อันนี้เรียกสู่ขอหรือข่มขู่นะ #2
1060 Words
"คุณ !" เสียงเรียกพร้อมแรงสะกิดที่มือทำให้บอสตันหลุดออกจากสิ่งที่กำลังนึกถึงแล้วหันมามองใบหน้าคุ้นเคยที่ตอนนี้กำลังอมข้าวจนแก้มตุ่ย เธอเลิกคิ้ว "เป็นอะไรหรือเปล่าคะ"
อรรัมภาเอ่ยถามเพราะเห็นอีกคนนิ่งไป หากแต่อีกฝ่ายส่ายหน้า
หลังจากทานอาหารจนเสร็จเรียบร้อย อรรัมภาและบอสตันก็เดินทางมายังบริษัทของครอบครัวโรจนทิพย์หรืออีกชื่อที่รู้จักกันดีในนาม อาร์ที กรุ๊ป บริษัทอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่ที่ครอบคลุมธุรกิจอสังหาริมทรัพย์แทบทุกชนิด แต่น่าเสียดายที่บริษัทที่เคยอยู่ท็อปทรีของประเทศตอนนี้กำลังจะร่วงลงมาเพราะการบริหารที่เรียกได้ว่าย่ำแย่ของผู้นำคนปัจจุบัน หรือก็คือจักรกฤษ ทำให้การเงินและสภาพบริษัทตกต่ำลงทุกวัน
รถคันหรูขับเข้ามาจอดยังบริเวณที่จอดรถของผู้บริหาร โดยข้าง ๆ กันมีรถตู้คันหรูของครอบครัวคาร์เทียร์ที่เพิ่งมาถึงเช่นกัน ตอนนี้ครอบครัวคาร์เทียร์มากันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว
ทั้งห้าคนเดินตามเลขาของจักรกฤษที่ลงมารับไปยังห้องห้องหนึ่งที่น่าจะเป็นห้องสำหรับไว้ต้อนรับแขกวีไอพีของบริษัท แล้วก็อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ครอบครัวโรจนทิพย์อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างกับวันรวมญาติ ทั้งจักรกฤษ สุรีย์ พร้อมทั้งลูกชายอย่างจักรา รวมไปถึงสมบัติและภรรยาอย่างมรกต ลูกสาวอย่างณิชา และลูกชายคนเล็กของคุณสายสมรอย่างกิตติเองก็มาด้วยเช่นกัน
"มากันพร้อมหน้าพร้อมตาเลยนะคะ" วรินทรอดที่จะเอ่ยออกมาไม่ได้
"แหม ลูกสาวจะแต่งงานทั้งทีพวกเราก็ต้องมาฟังสิคะ" สุรีย์จีบปากจีบคอเอ่ยตอบออกมาพลางส่งยิ้มประจบประแจง เพราะหวังว่าตนเองจะได้พูดคุยกับวรินทรมากขึ้น ครั้งหนึ่งเธอเคยเข้าหาหล่อนเพื่อหวังที่จะตีสนิท แต่ก็ถูกเมินกลับมา ครั้งนี้ถือเป็นโอกาสดีที่เธอจะได้มีโอกาสใกล้ชิดกับวรินทรอีกครั้งเพื่อส่งเสริมความน่าเชื่อถือให้ตัวเอง และขยายสังคมในแวดวงคุณหญิงคุณนายให้กว้างกว่าเดิม
"อ๋อ เหรอคะ" แต่คำตอบพร้อมท่าทีเมินเฉยที่ได้กลับมาก็ทำเอาเธอหน้าม้านไปอีกรอบ "น้องมิ้มมานั่งข้าง ๆ มัมเร็วค่ะ"
วรินทรหันไปเรียกลูกสะใภ้เสียงหวานก่อนจะดึงข้อมือเล็กให้นั่งลงข้างกัน โดยข้างอรรัมภาอีกข้างมีบอสตันที่ตามประกบไม่ห่าง จนน้องชายอย่างปอร์เช่แอบเบ้ปากใส่ไปหลายรอบ
"เอาละ พวกคุณคงรู้มาบ้างแล้วว่าวันนี้พวกเรามาทำไม" หลังจากที่ทุกคนนั่งกันเรียบร้อยแล้วมาร์ตินก็เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบทว่าน่าเกรงขามสมตำแหน่งผู้นำตระกูลคนปัจจุบัน
