ความจริงที่ได้รู้ #3
1336 Words
"จะไปไหนมิ้ม"
จักรกฤษที่ยืนรออรรัมภาตั้งแต่ที่อีกฝ่ายกลับมาถึงบ้านพร้อมว่าที่สามีแล้วพากันหายไปชั้นบนของบ้านอยู่นานสองนานเอ่ยขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นว่าบอสตันถือกระเป๋าเดินทางใบโตตามมาด้วย
"กระเป๋าเสื้อผ้านี่นา จะไปเที่ยวกับคุณบอสตันเหรอจ๊ะ งั้นดีเลยยัยณิก็ไม่ได้ไปเที่ยวนานแล้ว ถ้าคุณบอสตันไม่ว่าอะไรงั้น..." สุรีย์เห็นดังนั้นก็รีบเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับดึงแขนหลานสาวให้เข้ามาใกล้ แต่ไม่ทันที่จะได้พูดจบประโยคบอสตันก็พูดขัดขึ้นมาก่อน
"ไม่ได้ไปเที่ยว"
"มิ้มจะไปอยู่กับพี่บอส" อรรัมภาเลิกสนใจสองป้าหลานนั่นแล้วหันมาพูดกับจักรกฤษแทน
"ว่ายังไงนะ" จักรกฤษเบิกตากว้าง
"ตายแล้วยัยมิ้ม ยังไม่ทันจะแต่งก็จะหอบเสื้อผ้าไปอยู่ด้วยกันแล้วเหรอ" ณิชาข่มความไม่พอใจไว้ข้างในแล้วรีบเอ่ยเหมือนจะแซว หากแต่คำพูดและสายตากลับไม่ใช่
"พ่อไม่อนุญาต" จักรกฤษเอ่ยปฏิเสธออกมา พลางจ้องไปที่อรรัมภาด้วยแววตากดดัน
"มิ้มไม่ได้ขอค่ะ" อรรัมภาเอ่ยอย่างไม่เกรงกลัว
"ยัยมิ้ม !" จักรกฤษเรียกชื่อหญิงสาวด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน
"พูดจบหรือยัง" บอสตันเอ่ยด้วยน้ำเสียงรำคาญก่อนจะดึงอรรัมภาเข้ามาใกล้แล้วจับมือไว้หลวม ๆ
"ผมว่ามันไม่ถูกต้องนะครับคุณบอสตัน" จักรกฤษแย้ง
"ผมไม่ได้ขอความคิดเห็นจากพวกคุณ" บอสตันโต้กลับสั้น ๆ ในขณะที่อรรัมภาเลิกสนใจกลุ่มคนตรงหน้าแล้วหันไปพูดกับป้าทองที่ยืนอยู่อีกฝั่งแทน
"มิ้มไปก่อนนะคะป้าทอง"
"ค่ะ ฝากคุณหนูด้วยนะคะคุณบอสตัน" ป้าทองยิ้มรับก่อนจะหันไปบอกบอสตันด้วยรอยยิ้มใจดี
"ครับ" บอสตันเอ่ยรับก่อนที่จะพากันหันหลังเดินออกมาทันทีโดยไม่ฟังเสียงร้องของใคร และเมื่อพวกเขาเดินมาถึงรถก็มีเสียงกรี๊ดของณิชาดังออกมาจากในบ้าน บอสตันมองหน้าอรรัมภาที่นิ่งเรียบอย่างชินชาแล้วยกยิ้มขำ
"เหมือนจะชินนะ"
"ก็กรี๊ดทุกวันนี่คะ ไม่รู้เส้นเสียงอักเสบหรือยัง" อรรัมภาส่ายหัวก่อนจะเข้าไปนั่งในรถเช่นเดียวกับชายหนุ่ม
"เดี๋ยวพี่บอสจะเข้าบริษัท น้องมิ้มจะไปด้วยกันไหม"
"แล้วถ้ามิ้มไม่ไปล่ะ" อรรัมภาเลิกคิ้วถาม
"พี่บอสก็จะไปส่งที่เพนต์เฮาส์"
"งั้นไม่เอาค่ะ มิ้มไม่กล้าอยู่คนเดียว" ที่นั่นเป็นยังไงยังไม่รู้เลย แถมไม่ใช่ที่ของตัวเองด้วยใครจะกล้าอยู่กัน
"อืม งั้นก็ไปด้วยกันค่ะ" ว่าแล้วบอสตันก็ออกรถ หลังจากนั่งรถมาได้สักพักเขาก็เอ่ยเรียกคนข้าง ๆ ที่มองวิวข้างทางอยู่ "น้องมิ้ม"
"คะ ?" อรรัมภาหันกลับมามองคนเรียก
"รู้หรือยังคะว่าทำไมถึงตกบันได"
"..."
