มาแต่งงานกันไหมคะน้องมิ้ม #1
1332 Words
อรรัมภามองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง ๆ แต่ในใจกลับตื่นเต้นจนมือชื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อ ความประหม่าตีตื้นขึ้นมาจนต้องเม้มปากแน่น แม้อรรัมภาคนเดิมจะเคยเจอบอสตันมาหลายครั้งและหลายปีแล้ว แต่อรรัมภาคนใหม่แบบเธอยังไม่เคยเจอเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว
"ว่าไงคะ" บอสตันเลิกคิ้วใส่คนที่ยังจ้องหน้าตัวเองอยู่ แม้ในใจจะสงสัยไม่น้อยว่าทำไมวันนี้อีกคนถึงแปลกไปแต่ก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา
"อะ... เอ่อ สวัสดีค่ะ" อรรัมภาผงกหัวทักทายอีกคนก่อนจะเดินเข้ามาที่หน้าโต๊ะตัวใหญ่ช้า ๆ
"นั่งลงสิคะ"
ได้ยินดังนั้นอรรัมภาจึงค่อย ๆ หย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้หรู พลางลอบมองอีกคนที่เดินมาทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
"ไหนว่ามาสิคะ" บอสตันเอนหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วเลิกคิ้วมองคนตรงหน้าที่เขาเคยสงสัยมาตลอดว่าจะทนอยู่ในบ้านหลังนั้นได้อีกนานแค่ไหน และตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่าความอดทนของอรรัมภาเองก็คงมีขีดจำกัดเหมือนกันสินะ
"อ่า… ที่มิ้มบอกคุณไปว่าอยากออกมาจากบ้านหลังนั้น คุณช่วยมิ้มได้ไหมคะ" อรรัมภาเม้มปากแล้วมองอีกคนด้วยท่าทางประหม่า
"อยากให้พี่บอสช่วยยังไงคะ หาคอนโดให้ใหม่เหรอ" บอสตันเลิกคิ้วถาม แต่เป็นการเลิกคิ้วถามที่ยียวนมากจนคนมองแอบคิ้วกระตุก "ว่าไงคะ"
"มิ้มหมายถึงช่วยให้มิ้มตัดขาดจากครอบครัวนั้นค่ะ"
"ตัดขาดเหรอ"
"ค่ะ" อรรัมภาพยักหน้ารับก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดต่อ “มิ้มไม่อยากข้องเกี่ยวกับครอบครัวนั้นอีกแล้วค่ะ ตอนนี้คุณย่าก็ไม่อยู่แล้ว มิ้มไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอยู่ที่นั่นอีกแล้ว”
ถ้าหากว่าคุณสายสมรยังอยู่ มันก็ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่อรรัมภาคนนี้จะต้องออกมาจากบ้านหลังนั้น ทว่าตอนนี้ไม่มีหล่อนแล้ว เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเสนอหน้าอยู่ที่นั่นต่อไปทำไม
"อืม ก็จริงของน้องมิ้มนะ" บอสตันลูบคางตัวเองเบา ๆ ขณะคิดตาม
"แล้วก็… มิ้มอยากได้ทุกอย่างของมิ้มคืนด้วยค่ะ"
"..."
"ทุกอย่างที่พวกเขาเอาไป"
ถ้อยคำหนักแน่นเหล่านั้นทำให้บอสตันยกยิ้มขึ้นมาอย่างถูกใจ
"ไม่น่าเชื่อว่าคำพูดพวกนี้จะออกมาจากปากของน้องมิ้มนะคะ" คนที่ผ่านมาเอาแต่ก้มหน้ารับในสิ่งที่ถูกเอาเปรียบ วันนี้กลับลุกขึ้นมาสู้เสียแล้ว ช่างน่าประทับใจจริง ๆ
"คะ ?" อรรัมภาเลิกคิ้ว
"ตอนแรกพี่บอสคิดว่าน้องมิ้มจะอยู่ที่นั่นไปจนตายเสียอีก"
"..." ก็อรรัมภาคนเดิมกับอรรัมภาคนนี้มันคนละคนกันนี่นา…
"น้องมิ้มรู้อะไรไหมเรื่องที่น้องมิ้มมาขอให้พี่บอสช่วยน่ะ ความจริงแล้วมันง่ายนิดเดียว" บอสตันยืดตัวตรงแล้วเคาะนิ้วลงบนโต๊ะช้า ๆ
"ง่ายเหรอคะ" ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย
"ค่ะ ง่าย… น้องมิ้มก็แค่เปลี่ยนไปใช้นามสกุลอื่น แค่นี้พวกเขาก็ไม่สามารถมายุ่งเกี่ยวกับน้องมิ้มได้แล้ว" บอสตันยกยิ้มเจ้าเล่ห์ขณะเอ่ยตอบอีกคน
"นามสกุลอื่นเหรอคะ แล้วมิ้มจะไปใช้นามสกุลใครล่ะคะ" อรรัมภานั่งคิดจนหัวหมุน ญาติก็ไม่มี แล้วอรรัมภาคนนี้จะไปใช้นามสกุลใครได้อีกกัน
"คาร์เทียร์" บอสตันเอียงหน้ามาสบสายตากลมโตของอรรัมภาที่มองเขาอยู่
"คะ !" พลันดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยความตกใจ นี่เธอหูฝาดไปหรือเปล่านะ
"น้องมิ้มหมั้นกับพี่บอสมานานแล้วนะคะ"
"..."
