ซ่อนรักนายหัว

ณ เกาะรายา ร่างสูงใหญ่ผิวสีแทนคมเข้มแบบฉบับหนุ่มไทยของนายหัวชาลิต คุณากรดำรง กำลังถอดเสื้อยืนคุมงานก่อสร้างให้กับชาวบ้านบนเกาะอยู่ริมทะเล เพราะตอนนี้เขากำลังจะพัฒนาเกาะเขาให้เป็นสถานที่ท่องเที่ยว หลังจากที่ปิดเป็นเกาะส่วนตัวมานานนับหกปี เพื่อฟื้นฟูธรรมชาติที่นี่ให้กลับคืนมาสวยงามดังเดิม “นายหัวจ๋า น้ำเย็นๆจ้ะ ดื่มให้ชื่นใจเลยนะจ้ะ ชบาตั้งใจเอามาให้นายหัวเลยจ้ะ” ชบาสาวชาวเกาะที่คอยรับใช้บ้านของชาลิตพูดออกมา พร้อมกับยื่นขวดน้ำเย็นๆให้กับนายหัวสุดหล่อของเธอไป “ขอบใจชบา ฉันกำลังหิวน้ำพอดี” ชาลิตรับไปแล้วดื่มแบบหิวกระหาย ก่อนจะเอาน้ำเย็นๆมาชโลมที่หน้าของตัวเอง แล้วรินรดลงไปที่หัวต่อให้มันช่วยคลายร้อนให้กับเขา จนชบาที่มองอยู่ถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างชอบใจ “หืม แม้เจ้าโว๊ย นายหัวจ๋า หุ่นดีอะไรอย่างนี้เนี่ย ตกถึงปากอีชบาเมื่อไหร่จะกินไม่ให้เหลือซากเลย” ชบาคิดในใจไปก็มองกล้ามหน้าท้องของนายหัวอย่างไม่ละสายตา จนไข่นุ้ยที่มองอยู่ถึงกับท้วงชบาอย่างอดไม่ได้ “นังชบา แกจะมองให้ทะลุนายหัวเลยหรือไงวะ เอาน้ำมาให้เสร็จแล้วก็ไปสิวะหรืออยากให้ข้าฟ้องพ่อเอง” ไข่นุ้ยพูดต่อว่าชบาออกไปแบบอดไมได้ เพราะเขาก็แอบชอบชบาอยู่นั่นเอง “เออ ไปแล้วไงวะ ไปนะจ้ะนายหัว อยากได้อะไรก็เรียกชบาได้ตลอดเลยนะจ้ะ” ชบาพูดใส่ไข่นุ้ยเสียงดัง แต่หันไปบอกกับนายหัวด้วยเสียงอ่อนไป “อืม” ชาลิตก็พยักหน้าตอบไป เพราะเขาไม่ได้สนใจผู้หญิงมานานแล้ว นับตั้งแต่ที่เขาโง่ปล่อยให้คนที่เขารักที่สุดหลุดมือไปแต่งงานกับคนอื่น ถึงมันจะนามาแล้วถึงหกปีแต่เขาก็ยังไม่เคยลืมเธอได้เลย เพราะเธอยังคงวนเวียนอยู่ในชีวิตของเขาในฐานะน้องสะใภ้ที่เขาอยากจะยอมรับได้ “นายหัวครับ คุณหนูเล็กโทรมาหาครับ บอกว่ามีเรื่องด่วนครับ” มิ่งพ่อของชบาวิ่งเขามาพร้อมกับโทรศัพท์ แล้วรีบส่งให้กับนายหัวของตัวเองไปทันที “ว่าไงยัยเล็ก มีอะไรรึเปล่า” ชาลิตถามไปแล้วก็รอฟังน้องสาวพูด เพราะปกติปณิตาไม่ค่อยจะโทรมาหาเขาเท่าไหร่ นอกจากจะมีเรื่องอะไรสำคัญๆเท่านั้น  “พี่ใหญ่คะ คุณพ่อค่ะ คุณพ่อป่วยหนักมาก พี่ใหญ่ขึ้นมาดูคุณพ่อหน่อยนะคะ ท่านจะไม่ไหวแล้ว” เล็ก ปณิตา น้องสาวคนเล็กของบ้านพูดบอกพี่ชายคนโตของเธอไปด้วยเสียงสั่น เมื่อพี่ชายพูดตอบเธอมาแล้ว “อะไรนะ ใจเย็นๆนะเล็ก เดี๋ยวพี่จะรีบกลับกรุงเทพตอนนี้เลย เราดูแลพ่อไปก่อนนะ พี่จะรีบไป” ชาลิตพูดบอกน้องสาวคนเดียวของเขาไอย่างรนๆที่ได้รู้ข่าวว่าพ่อของเขาป่วยหนัก จนเขาต้องรีบกลับไปกรุงเทพด่วน “ค่ะพี่ใหญ่ รีบมานะคะ คุณพ่อท่านรอพี่อยู่ เดินทางปลอดภัยนะคะพี่ใหญ่” ปณิตาบอกไปแล้วก็รอคำตอบจากพี่ชาย “โอเค แค่นี้นะเล็ก พี่จะไปแล้ว” ชาลิตกดวางสายไปทันที ก่อนจะหันไปบอกมิ่งและไข่นุ้ยทันที “ลุงมิ่งผมฝากดูแลเกาะกับเรื่องก่อสร้างพวกนี้ด้วยนะ ผมต้องขึ้นกรุงเทพน่ะ ส่วนขานุ้ยนายไปเตรียมเรือรอฉัน อีกสิบห้านาทีฉันจะไปหาที่ท่าเรือ” ชาลิตพูดจบก็รีบเดินกลับไปที่บ้านพักของเขาที่อยู่ไม่ไกลจากชายหาดเท่าไหร่ แล้วรีบอาบน้ำแบบเร่งรีบก่อนจะเปลี่ยนชุดแล้วรีบออกมาขึ้นเรือในเวลาต่อมา ด้านปณิตาที่โกหกพี่ชายสำเร็จก็ถอนหายใจแรงๆออกไปอย่างอดไม่ได้ แล้วเธอก็เงยหน้าขึ้นมามองผู้เป็นพ่อของตัวเอง ที่บังคับให้เธอต้องโกหกแบบนี้เพื่อล่อให้พี่ชายของเธอออกจากเกาะแล้วกลับมากรุงเทพ “เราโกหกพี่ใหญ่แบบนี้มันจะดีเหรอคะคุณพ่อ ถ้าพี่ใหญ่รู้ว่าคุณพ่อไม่ได้เป็นอะไร ต้องโกรธเล็กมากแน่ๆค่ะ” ปณิตาพูดไปอย่างกังวลใจที่โกหกพี่ชายตัวเอง “มันโกรธเราได้นานที่ไหนกันล่ะ เราไม่ได้เห็นหน้าเจ้าใหญ่กันมาครึ่งปีแล้วนะยัยเล็ก ถ้าเราไม่โกหกมันจะยอมกลับมาบ้านไหมล่ะ ไม่รู้เกาะนั้นมีอะไรดีมันถึงไปจมปักอยู่ที่นั่น แทนที่มันจะมาดูแลธุรกิจของพ่อ ดูสิ เราเลยต้องรับภาระหนักไปกับเจ้ารองกันสองคน” อนุวัตรพูดบอกลูกสาวไป แล้วเอ่ยถึงรอง นั่นก็คือหลานชายของเขาที่ตอนนี้กำลังช่วยเขาดูแลกิจการอยู่ “คุณพ่ออยากรู้ก็ลองถามพี่ใหญ่เย็นนี้ก็แล้วกันค่ะ เล็กช่วยคุณพ่อแล้ว งั้นเล็กขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” ปณิตาพูดไปก็รีบหาข้ออ้างหนีจากการฟังพ่อของเธอบ่นเรื่องพี่ชายทันที “เฮ้อ ยัยลูกคนนี้จะนิสัยแบบพี่มันไปทุกวันแล้วเนี่ย” อนุวัตรพูดบ่นไปก็มองตามลูกสาวที่เดินหนีออกไป ทั้งที่เขายังพูดเรื่องของชาลิตยังไม่ทันจบ “คุณพี่ก็ไม่น่าให้หลานไปโกหกตาใหญ่แบบนั้นนะคะ บอกตาใหญ่ให้กลับบ้านดีๆก็ได้นิคะ” พิชามล น้องภรรยาของอนุวัตรเอ่ยพูดบอกพี่เขยของตัวเองไปอย่างอดไม่ได้ เพราะเธอเองก็เลี้ยงทั้งชาลิตและปณิตามาตั้งแต่เด็ก เธอรู้ดีว่าทั้งสองนั้นมีนิสัยอย่างไร “พี่บอกมันกลับมามาตลอดหกเดือนแล้วนะมล แต่เราดูสิ มันโผล่หน้ามาให้พี่เห็นไหมล่ะ บอกให้มาประชุมก็ไม่มา บอกให้กลับบ้านก็ไม่กลับ  มันไม่คิดถึงพี่บ้างเลยหรือไง ทุกวันนี้พี่ไม่รู้มันยังคิดว่าพี่เป็นพ่อมันอยู่หรือเปล่า” อนุวัตรบ่นไปแบบน้อยใจลูกชายคนโตอย่างสุด