วาสินีเลี่ยงคำว่างานแต่งงานเป็นงานเลี้ยงแทน ปากดุลูกชายแต่สายตาของคนเป็นแม่กลับหลบสายตาพ่อของเจ้าตัวน้อย ดวงตาสีฟ้าของเขาจ้องมองเธอด้วยแววตาวาวระยับไม่ละสายตา มันทำให้คนถูกจ้องร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมา ดูเหมือนอีกฝ่ายจะตีเนียนทำตัวสนิทสนมกับลูกชายได้ในเวลารวดเร็ว
โอลิเวอร์หยัดกายลุกขึ้นนั่งเท้าแขนข้างหนึ่งกับที่นอน ริมฝีปากแต้มรอยยิ้มอบอุ่น ขณะบอกลูกชายว่า
“ให้ผมเล่าให้ลูกฟังอีกสักเรื่องเถอะ ยังไม่ดึกเท่าไหร่หรอก”
เขาตามใจเจ้าลูกชาย จนคนเป็นแม่ทำหน้านิ่ว อยากจะต่อว่าแต่เห็นแววตาทอประกายจ้าของเจ้าตัวน้อยแล้วก็เปลี่ยนใจ ลูกของเธอไม่เคยได้พบพ่อมาก่อนน้องเอื้อเฝ้าถามหาพ่อของแกเสมอ ยามนี้สมหวังได้พบพ่อได้มีโอกาสฟังนิทานจากพ่อ เธอจะใจดำปล่อยให้ลูกพลาดโอกาสดีๆ ในชีวิตได้อย่างไร วาสินีจำยอมพยักหน้าให้
“ก็ได้ค่ะ แค่เรื่องเดียวนะคะ” เธอมีข้อแม้
“เรื่องเดียวครับ”
โอลิเวอร์ยักคิ้วให้ลูกชายที่กำลัง