"มาแต่งงานกันไหมคะ"
หลังจากที่บอสตันเอ่ยปากคล้ายว่ากำลังขออรรัมภาแต่งงานนั้น ก็เหมือนว่าคนฟังได้เข้าสู่อาการช็อกไปแล้ว ดวงตากลมโตเบิกโพลง ริมฝีปากเล็กอ้า ๆ หุบ ๆ คล้ายคนไม่มีเสียง ท่าทางน่าตลกจนบอสตันแอบขำ ตอนนี้อรรัมภาคล้ายคนที่จิตหลุดจนมาร์โค่ต้องเข้ามาสะกิดเจ้านายของตัวเองด้วยความเป็นห่วง เกรงว่าจะต้องโทรเรียกรถพยาบาลเสียแล้ว
"นายครับ"
"ปล่อยไป" บอสตันนั่งมองอีกคนอยู่หลายนาทีแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะกลับมามีสติเลย มือหนาจึงเอื้อมไปดึงแก้มนิ่ม "มันเครียดขนาดนั้นเลยเหรอคะ"
"อ๊ะ !" อรรัมภาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะมองมือหนาที่ผละออกจากแก้มตัวเอง
"มีพี่บอสเป็นสามีมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอคะน้องมิ้ม"
"ก็... เปล่าค่ะ" อรรัมภาตอบตะกุกตะกัก การมีบอสตันเป็นสามีมันไม่ได้แย่หรอก เพียงแค่เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าหนทางในการออกจากบ้านหลังนั้นคือการแต่งงานก็เท่านั้น… "มิ้มก็แค่... ช่างมันเถอะค่ะ"
บอสตันขมวดคิ้วมองอรรัมภาก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"คิดมากอะไรคะน้องมิ้ม"
"ก็… แต่งงานเลยนะคะ คุณไม่คิดหน่อยเหรอ" แต่งแล้วไม่หย่านะคะ… บอกเลย
"พี่บอสยังต้องคิดอะไรอีกล่ะคะ ใคร ๆ ก็รู้ว่าพี่บอสกับน้องมิ้มหมั้นกันแล้ว หากวันหนึ่งเราจะแต่งงานกันจริง ๆ ใครจะมาสงสัยอะไร" บอสตันพูดด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ราวกับว่ากำลังคุยเรื่องลมฟ้าอากาศอย่างไรอย่างนั้น แต่สภาพอากาศที่ว่านั่นดูเหมือนจะเป็นฝนฟ้าคะนอง
"แต่ว่าคุณจะเสียโอกาสในการเจอคนอื่นนะคะ"
"เสียโอกาสเหรอ" บอสตันเลิกคิ้วขึ้นแล้วหันมามองอรรัมภาก่อนจะเอ่ยช้า ๆ "น้องมิ้ม พี่บอสจะสามสิบแล้วนะคะ คนที่เสียโอกาสมันน้องมิ้มต่างหาก"
"นั่นมัน…"
เป็นความจริงอย่างที่เขาพูด อรรัมภาเพิ่งยี่สิบต้น ๆ เอง ยังมีโอกาสได้ใช้ชีวิตอีกเยอะ แต่ยัยอรรัมภาคนนี้มันดันใช้ชีวิตมาจนพอแล้วนี่สิ ตอนนี้เลยอยากนอนเฉย ๆ ให้เงินเข้าบัญชีรัว ๆ
"น้องมิ้มลืมอะไรไปหรือเปล่า" คำถามของบอสตันปลุกอรรัมภาออกมาจากภวังค์ เธอขมวดคิ้ว "น้องมิ้มเคยพูดกับพี่บอสว่า ถ้าหากวันหนึ่งพี่บอสยังไม่มีใครแล้วน้องมิ้มก็ยังไม่มีใคร เราจะแต่งงานกัน"
"คะ ?" อรรัมภาเบิกตากว้างอย่างตกใจ
"แล้วพี่บอสก็ตอบตกลงไปแล้ว"
"อะไรนะคะ !" เดี๋ยว สองคนนี้คุยอะไรกันไว้เนี่ย !
"พี่บอสก็แค่ไม่คิดว่าจะได้แต่งเร็วขนาดนี้ก็เท่านั้นเอง" อรรัมภานั่งตาโตมองคนที่ขยับมาจบไหล่เธอเบา ๆ "เป็นสะใภ้คาร์เทียร์รับรองได้ว่าจะไม่มีใครทำร้ายน้องมิ้มได้แน่นอน"
"..."
"โดยเฉพาะถ้าเป็นภรรยาของพี่บอส"
"..." ภรรยา…
"พี่บอสไม่เคยให้ใครแตะต้องง่าย ๆ" บอสตันจ้องตาอีกคนขณะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ใช่แล้วน้องมิ้ม"
และยังไม่ทันที่อรรัมภาจะได้พูดอะไร เสียงที่ดังขึ้นมาจากข้างหลังก็ทำให้ทั้งเธอและบอสตันต้องหันไปมอง ก่อนจะพบกับหญิงวัยกลางคนที่อรรัมภาคุ้นหน้าไม่น้อย เธอคนนั้นก็คือวรินทรคุณแม่ของบอสตันนั่นเอง
"มัม"
"ว่าไงคะ กำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่มัมได้ยินแวบ ๆ" ร่างสูงเพรียวของวรินทรเดินเข้ามาหาด้วยรอยยิ้ม พลางมองอรรัมภากับบอสตันสลับกัน
"ไม่ใช่ได้ยินทั้งหมดแล้วเหรอ" บอสตันเอ่ยอย่างรู้ทันมัมของตนเอง
"รู้ทันมัมอีกแล้ว ไม่สนุกเลย" วรินทรบ่นลูกชายคนโตพลางยู่หน้า ก่อนจะหันมายิ้มให้อรรัมภาแล้วลูบกลุ่มผมนิ่มของเธออย่างเอ็นดู
- Writer