จนพิชามลยิ้มออกมาที่เห็นอาการพ่อแอบน้อยใจลูก “คุณพี่ก็อย่าคิดมากเลยค่ะ เราก็รู้ๆกันอยู่นิคะว่าทำไม ถ้าไม่ใช่เพราะตากลาง ตาใหญ่อาจอยู่ที่นี่แล้วช่วยคุณพี่ทำงานก็ได้ค่ะ” พิชามลพูดออกมาแบบรู้สึกผิดที่ลูกชายของเธอไปแต่งงานกับคนรักเก่าของชาลิต โดยที่เธอไม่เคยรับรู้มาก่อน พอมารู้ชาลิตก็รับไม่ได้แล้วหนีไปอยู่บนเกาะไปแล้ว “อย่าพูดเรื่องเก่าๆเลยน่า ยังไงเราก็ย้อนกลับไปไม่ได้แล้ว หนูโยแต่งงานกับตารองมีลูกมีเต้าไปแล้วมันยังคิดไม่ได้พี่ก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว” อนุวัตรพูดไปอย่างปลอบใจน้องเมียของตัวเองไปอย่างเข้าใจ “ค่ะคุณพี่ แล้วนี่คุณพี่จะออกไปไหนคะ ไม่รอตาใหญ่กลับมาเหรอคะ” พิชามลถามออกไปแบบสงสัย เมื่อเธอพึ่งสังเกตเห็นการแต่งตัวของอนุวัตร “อ่อ พอดีพี่มีนัดน่ะ ไปแค่แปปเดียวเท่านั้นแหละ เดี๋ยวพี่ก็จะกลับมารอต้อนรับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของพี่แล้วล่ะ” อนุวัตรพูดออกไปแล้วยิ้มมุมปากแบบเจ้าเล่ห์ “งั้นน้องก็จะกลับแล้วเหมือนกันค่ะ เดี๋ยวจะไปดูหลานต่อ แล้วเย็นๆค่อยมาหาตาใหญ่อีกที” พิชามลพูดบอกไป เพราะบ้านของเธอกับบ้านของอนุวัตรนั้นอยู่ในรั้วเดียวกัน แต่ก็ห่างกันพอสมควรที่จะใช้ชีวิตบ้านใครบ้านมัน “อืม งั้นเจอกันตอนเย็นละกันนะ พี่ไปล่ะ” อนุวัตรพูดบอกไปก็เดินออกไปแบบชิวๆ จนพิชามลมองตามอย่างหนักใจกับพี่เขยตัวดีของเธอ เพราะตั้งแต่พี่สาวเธอตายไปเมื่อสิบห้าปีก่อน พี่เขยของเธอก็ออกลายเจ้าชู้ไปทั่วตามประสาพ่อหม้ายสายเปย์ ณ บริษัทโฆษณาชื่อดังกำลังวุ่นวายเพราะข้อมูลการนำเสนองานหายไป จึงทำให้ไม่มีงานนำเสนอลูกค้าจนเจ้านายใหญ่โมโหแล้วพาลใส่ทุกคน ไม่เว้นแม้แต่ลูกน้องสาวแสนสวยอย่างน้ำผึ้ง ลลิสา วรวัตรสกุล ที่ได้รับหน้าที่ดูแลเรื่องนี้ “หมดกัน พังหมดแล้ว ผมอุตส่าห์ไว้ใจคุณนะน้ำผึ้ง งานนี้มันสำคัญกับทางบริษัทเรามาก แต่มันก็ไม่เหลืออะไรแล้ว เพราะคุณ” ทรงกริชพูดต่อว่าลูกน้องสาวไปพร้อมกับมองด้วยสายตาไม่พอใจ ที่เธอทำงานของเขาพังลงในพริบตา “น้ำผึ้งขอโทษค่ะคุณกริช น้ำผึ่งมั่นใจว่าเอางานมาใส่คอมนี้แล้วจริงๆค่ะ แต่งานนี้น้ำผึ้งจะไม่ยอมให้มันพลาดเด็ดขาด คุณกริชให้โอกาสน้ำผึ้งไปคุยกับลูกค้าอีกครั้งนะคะ น้ำผึ้งมีไฟล์สำรองเก็บไว้ค่ะ แต่มันอยู่ที่บ้าน” ลลิสาพูดบอกไปแบบมีสิต ไม่ได้หวาดกลัวเจ้านายของเธอเลยสักนิด