“พ่อคะ...นางจะแก้แค้นให้พ่อเอง” คณานางค์ก้มลงกระซิบเสียงแผ่วๆ ข้างใบหูบิดา น้ำตาหยดริน เพราะความคับแค้นใจ...แม้จะตัวคนเดียว เธอก็จะไม่ละความพยายาม คนที่ทำให้ท่านคิดสั้น เขาต้องไม่อยู่ดีมี สุข เช่นกัน
นมย้อยอยากจะติง! แต่เรื่องมันยังใหม่สดเกินไป เวลาจะทำให้คุณหนูของนาง มองอะไรได้ชัดเจนขึ้น ท่านอาจจะไม่มีใครบีบบังคับให้จบชีวิต แต่มันอาจจะเป็นเพราะความละอายใจและสิ้นหวังของตัวท่านเอง
“คุณมาทำไม!”
มิเกลวางดอกไม้จันทน์ข้างโลงของเพื่อนรุ่นพี่ เสียงของคณานางค์ก็ตวาดแหวขึ้นมาเลย เมื่อหล่อนเงยหน้าขึ้นมองเห็นเขา
ชายหนุ่มบิดปากจนมุมปากโค้งลง...
ยัยเด็กนี่ไม่รู้หรือไงว่ะ! หากไม่มีเขา งานของบิดาหล่อนจะสงบได้แบบนี้หรือไง? มันน่าปล่อยให้เผชิญหน้ากับฝูงเสือหิวพวกนั้นเสียจริงๆ
“แปลกมางานศพ จะให้มาทำอะไรล่ะ”
หนุ่มใหญ่ยวนกลับ...ยัยเด็กนี่ไม่รู้จักสัมมาคารวะ เขาโตกว่าไม่รู้จักให้เกียรติ ดูทำตาขวางใส่...
