บท6ไม้กันหมา
1745 Words
นำทัพรีบโบกมือไล่เด็กสาวชาวกะเหรี่ยงให้ออกไปพ้นหน้าโดยไว ก่อนจะหันมามองคนที่ยืนส่งยิ้มหวานล้อเลียนอยู่ตรงหน้า
“ขอบคุณนะคะพ่อเลี้ยง”
“ที่ให้เชวามาช่วยเพราะกลัวเธอจะไม่ได้เรื่อง ขืนมาเจ็บตัวอีกเป็นฉันที่ต้องลำบากไปตามหมอ”
“อย่างนี้นี่เอง”
ทิชาพยักหน้าตอบกลับ เธอแอบหรี่ตามองคนที่รีบเดินหนีออกไปด้วยความขบขำในใจ ถึงเขาจะปากร้ายแต่อย่างน้อยก็ยังมีส่วนดีอยู่บ้างให้พอคบหาสมาคมด้วย
ร่างเล็กเดินเข้าไปในคอกหมูป่าอีกครั้ง วางลูกหมูป่าตัวน้อยให้นอนอยู่ข้างๆ แม่ของมัน พร้อมจัดการให้อาหารและปิดประตูคอกให้แน่นหนา
ระหว่างเดินกลับก็มีเหล่าคนงานหลายคนเดินเข้ามาพูดคุยและทักทายอย่างเป็นมิตร ยิ่งมารับรู้ว่าเธอเป็นหลานสาวของป้านวลทุกคนก็ให้ความเอ็นดูเป็นอย่างมาก
“ให้พวกพี่เดินไปส่งไหมครับน้องทิชา”
คนงานชายขี้เล่นกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาหาหญิงสาวที่ตนหมายตาเอาไว้ พร้อมรีบขยับเข้าไปใกล้เพื่อเดินตามไปส่งที่ห้องพัก
“น้องทิชาจะมาอยู่ที่นี่ตลอดเลยใช่ไหมครับ”
“เอ่อ ไม่ใช่หรอกค่ะ”
“อ้าว ทำไมล่ะครับ
เหล่าชายฉกรรจ์ต่างลอบถอนหายใจด้วยความเสียดายกันทันทีเมื่อได้รับคำตอบแบบนั้น นานๆ ที่ไร่ชาจะมีสาวสวยแบบนี้มาให้เจอ
“ทิชามาอยู่แค่ชั่วคราวค่ะ”
“พวกพี่ต้องเสียใจมากแน่ๆ เลยหากน้องทิชาไม่อยู่ที่นี่ต่อ”
ดวงตาคู่สวยลอบมองเหล่าคนงานชายที่พูดด้วยความเศร้าสร้อย แถมยังทำหน้าเสียใจเกินจริงอย่างกับโลกจะแตกในวันพรุ่งนี้เสียอีก
ปี๊นน!
เสียงบีบแตรรถดังสนั่น จนทุกคนในบริเวณรวมไปถึงทิชาต้องสะดุ้งตกใจ หน้าต่างรถค่อยๆ เลื่อนลงปรากฏร่างสูงของพ่อเลี้ยงหนุ่มนั่งอยู่
“ทิชามาขึ้นรถ”
“จะไปไหนเหรอคะพ่อเลี้ยง”
“อย่าถามมากได้ไหม ฉันไม่ชอบพูดซ้ำ”
น้ำเสียงดุพูดขึ้นด้วยความไม่สบอารมณ์ทำเอาคนตัวเล็กรีบวิ่งอ้อมไปขึ้นรถอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเห็นชายหนุ่มจ้องเขม็งเหล่าคนงานชายที่ยืนสงสัยกับภาพตรงหน้า
“ว่างกันเหรอพวกแก”
“เอ่อ ว่างครับพ่อเลี้ยง”
“ดี ถ้าว่างก็ไปเอาอุปกรณ์มาดายหญ้าที่เนินเขาตรงนั้นหน่อย”
ชายฉกรรจ์รีบหันสายตามองเนินเขาสูงที่เต็มไปด้วยหญ้าและต้นไม้มากมายทำเอาเหงื่อไหลอาบท่วมตัวตั้งแต่ยังไม่เริ่มงาน
“มายืนมองหน้าหาตีนอยู่ได้ ไปสิ!”
