CHAPTER 14
เร็นทำให้ฉันน็อคคาเวทีด้วยหมัดจากประโยคนี้
เอาจริงนะความรู้สึกฉันที่มีต่อเขามันคงก้าวข้ามไปอีกระดับหนึ่งแล้วเหมือนที่สารภาพในรถไม่แปลกใช่ไหมถ้าจะมีความรู้สึกหึงหวงผสมอยู่ด้วยถึงแม้ตอนนี้เร็นจะยังไม่รับรู้ก็ตามฉันอยากจะให้มันเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ก่อนไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงยังต้องประวิงเวลาที่จะบอกเขา
พอแล้วรุ้งอย่าคิดๆ
“พอแล้วจ่ายเงินด้วย”
รุ้งพูดเสร็จก็เดินออกจากร้านไปเลยปล่อยให้ผมจ่ายเงินไอ้พวกขนมต่างๆ เต็มตะกร้าจะมีของผมก็แค่บุหรี่กับน้ำโค้กอีกหนึ่งขวดที่เธอมีน้ำใจหยิบให้
ก็ยังดีที่ได้น้ำโค้ก
ความจริงผมก็อยากจะถามเธอเหมือนกันว่าแล้วใครกันหน้าที่ทำใบหน้าแบบนั้นก่อนกันแน่ ใบหน้าสวยบูดบึ้งใครเข้าหน้าก็ไม่ติดดูเหวี่ยงไปหมดเมื่อโสดประสาทการได้ยินรับรู้ถ้อยประโยคจากเด็กมัธยมสามคนนั้นก็ก็เลยตัดสินใจถามเธอขึ้นว่าจะซื้ออะไรอีกไม่นึกว่าจะถูกรุ้งเล่นกลับแบบนี้
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
เสีย