"มันสำคัญนะ"
"..."
"ถ้าน้องมิ้มอยากเหยียบบ้านนั้นให้จมดินน่ะ"
อรรัมภานั่งนิ่งอยู่ในห้องทำงานของบอสตันอย่างใช้ความคิด หลังจากที่บอสตันพูดประโยคนั้นจบเธอก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพราะไม่รู้จริง ๆ ว่าตัวเองตกลงไปได้ยังไง รู้แค่ว่าไม่ใช่อุบัติเหตุ จะให้ไปดูกล้องวงจรปิดของที่บ้านก็คงไม่ได้ คนพวกนั้นหูไวตาไวอย่างกับอะไร เผลอ ๆ ภาพภายในวันนั้นก็คงถูกลบไปหมดแล้ว เพราะขนาดอรรัมภาคนก่อนตกบันไดยังไม่มีใครคิดจะสนใจเลยสักนิด
นั่งคิดไปได้สักพักก็ได้ยินเสียงคนคุยกันอยู่ใกล้ ๆ ก่อนที่ประตูห้องทำงานของบอสตันจะถูกเปิดออกเผยให้เห็นชายสองคนที่เดินเข้ามา
"โอ๊ะ ! สวัสดีครับ" ชายคนที่เปิดประตูเอ่ยทักอรรัมภาที่มองอยู่ด้วยความตกใจ
"เอ่อ สวัสดีค่ะ" อรรัมภารีบลุกขึ้นก่อนจะยกมือไหว้ทั้งสองคน
"หน้าคุ้น ๆ คู่หมั้นไอ้บอสใช่ไหมวะ" คนที่เอ่ยทักอรรัมภาหันไปถามคนที่ยืนอยู่ข้างกันเสียงเบา แต่ถึงกระนั้นก็ยังดังพอที่จะเข้าหูของเธออยู่ดี
"เออใช่ สวัสดีครับ พวกพี่เป็นเพื่อนไอ้บอสนะ" ชายอีกคนตอบก่อนจะหันมายิ้มให้อรรัมภา
"อ๋อ สวัสดีค่ะ มิ้มนะคะ" อรรัมภาทักทาย
"พี่กลกันต์นะครับ" ชายคนที่เปิดประตูเข้ามาเอ่ยแนะนำตัว กลกันต์มีรูปร่างสูง ผิวขาว หน้าตาตี๋เหมือนลูกคนจีน ใบหน้าหล่อเหลาเหมือนเน็ตไอดอล
"ส่วนพี่ชื่อธันวานะครับ" ส่วนอีกคนรูปร่างสูงหุ่นคล้าย ๆ บอสตันแต่ผิวเข้มกว่าเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหมือนพระเอกซีรีส์อย่างไรอย่างนั้น
"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ มาหาพี่บอสเหรอคะ" อรรัมภาถาม ขณะมองอีกสองคนเดินเข้ามานั่งลงฝั่งตรงข้ามเขา
"ใช่ครับ มันไม่อยู่เหรอ"
"ประชุมงานอยู่น่ะค่ะ แต่น่าจะใกล้เสร็จแล้ว" อรรัมภานั่งลงก่อนจะตอบคำถามด้วยรอยยิ้มจนอีกสองคนอดจะเอ็นดูไม่ได้
"อ๋อ แล้วนี่น้องมิ้มมารอมันเหรอครับ"
"อ่า ก็ใช่ค่ะ" หญิงสาวตอบ จะให้บอกว่าไม่มีที่ไปก็ไม่ได้
"ไหนมันบอกว่าไม่ได้ชอบน้องมิ้มไงวะ" กลกันต์หันไปกระซิบกับธันวาด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าเบาอีกแล้ว แต่ขอโทษทีเถอะ เธอได้ยินทุกคำเลย !