“ครับๆ พ่อเลี้ยง”
“จะไปไหนกันเหรอคะ”
ทิชาที่นั่งเงียบมาตลอดทางรีบหันใบหน้าสวยมาถามคนที่กำลังขับรถอยู่ ก่อนจะเห็นชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย
“ไปในตัวเมือง”
“ไปทำไมเหรอคะ”
“นั่งเงียบๆ ได้ไหม ฉันไม่พาเธอไปฆ่าหรอก!”
สิ้นเสียงนั้นทำเอาหญิงสาวนิ่งเงียบทันที เธอบีบมือเข้าหากันแน่น ก่อนจะหันใบหน้าหนีมองออกนอกหน้าต่าง
“ลองมาฆ่าดูสิ เป็นผีไปหลอกแน่”
นำทัพอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะปั้นหน้านิ่งใส่อีกครั้งเมื่อได้ฟังคำพูดของสาวเจ้าตอบกลับมาแบบนั้น
หลายชั่วโมงที่เดินทางมาถึงตัวเมืองในจังหวัดเชียงราย พ่อเลี้ยงหนุ่มจอดรถหรูของตัวเองหน้าโรงแรมชื่อดังห้าดาวขนาดใหญ่ในเครือของครอบครัว
“พ่อเลี้ยงพาทิชามาที่นี่ทำไมคะ!”
คนตัวเล็กถามขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกทันทีเมื่อมองเห็นโรงแรมตรงหน้า เธอรีบขยับถอยห่างด้วยความหวาดระแวง หญิงสาวได้แต่พร่ำบอกกับตัวเองว่าไม่น่าไว้ใจผู้ชายคนนี้เลยจริงๆ
“แล้วปกติเขามาโรงแรมกันทำไมเหรอ”
ร่างสูงยกยิ้มร้ายขึ้นมาพร้อมขยับตัวเข้ามาประชิดคนที่นั่งตัวสั่นเทาอยู่ตรงหน้า มือหนาล็อกตัวสาวเจ้าเอาไว้ไม่ให้หลบหนีไปไหน
“ทิชาไม่คิดเลยว่าพ่อเลี้ยงจะเป็นคนแบบนี้”
คนตัวเล็กใช้มือดันหน้าอกแกร่งของชายหนุ่มเอาไว้เมื่อเขาขยับตัวเข้ามาใกล้เธอ ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะดังขึ้น
“หัวเราะทำไมคะ”
“คิดว่าฉันจะพาเธอมาปล้ำอย่างนั้นเหรอ”
“ก็...พ่อเลี้ยงมาจอดหน้าโรงแรม”
“เห็นแบบนี้ฉันก็เลือกเหมือนกันนะ”
สิ้นคำพูดนั้นทำเอาทิชาใบหน้าแดงก่ำด้วยโทสะขึ้นมา เธอรีบรวบรวมแรงที่มีผลักร่างกำยำให้ถอยห่างจากตัวเองด้วยความโกรธเคืองไม่น้อย
“ทิชาก็เลือกเหมือนกัน!”
