CHAPTER 16
“ทำไมมาช้า?”
น้ำเสียงห้วนสั้นใช้คำกระชับรูปประโยคจึงออกมาไม่ค่อยรื่นหูนักแต่ผมก็ไม่ถืออะไรเพราะชินแล้วต่างหากท่านก็เป็นของท่านแบบนี้จึงทำให้ทุกคนย้ำเกรงกันมากอาจเป็นเพราะความเฉียบขาดทุกการตัดสินที่ไม่มีใครค้านได้แม้แต่ตัวของผมเองก็เถอะ
“สวัสดีครับคุณปู่” ผมเคารพท่านก่อนก้าวเข้าไปนั่งลงอีกด้านหนึ่งของโต๊ะรับแขกเก้าอี้แรกถัดจากปู่ที่นั่งตรงหัวโต๊ะ “พอดีติดธุระ”
ท่านดูนิ่งไปสักครู่หนึ่งก่อนจะเบี่ยงใบหน้าหันไปพูดคุยเรื่องธุรกิจกับบุคคลที่นั่งตรงหน้าผมอีกฟากหนึ่งของโต๊ะด้วยน้ำเสียงเช่นเสียงกัน
“เป็นไงโรงสีย่อย?”
“ก็ปกติดีครับพ่อไม่ได้มีปัญหาอะไรราพเข้ามาช่วยดูอีกแรงทุกอย่างก็เริ่มเข้าที่เข้าทางมากขึ้นเป็นเท่าตัวว่าแต่ไอ้มาตรการใหม่มันไม่หนักไปใช่ไหมครับ?”
“ทำไมแกถึงคิดแบบนั้น”
น้ำเสียงผู้เฒ่าดังขึ้นด้วยน้ำเสียงเช่นเดิม
“เปล่าครับ”
“หรือว่าแกไม่พอใจ?”
และแล้วอีกคำถามก็ถู