"พอจะรู้บ้างแล้วครับ แต่พูดกันตรง ๆ ผมคิดว่ามันเร็วไปหน่อย" จักรกฤษเอ่ยออกไป ภายในใจหวังไว้เต็มที่ว่าจะมาโน้มน้าวอีกฝั่งให้ได้มากที่สุด เพราะถ้าหากอรรัมภายังไม่ได้แต่งงานกับบอสตัน หลานสาวของเขาก็ยังมีสิทธิ
"นั่นสิคะ มิ้มเพิ่งจะเรียนจบได้ไม่นาน รีบร้อนแต่งงานแบบนี้ถือเป็นการตัดโอกาสในการใช้ชีวิตของเธอนะคะ" เมื่อเห็นว่าคนเป็นสามีเอ่ยสุรีย์ก็รีบเอ่ยเสริมทันที
"ตัดโอกาสการใช้ชีวิตเหรอคะ" วรินทรทวนคำพูด
"ใช่สิคะคุณวรินทร แต่งงานไปแล้วมิ้มก็คงได้เป็นแม่บ้านเต็มตัว จะเอาเวลาที่ไหนไปใช้ชีวิต" แม้ปากจะพูดเหมือนหวังดี แต่สายตาที่ส่งมาให้อรรัมภากลับมีแต่แววตาดูถูกเหยียดหยาม แล้วมีหรือที่ครอบครัวคาร์เทียร์จะดูไม่ออก
"ผมพูดเหรอว่าจะให้น้องมิ้มมาเป็นแม่บ้าน" บอสตันตวัดสายตาไปมองหน้าคนพูดแล้วเอ่ยถามเสียงเรียบ "น้องมิ้มแต่งเข้ามาเป็นภรรยาของผม ไม่ใช่แม่บ้านสักหน่อย"
สุรีย์ได้แต่ส่งสายตาไปหาสามีให้ช่วยพูด เพราะตอนนี้ไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกไปดี ท่าทีของบอสตันตอนนี้ทำให้เธอกลัวว่าหากพูดอะไรไม่เข้าหูอีกฝ่ายคงจะแย่
"แหม คุณบอสตันคะ ยังไงแล้วคนเป็นภรรยาก็ต้องทำหน้าที่ดูแลบ้านสิคะ" ณิชาเมื่อเห็นว่าคนเป็นป้านิ่งไปก็รีบเอ่ยสอดเข้ามาแทน แต่บอสตันก็ตอบสิ่งที่ทำให้เจ้าตัวต้องนิ่งค้างอีกครั้ง
"แล้วแม่คุณทำไหมล่ะ"
"คะ ?"
"และที่สำคัญนะคะคุณสุรีย์ คนที่ตัดโอกาสการใช้ชีวิตของน้องมิ้ม เราก็รู้กันอยู่ไม่ใช่เหรอคะว่าเป็นใคร" วรินทรเอ่ยเสริมพร้อมทั้งส่งยิ้มไปให้สุรีย์ รอยยิ้มนั้นทำให้ฝั่งโรจนทิพย์ได้แต่ร้อน ๆ หนาว ๆ เพราะคำพูดของอีกฝ่ายกำลังบอกเป็นนัย ๆ ว่ารู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับอรรัมภาเป็นอย่างดี
จักราที่นั่งเงียบมาสักพักยังเริ่มไม่ยอม เขารีบเอ่ยแย้งไปทันที
"แต่การรีบร้อนแต่งงานแบบนี้คนเขาจะว่าเอาได้นะครับ" ยังไงวันนี้เขาก็จะต้องขัดขวางการแต่งงานนี้ให้ได้ !
"เหมือนคุณจะไม่อยากให้มิ้มแต่งงานเลยนะคะ" อรรัมภาที่นั่งมองอยู่นานยิ้มเยาะออกมาด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะพร้อมมองไปยังจักรกฤษ
"มิ้ม ทำไมเรียกพ่อแบบนั้น" สุรีย์รีบตำหนิทันที แต่ก็ไม่มีใครสนใจ
"นั่นสิครับ ทำไมดูพวกคุณไม่อยากให้มิ้มแต่งงานกับพี่ชายผมเลย มีอะไรหรือเปล่าครับ" ปอร์เช่เอ่ยขึ้นด้วยท่าทียียวน ทำไมเขาจะมองเจตนาของฝั่งตรงข้ามไม่ออก
"ไม่ใช่แบบนั้นครับ ผมก็แค่..."
"ก็แค่ผิดแผนไปหน่อย แบบนี้เหรอ" บอสตันที่เริ่มรำคาญพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบพร้อมทั้งยืดตัวขึ้นตรงก่อนจะจ้องมองไปยังจักรกฤษจนอีกฝ่ายลอบกลืนน้ำลาย
"คุณบอสตัน !"
"พี่บอส…" อรรัมภาจับแขนบอสตันไว้เพราะไม่อยากให้เรื่องราวมันบานปลาย แม้ตนเองจะรำคาญสถานการณ์นี้เต็มทนไม่แพ้กัน
- Writer