อย่าว่าแต่จะมาแตะต้องเนื้อตัว แค่ขาอ่อนของเธอก็อย่าหวังจะได้เชยชมไอ้ผู้ชายปากร้าย
ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะกระจกรถฝีมือพนักงานในโรงแรมเรียกความสนใจจากคนในรถให้หันไปมอง นำทัพกดหน้าต่างรถลงด้วยท่าทีรำคาญและหงุดหงิดอย่างไม่ปิดบัง
“มีอะไร”
“เอ่อ คุณเฌอรออยู่ด้านในแล้วครับ”
“แล้วไง เลยเสนอหน้ามาตามฉันอย่างนั้นเหรอ”
“ขอโทษครับพ่อเลี้ยงนำทัพ”
“รีบไปให้พ้นหน้า”
น้ำเสียงไม่สบอารมณ์เอ่ยขึ้นทำเอาพนักงานชายรีบหมุนตัวกลับอย่างไวด้วยความหวาดหวั่น แม้จะสงสัยกับการปรากฏตัวของผู้หญิงแปลกหน้าที่ไม่คุ้นเคยในรถ
“ลงมากับฉัน”
ทิชาเปิดประตูลงจากรถอย่างจำใจเมื่อถูกบังคับแบบนั้น เธอเดินตามหลังพ่อเลี้ยงหนุ่มเข้ามาในโรงแรมหรูก่อนจะหันสายตามองเห็นเหล่าพนักงานที่ต่างรีบยกมือไหว้ทักทายกันตลอดทาง
“พี่นำทัพคะ”
เสียงหวานของ ‘เฌอมา’ เอ่ยเรียกผู้ชายที่ตนแอบปลื้มมานานหลายปี เมื่อได้เห็นใบหน้าหล่อเดินเข้ามาใกล้ทำเอาสาวสวยอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มกว้างด้วยความเขินอาย
“หิวหรือยัง”
นำทัพเมินคนที่ยืนส่งหวานให้อยู่ตรงหน้า เขาจงใจหันมาสนใจผู้หญิงที่ตัวเองพามาจากไร่ชา ทำเอาร่างบอบบางมองเขม็งอย่างไม่พอใจ
“นิดหน่อยค่ะพ่อเลี้ยง”
“งั้นสั่งอาหารมาทานก่อน”
“ใครเหรอคะพี่นำทัพ”
เฌอมาเอ่ยถามด้วยความสงสัย เธอยกมือขึ้นกอดอกมองร่างบอบบางตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาดูถูก
“มานั่งข้างฉันทิชา”
เป็นอีกครั้งที่พ่อเลี้ยงหนุ่มเมินคนที่แม่ตัวเองบังคับให้มาดูตัว ทั้งๆ ที่ชายหนุ่มไม่ได้ชอบการทำแบบนี้เลยสักนิด และเธอคนนี้ก็น่ารำคาญยิ่งกว่าใครที่พานพบมา
“คุณป้าทราบไหมคะว่าพี่นำทัพพาผู้หญิงคนอื่นมาดูตัวแบบนี้ น้องเฌอไม่ยอมนะคะ”
“เอาขนมหวานด้วยไหม”
“เอ่อ ไม่ค่ะพ่อเลี้ยง”
ทิชานั่งตัวลีบอยู่ข้างๆ ร่างสูง ยิ่งมองเห็นแววตาโกรธเคืองผสมโรงน้อยใจของหญิงสาวตรงหน้าทำเอาเธออยากจะให้ตัวเองหายไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด
บรรยากาศแสนอึดอัดเหลือเกิน
“พี่นำทัพคะ!”
คนตัวเล็กแผดเสียงตวาดลั่นออกมาด้วยโทสะ เฌอมากัดฟันกรอดอย่างโกรธเคืองเมื่อชายหนุ่มไม่แม้จะหันมามองหน้าเธอ เขาเมินทุกคำพูดแถมเอาแต่สนใจผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้
“แหกปากทำห่าอะไรวะ!”
“ทำไมพูดกับน้องเฌอแบบนี้คะ”
“ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ รู้ตัวไหมว่าเธอน่ารำคาญฉิบหายมากแค่ไหน!”
“พี่นำทัพ”
“อย่าเสือกมาเรียกฉันว่าพี่ ฉันไม่มีน้องหน้าตาแบบนี้”
“กรี๊ดด!”
“หุบปาก!”