จนทุกคนที่อยู่ในโซนออกแบบโฆษณามองเธออย่างมีความหวัง “คุณมีไฟล์เก็บไว้จริงเหรอ งั้นรีบไปเอามาเลย ผมจะโทรไปคุยกับลูกค้าอีกครั้งเพื่อถ่วงเวลารอคุยกลับมา ด่วนเลยนะน้ำผึ้ง อย่าทำให้ผมต้องผิดหวังในตัวคุณอีก” ทรงกริชพูดย้ำบอกไปแล้วจ้องหน้าลลิสาไปด้วย “ค่ะคุณกริช ตอนนี้น้ำผึ้งให้น้องชายเอามาให้แล้ว ไม่เกินสิบห้านาทีถึงที่นี่แน่นอนค่ะ ขอตัวเลยนะคะ บะหมี่กับภู พวกแกไปช่วยคุณกริชเขาถ่วงเวลาลูกค้านะ ” ลลิสาพูดบอกไปเพื่อนทั้งสองไป ก่อนจะรีบวิ่งออกไปรอลูกพี่ลูกน้องชายของเธอที่เธอรักเหมือนกับน้องชายแท้ๆทันที พอลลิสามายืนรอน้องชายของเธอที่ด้านล่างของบริษัทเกือบสิบนาที น้องของเธอก็นั่งวินมอเตอร์ไซต์เข้ามาแบบรวดเร็ว “พี่น้ำผึ้ง ได้แล้วพี่ ผมไม่รู้อันไหนเลยเอามาทุกอันเลย อ่ะ” จิรายุพูดออกไปแบบเหนื่อยๆแล้วส่งทามไดร์ฟให้กับลูกพี่ลูกน้องสาวของตัวเองไป “ขอบใจมากนะยุ ถ้าไม่ได้นานพี่แย่แน่ พี่ไปก่อนนะเดี๋ยวไม่ทัน” ลลิสาพูดบอกน้องชายจบก็รีบวิ่งเข้าไปในบริษัทแล้วกดลิฟต์ขึ้นไปแบบรวดเร็ว ส่วนจิรายุก็มองตามแล้วยิ้มแบบขำกับนาทีฉุกเฉินของพี่สาวคนนี้จริงๆ “หวังว่าพี่จะทันนะ พี่น้ำผึ้ง” จิรายุพูดออกมา ก่อนจะหันกลับไปซ้อนรถวินมอเตอร์ไซต์แล้วให้พากลับไปบ้านเขาอีกครั้ง หลังจากที่ซิ่งมากันอย่างเมามันส์จนหัวเข่าของเขาชนกับรถเมล์ไม่รู้กี่คันต่อกี่คัน พอลลิสามาถึงชั้นที่เธอทำงานอยู่ก็วิ่งไปที่ห้องประชุมทันที ก่อนจะหยุดอยู่ที่หน้าประตูแล้วก็ยืนหายใจลึกๆให้ตัวเองผ่อนคลาย แล้วเธอก็ยิ้มออกมาแล้วก็หันไปมองตัวเองในกระจกด้านข้างแบบเช็คความสวยของตัวเอง “สวยแล้วน้ำผึ้ง ลุย” ลลิสาพูดจบแบบฮึดสู้แล้วก็ยิ้ม ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป แล้วเธอก็ช่วยทุกคนที่กำลังถ่วงเวลาได้ทัน ก่อนจะเริ่มจัดการเอางานที่เธอคิดกับพวกเพื่อนๆมานำเสนอให้กับลูกค้ารายใหญ่ จนลูกค้าพอใจและตกลงเซ็นต์สัญญากับทางบริษัท และมันก็กลายเป็นผลงานชิ้นใหญ่ของเธอตั้งแต่ที่เธอทำงานมา “ผมขอโทษที่ต่อว่าคุณไปเยอะเลยนะคุณน้ำผึ้ง วันนี้คุณทำได้ดีมาก ขอบคุณที่ทำให้บริษัทเราได้งานใหญ่ๆแบบนี้” ทรงกริชพูดบอกไปก็ยิ้มออกมาอย่างยินดี “ค่ะคุณกริช น้ำผึ้งก็ขอโทษด้วยค่ะที่ทำงานพลาดไปนิดหน่อย ต่อไปจะไม่มีแบบนี้อีกแล้วค่ะ” ลลิสาบอกก็ยิ้มเกร็งๆใส่เจ้านายของเธอ “งั้นวันนี้ผมจะเลี้ยงฉลองให้กับความสำเร็จของพวกเราทุกคนในวันนี้ ไปดื่มกันให้เต็มที่เลย พรุ่งนี้วันอาทิตย์ กินกันให้เต็มที่ได้เลย” ทรงกริชพูดบอกทุกคนไปก็ร้องออกมาอย่างฮึกเหิมที่จะได้ออกไปสังสรรค์ตามประสาเจ้านายลูกน้องกับทุกคน “เย้ จัดไปเลยครับคุณกริช” ภูวนาท เพื่อนสนิทของลลิสาพูดเสริมไป “งั้นไปคลับเลยค่ะ ครบวงจรดี อ่าๆ” มัทนาพูดเสริมออกไปอีก จนทุกคนพูดเห็นเป็นเสียงเดียวกันแบบต้องการไปคลับ “ได้เลย เลิกงานแล้วเจอกันทุกคน” ทรงกริชพูดแล้วก็ยิ้มแล้วเดินกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง ส่วนลลิสาก็โล่งอกที่วันนี้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีได้ ต่างจากสองสาวที่ยืนมองอยู่เงียบๆ นั่นก็คือวิเวียนและกิ่งแก้วที่แอบเอาข้อมูลงานของลลิสาไปทิ้ง เพื่อหวังจะให้ทรงกริชโกรธแล้วไล่ลลิสาออกจากงานไป เธอจะได้ขึ้นมาเป็นใหญ่โดยไม่มีลิลสาคอยเป็นหนามตำใจยื้อแย่งตำแหน่งหัวหน้ากับเธอ “แกไม่โชคดีแบบนี้ตลอดไปหรอกยัยน้ำผึ้ง” วิเวียนพูดออกมาแบบเจ็บใจแล้วกำหมัดแน่น เพราะตั้งแต่ลลิสามาทำงานที่นี่ยัยนี่ก็ทำงานเด่นเกินหน้าเกินตา จนเธอเกียดขี้หน้าเข้าไส้อยู่แล้ว “ไปเถอะแก ไว้เราค่อยหาวิธีจัดการนังนี่ใหม่” กิ่งแก้วบอกเพื่อนสาวไป ก่อนจะจับมืองจูงเพื่อนสาวกลับไปนั่งทำงานที่โต๊ะต่อ เพราะเธอไม่มาดีใจแบบคนพวกนั้นหรอก ด้านอภิรดีที่ถูกเจ้าหนี้รายใหญ่ของเธอมาหาถึงที่บ้านก็ทำอะไรไม่ถูก เพราะตอนที่สามีของเธอก็ตายไป เขาก็ทิ้งหนี้ไว้ให้เธอจำนวนมาก แล้วแบบนี้เธอจะทำยังไงล่ะ ทั้งเจ้าหนี้เก่าเจ้าหนี้ใหม่ วุ่นวายไปหมดแล้ว ตอนนี้เธอกลายเป้นคุณนายถังแตกไปแล้ว เธอจะเอาเงินที่ไหนมาใช้เขาล่ะ “เงินที่ผมให้คุณไปน่ะ เมื่อไหร่คุณจะคืนผมล่ะคุณอร ผมใจดีกับคุณมานานแล้วนะ” อนุวัตรพูดออกไปแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม เพราะที่เขามาวันนี้ไม่ใช่แค่จะมาทวงหนี้อย่างเดียวหรอก เขามีจุดประสงค์อื่นๆด้วย “คือฉันก็อยากจะคืนให้คุณเร็วๆนะคะ แต่มันไม่มีจริงๆค่ะ สามีของฉันเขาติดหนี้คนไปทั่ว ฉันก็ใช้คืนไม่หมดสักที เห็นใจฉันหน่อยนะคะ เงินตั้งหลานล้านฉันจะไปหาที่ไหนได้ล่ะคะคุณอนุวัตร ลำพังลูกสาวกับลูกชายฉันทำงานก็จะไม่พอที่บ้านอยู่แล้ว” อภิรดีพูดบอกไปก็แกล้งบีบน้ำตาร้องห่มร้องไห้ออกาชุดใหญ่ “เอาล่ะๆ ถ้าคุณไม่มีเงินคืนผม ผมก็มีข้อเสนอมาให้คุณนะคุณอร ผมได้ยินว่าคุณมีลูกสาวสวยด้วยนิ เป็นถึงแอร์ฮอสเตสเลยนิ ถ้าคุณไม่มีเงินคืนก็ยอมยกลูกสาวคุณให้ผมสิ” อนุวัตรพูดบอกไปแล้วก็ยิ้มมุมปากแบบเจ้าเล่ห์ออกมา