ทิชาตื่นนอนตั้งแต่เช้าด้วยสภาพงัวเงียพร้อมดวงตากลมโตที่บวมช้ำผ่านการร้องไห้มาเมื่อคืน ร่างบอบบางรีบเดินไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมตัวช่วยผู้เป็นป้าทำงาน
“ป้าทำข้าวต้มไว้ให้พ่อเลี้ยงนำทัพ ทิชาช่วยเอาไปให้หน่อยนะ”
“ทิชาไม่อยากไปค่ะ”
“ทำไมเหรอ หรือทะเลาะกับพ่อเลี้ยง” ป้านวลขมวดคิ้วด้วยความสงสัยหลังเห็นอาการของหลานสาว
“ไม่ใช่หรอกค่ะ”
ทิชาเลือกที่จะพูดโกหกออกไปเพราะไม่อยากให้คนตรงหน้าไม่สบายใจ เธอเอื้อมมือมารับถาดที่บรรจุถ้วยข้าวต้ม น้ำดื่มสะอาดและยาต่างๆ มาถือไว้
“งั้นป้าฝากด้วยนะ”
“ค่ะป้านวล”
เสียงเคาะประตูเรียกคนที่นอนซมอยู่บนเตียงให้ลุกขึ้น นำทัพหันมองไปเล็กน้อยก่อนจะพยายามลุกจากเตียงเพื่อพาตัวเองไปเปิดประตูด้วยใบหน้าหงุดหงิด
ทันทีที่ประตูเปิดก็ปรากฏภาพของคนที่ใจเฝ้าคิดถึงเมื่อคืน ริมฝีปากยกยิ้มอย่างพึงพอใจหลังเห็นเธอเดินเข้ามาในห้องพร้อมอาหารเช้า
“ป้านวลให้เอามาให้”
“เดี๋ยวสิ จะร
