CHAPTER 22
“นึกว่ากูไม่รู้เหรอว่าระเบิดเป็นฝีมือมึง!”
นัยน์ตาเยือกเย็นมองไอ้ราพโดยไม่มีความรู้สึกอะไรผ่านเข้ามานอกจากความแค้นเคืองไม่ต่างจากอีกคนที่นอนดิ้นอย่างหมดหนทางสู้ต่อกรกับเขา ด้านมืดของมนุษย์ที่ได้ชื่อว่าเร็นค่อยเข้ามาครอบงำเขาทีละนิดๆ สุดท้ายรอยยิ้มเหยียดตรงมุมปากก็แสดงขึ้นผ่านสายตาอันงงงวยของอีกคนหนึ่ง
“แล้วยังไงรู้ไหมมันน่าเสียดายมากที่มึงยังรอดไอ้เร็น!”
“นั่นสิ” มันน่าเสียดายที่ผมรอดแต่ใครจะรู้ว่ามันอาจอันตรายต่ออีกฝ่ายแบบนี้ไงถ้าผมรอดมาได้จะต้องเจอกับอะไรบ้าง “กูรอดแต่อีกฝ่ายมันต้องเดี่ยง!”
เดี่ยวด้วยการโต้ตอบของผมเอง
ไม่หรอกการใช้ระเบิดกับคนอย่างมันสำหรับผมมันง่ายเกินไปไม่ได้ทำให้รู้สึกทรมานจนแทบกระอักเลือดขึ้นมาได้สักนิดอย่างไอ้ราพความทรมานบวกกับรอยแผลน่าเกลียดเหมาะสมกับคนอย่างมันดี
“หึ งั้นมึงก็เอาระเบิดมาทำกับกูสิ”
ท้าทาย?
ไม่หลงกลหรอก
“อ๊ากก...”
อีกฝ่ายไม่ได้โต
