“ปลูกผักเต็มบ้านเลย...น่ากินทั้งนั้นเลยค่ะ นางอยากกินน้ำพริกกะปิฝีมือนมจัง...วันนี้จะได้กินไหมเอ่ย”
หญิงสาวมองไปรอบๆ ตัว พื้นที่นิดหน่อย แต่เต็มไปด้วยพืชผักล้มลุก เขียวขจี จากฝีมือของนมย้อยและลุงแสง
“ได้เลยค่ะ...เดี๋ยวนมทำให้ทาน...หยุดเหรอคะ แล้วมายังไง คุณเขามาด้วยไหมคะ?” นมย้อยถามเหมือนรู้ นางมองเลยคณานางค์ไป จึงเห็นมิเกลเดินตามมาห่างๆ
“นมนี่สตางค์เก็บไว้ซื้อของใช้นะ ต้องรับไว้ด้วยนะคะ นางอยากให้แบ่งๆ กัน” นี่คืออีกสิ่งที่คณานางค์ไม่เข้าใจ เงินเดือนเธอได้รับเต็มเม็ดไม่ยักกับถูกหักเหมือนอย่างที่คิดไว้ และที่อยากมาหานมย้อย กับลุงแสง เพราะรู้ดีว่าสองคนกำลังลำบาก ไม่มีเงินเดือน แต่ยังต้องกินต้องใช้
“คุณหนู...” หญิงชราซาบซึ้ง นางกุมมือของคณานางค์แน่น น้ำตาไหลหยด สงสารเจ้านายสาวเหลือเกิน ที่ต้องมาลำบากลำบน
“นางยังมีแรง นางไม่ทิ้งนมกับลุงแสงหรอก...เรามีกันแค่นี้เนอะ”
“นมไปเก็บผักดีกว่าค่ะ
