นหากเธอกลายเป็นคนพิการ ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเริ่มปฏิบัติต่อเธอ 　　"ทะลึ่ง - " 　　ราเชลตกใจมากเมื่อดาร์เรนเข้าหาเธอเพราะเธอไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ เธอยังคิดว่าเขาต้องการจะลวนลามเธอ 　　เธอถอยหลังไปสองสามก้าวและคำรามอย่างโกรธเคือง 　　“คุณกำลังทำอะไรดาเรน” 　　"ไปให้ไกลจากฉัน!" 　　"ฉันเป็นแม่สามีของคุณ" 　　เธอก้าวถอยหลัง แต่เขาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว เขาคว้าแขนเธอด้วยมือทั้งสองข้างของเขา 　　ผิวของเธอเรียบเนียนและอ่อนโยน 　　"ปรบมือ-" 　　ดาร์เรนบีบจุดฝังเข็มสามจุดของเธอ ทำให้เลือดไหลเวียนได้ตามปกติ 　　จากนั้น เขาเลื่อนนิ้วลง 　　"ปรบมือ-" 　　นิ้วของเขาแตะจุดสำคัญบนไหล่ของเธอ เส้นเอ็นและข้อต่อของเธอกลับสู่ตำแหน่งเดิมอย่างราบรื่นหลังจากเสียงที่คมชัดอีกสองเสียง 　　ตอนนี้แขนของเธอขยับได้ตามปกติ แต่เธอยกมือทั้งสองไว้เหนือหัวเพราะกลัวว่าถ้าเธอวางมือลง ไหล่ของเธอจะเคล็ดอีก 　　เธอรู้สึกหวาดกลัวและไม่อยากเจ็บปวดอีกต่อไป 　　"โว้ว!" 　　เขาไม่ได้หยุดและขยับมือลงไปที่กางเกงของเธอ 　　อย่างไรก็ตาม เธอคิดว่าเขาต้องการดึงกางเกงของเธอลง เธอร้องโวยวายว่า 　　“เจ้าสัตว์ร้าย!” 　　เธอรีบวางมือลงและคว้ากางเกงของเธอไว้แน่น 　　เธอประหม่าเพราะไม่ได้สวมชุดชั้นในขณะฝึกโยคะเพราะต้องการเพิ่มความยืดหยุ่น 　　เธอไม่ต้องการให้ดาร์เรนดึงกางเกงของเธอลง 　　"โว้ว!" 　　เขากดจุดฝังเข็มสองจุดบนท้องของเธออย่างรวดเร็วทันทีที่เธอลดมือลง 　　ร่างกายของเธอสั่นและความเจ็บปวดในร่างกายของเธอก็หายไปในทันที 　　“คุณมาทำอะไรที่นี่ ดาเรน” 　　ในขณะนั้นเอง โดนัลด์และซาแมนธาก็ปรากฏตัวที่ประตู จากนั้นพวกเขาก็รีบไปหาดาร์เรนและซาแมนธา 　　“ป๊ะ——” 　　ซาแมนธาผลักดาร์เรนออกจากแม่ของเธอและพูดอย่างโกรธจัด “เธอกล้าดียังไงมาลวนลามแม่ของฉัน” 　　เส้นเลือดของโดนัลด์โผล่ออกมาบนใบหน้าของเขาและเขาตะโกนอย่างโกรธจัด "คุณกล้าดียังไงที่จะลวนลามแม่สามีของคุณในตอนกลางวันแสกๆ ไอ้สารเลว ฉันจะทุบมันให้แตก" 　　จากนั้นเขาก็ชกใส่ดาร์เรน 　　เมื่อทั้งสองกลับมาจากการวิ่งจ๊อกกิ้ง พวกเขาได้ยินเสียงราเชลกรีดร้อง พวกเขารีบไปที่ชั้นสอง ซึ่งพวกเขาเห็นฉากที่ไม่น่าดูซึ่งดาร์เรนเอามือไปจับเอวของซาแมนธา 　　พวกเขาคิดว่าดาร์เรนพยายามจะลวนลามซาแมนธา 　　ดาร์เรนตัวสั่นเล็กน้อย และเขาก็ดึงมือออกจากเอวของซาแมนธา 　　ราเชลพูดอย่างดุดัน “เร็วเข้า โทรแจ้งตำรวจแล้วจับไอ้เหี้ยนี่!” 　　ซาแมนธาพูดอย่างดูถูก “เจ้าสัตว์ร้าย ดาร์เรน!” 　　เธอคิดว่าดาร์เรนกลายเป็นผู้ชายมากขึ้นเนื่องจากการกระทำของเขาเมื่อวานนี้ เธอเริ่มคาดหวังในตัวเขาให้สูงขึ้น 　　อย่างไรก็ตาม เธอไม่เคยคิดว่าเขาจะวิปริตได้ขนาดนี้! 　　เธอรังเกียจเขา 　　เธออกหัก 　　การแสดงออกของดาร์เรนยังคงเยือกเย็นเหมือนเมื่อก่อน เขาจ้องราเชลและพูดว่า “แม่ไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ?” 　　ราเชลตกใจครู่หนึ่ง เธอสังเกตเห็นได้อย่างรวดเร็วว่าเธอสามารถขยับมือได้อย่างคล่องตัว เธอเข้าใจว่าดาร์เรนกำลังช่วยเธอมากกว่าที่จะรังควานเธอ 　　อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้อธิบายเรื่องนี้กับโดนัลด์และซาแมนธา 　　“แกจะให้ฉันพูดอะไร ไอ้โรคจิต!” 　　เธอเยาะเย้ยและพูดว่า "คุณไม่ทราบว่าคุณทำอะไร?" 　　ราเชลยังคงนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานนี้ 　　“เธอขืนใจแม่สามีของเธอ เธอควรจะละอายใจตัวเองซะ!” 　　โดนัลด์ชี้ไปที่เขาและตะโกนว่า "ไปให้พ้น ออกไปจากที่นี่!" 　　เขาต้องการโทรหาตำรวจ แต่เขากลัวที่จะทำให้ครอบครัวของเขาอับอาย 　　ดาร์เรนจ้องราเชลและพูดอย่างช่วยไม่ได้ “ทำไมแม่ไม่พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของฉันล่ะ” 　　“ป๊ะ——” 　　ซาแมนธาตบหน้าเขา 　　เธอกัดฟันพูดอย่างโกรธเคืองว่า 　　“คุณรังควานแม่ของฉัน และตอนนี้คุณยังต้องการให้เธอพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของคุณ เราทุกคนเห็นสิ่งที่คุณทำ” 　　รอยตบสีแดงปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เจ็บปวด 　　เขาแตะแก้มและกำนิ้วของเขา เมื่อเขาเห็นหน้าซีดของ Samantha เขาก็ปล่อยหมัดและยิ้มเยาะเย้ย 　　เขามองไปที่ราเชลแล้วหันหลังกลับและออกจากห้องไป 　　ซาแมนธายังคงต้องการดุเขา แต่เธอก็หยุดพูดอะไรเมื่อเห็นใบหน้าที่ผิดหวังของเขา 　　ดูเหมือนช่องว่างระหว่างพวกเขายิ่งกว้างขึ้น 　　จากนั้นเธอก็สังเกตเห็นกล้องอยู่ที่มุมโรงยิม 　　ดูเหมือนว่ากล้องจะบันทึกทุกอย่างในขณะที่ราเชลเคยบันทึกตัวเองขณะเล่นโยคะ 　　เธอเดินเข้าไปใกล้กล้องและถือไว้ในมือ 　　เธอเล่นเพลงนี้และใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปอย่างมาก 　　“ดาร์เรนไม่ได้ขืนใจคุณแม่ ไหล่ของคุณติดอยู่ในท่าโยคะและเขาแค่พยายามจะช่วยให้คุณวางมันลง!” 　　เธอแสดงการบันทึกให้โดนัลด์และราเชลดู 　　การแสดงออกของโดนัลด์ก็เปลี่ยนไปเช่นกันเมื่อเขาดูการบันทึก 　　ตอนนั้นเขาโกรธมาก แต่มันเป็นความเข้าใจผิด 　　เขาตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าดาร์เรนไม่ได้รังควานเธอ เพราะถ้าเขาทำอย่างนั้น ราเชลคงไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ 　　"ใช่ มือของฉันติดอยู่ในอากาศตอนที่ฉันฝึกโยคะ เขาแค่ช่วยฉันด้วยการรักษาแปลกๆ" 　　ราเชลผลักสามีออกไปและตะโกนด้วยความโกรธ “แล้วไง ทำไมฉันต้องอธิบายให้เขาฟังด้วย” 　　“พวกคุณพยายามจะพูดแทนเขาเหรอ คุณกำลังพยายามจะสอนบทเรียนให้ฉันเหรอ แค่ตบหน้าฉัน! ฉันจะไม่แม้แต่จะกะพริบตาด้วยซ้ำ!” 　　เธอทำตัวเหมือนเด็กโวยวายและเกือบจะกลิ้งลงกับพื้น 　　"คุณ... " 　　โดนัลด์โกรธและละอายใจในตัวเองมาก เขาเข้าใจผิดดาร์เรนและต่อยเขาโดยไม่ให้โอกาสเขาอธิบาย 　　ตอนนี้เขาควรทำอย่างไร? 　　ยิ่งไปกว่านั้น ราเชลยืนดูการถูกกล่าวหาของดาร์เรน ไม่ได้พยายามปกป้องเขาด้วยซ้ำ เธอยังดูโดนโดนัลด์ชกเขา เขารู้สึกแย่กับดาร์เรน 　　“ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด!” 　　ราเชลคำราม "เราให้อาหารเขาฟรีตลอดทั้งปี แต่เขาไม่ขอบคุณ และเมื่อคืนนี้เขายังอายฉันต่อหน้าญาติๆ สิ่งที่ฉันอยากทำคือสอนบทเรียนให้เขา!" 　　โดนัลด์รู้สึกอับอายโดยราเชล เขาแทบรอไม่ไหวที่จะขุดหลุมในดินและซ่อนตัวอยู่ในนั้น 　　ซาแมนธาปวดหัวและพูดว่า "แม่ พ่อ คุณทั้งคู่ต้องขอโทษดาร์เรน" 　　“บ้าเอ้ย! ทำไมฉันต้องขอโทษผู้ชายเนรคุณคนนี้ด้วย” 　　ราเชลกล่าวต่อ “เขาไม่สมควรได้รับคำขอโทษจากฉัน ฉันจะไม่มีวันขอโทษคนเนรคุณอย่างเขา!” 　　ซาแมนธาส่ายหัวอย่างผิดหวัง เธอหันหลังและออกจากวิลล่า...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more