"อย่าไปเสือกเรื่องเขานักเลยมึงอะ" ธันวาส่ายหัวก่อนจะตบหัวเพื่อนตัวเอง
"พวกพี่เอาน้ำอะไรดีคะ เดี๋ยวมิ้มสั่งมาให้" อรรัมภาเสนอตัว
"ไม่เป็นไรครับ ตามสบายเลยน้องมิ้ม"
"ค่ะ" อรรัมภายิ้มรับก่อนจะนั่งนิ่ง ๆ เพราะไม่รู้จะทำตัวยังไง จากนั้นกลกันต์ก็เรียกเธอด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"น้องมิ้ม พี่ขอถามอะไรหน่อยสิ"
"อะไรเหรอคะ" อรรัมภาเอ่ยถามอย่างหวาดระแวง ด้วยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะถามอะไร อย่าบอกนะว่าจะถามว่าทำไมเธอถึงเปลี่ยนไปอีกแล้วน่ะ
"น้องมิ้มกับไอ้บอสเป็นอะไรกันเหรอ"
"อ่า…" คำถามนั้นก็เหนือความคาดหมายเหมือนกัน จะให้เธอตอบว่าอะไรล่ะ เป็นคู่หมั้นได้ไหม…
"พวกมึงมาวุ่นวายอะไรกับน้อง" แต่ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ตอบอะไร บอสตันก็เดินเข้ามาในห้องแล้วมองเพื่อนตัวเองด้วยหางตาจนอรรัมภาหลุดขำ
"มาแล้วเหรอครับเพื่อนรัก" กลกันต์เอ่ยด้วยน้ำเสียงร่าเริง แต่บอสตันตอบด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย
"มาทำไม"
"ปกติเพื่อนเขาทักกันแบบนี้เหรอวะ" กลกันต์อดจะหันมากระซิบกับธันวาไม่ได้ แต่ก็นั่นแหละ คำว่ากระซิบของพี่กลกันต์ไม่มีอยู่จริง
"พวกกูว่าจะมาชวนไปกินข้าว แต่ถ้ามึงไม่ว่างก็ไว้วันหลัง" ธันวาเลิกสนใจคนข้าง ๆ แล้วหันไปคุยกับบอสตันแทน
"น้องมิ้มว่าไงคะ" แต่แทนที่บอสตันจะตอบคำถามเพื่อนกลับหันมาถามอรรัมภาแทนจนเจ้าตัวทำหน้าตกใจ
"ถ้าพี่อยากไปก็ไปสิคะ แต่ว่าไปส่งมิ้มก่อนนะ"
"ไปด้วยกันก็ได้นะครับน้องมิ้ม พวกพี่สบาย ๆ" ธันวาหันมาบอกเมื่อเห็นว่าหญิงสาวทำหน้าเลิ่กลั่ก เห็นแล้วอดจะเอ็นดูไม่ได้
"อ่า คือ…" อรรัมภาอ้ำอึ้งด้วยสามัญสำนึกที่มีความเกรงใจ แต่แล้วบอสตันก็สรุปให้
"ไปด้วยกันนั่นแหละค่ะ"
"อ่า ก็ได้ค่ะ"
ไปก็ไป… ได้ทานข้าวฟรีทั้งทีไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว…
- Writer