นำทัพชี้หน้าคนที่มายืนกรีดร้องเสียงดังด้วยความรำคาญสุดจะทน วันนี้ชายหนุ่มจะทำให้ผู้หญิงคนนี้ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากประจบผู้เป็นแม่ของเขาเพื่อบังคับให้ตนมาดูตัวอีก
รู้ฤทธิ์พ่อเลี้ยงนำทัพน้อยไปแล้ว!
“น้องเฌอจะฟ้องคุณป้า”
“เชิญเธอไปฟ้องแม่ฉันได้เลย แล้วฝากบอกด้วยนะว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะมาที่นี่เพื่อดูตัวปัญญาอ่อนกับเธอ!”
“เพราะผู้หญิงคนนี้ใช่ไหมคะที่ทำให้พี่นำทัพไม่ยอมมาดูตัว”
“อย่ากล้ามาชี้หน้าเมียของฉันนะ!”
แค่ก! แค่ก!
ทิชาสำลักน้ำที่กำลังยกขึ้นดื่มจนใบหน้าหวานแดงก่ำ หญิงสาวส่ายหน้ารัวเร็วหลังได้ยินพ่อเลี้ยงหนุ่มพูดแบบนั้นออกมา
เมียอย่างนั้นเหรอ
“ไม่จริง! พี่นำทัพโกหก”
“ไม่เชื่อใช่ไหม”
ร่างสูงรีบดึงคนข้างกายที่นั่งอ้าปากค้างด้วยความตกใจขึ้นมาประชิดตัว ใช้มือประคองใบหน้าสวยเอาไว้ก่อนจะประกบริมฝีปากลงบนเรียวปากอวบอิ่มด้วยความดุดัน มือเล็กพยายามผลักชายหนุ่มให้ถอยห่างออกไปก็ไม่อาจจะสู้แรงเขาได้
“อยู่นิ่งๆ ช่วยเป็นไม้กันหมาให้ฉันหน่อย”
นำทัพถอนริมฝีปากออก ก้มลงกระซิบข้างใบหูของสาวเจ้าแผ่วเบา แม้จะแอบเสียดายกับสัมผัสหวานที่ได้รับจนอยากจะจูบเธอซ้ำๆ อีกครั้ง
“พี่นำทัพทำอย่างนี้ได้ยังไงคะ น้องเฌออุตส่าห์รักพี่มาโดยตลอด”
“หน้าไม่อาย มาบอกรักผัวเขาทั้งๆ ที่เมียยืนอยู่เธอใช้อะไรคิด”
“ไม่จริง น้องเฌอไม่เชื่อเด็ดขาดว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นเมียพี่นำทัพ”
“อย่ามาโง่ให้มันมาก! จูบกันกลางโรงแรมขนาดนี้ไม่ใช่เมียแล้วอะไร”
“พี่นำทัพโกหก”
“จะให้เอาโชว์กันตรงนี้เลยไหมเธอถึงจะเชื่อ!
ทิชารีบขยับตัวถอยห่างทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น จนร่างสูงข้างๆ ตวัดตาดุส่งมา เขาใช้มือของตัวเองดึงร่างเธอมาใกล้พร้อมโอบเอวคอดไว้แน่น
“น้องเฌอไม่มีวันยอม!”
“หน้าด้าน ไม่มียางอาย! ตอนแรกนึกว่าเธอจะโง่อย่างเดียวเสียอีก”
เฌอมาหน้าถอดสีโดยในทันที เธอทั้งตกใจและเสียใจกับถ้อยคำดุด่าแบบนั้นจนเนื้อตัวสั่นเทา แววตาเดือดดาลจ้องมองผู้หญิงที่เป็นศัตรูหัวใจด้วยความโกรธกร้าว
“ไม่มีปัญญาหาผู้ชายเองหรือไงถึงขนาดคิดจะแย่งผัวคนอื่น”
“มันดีกว่าน้องเฌอตรงไหนคะ!”
“เอาเก่งจบไหม!”
.
.
.
- Writer
