“ทำไมไม่บอกว่าเป็นรอยขนาดนี้”
“ดอกแก้วไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวก็หาย” เธอตอบเสียงสั่นเครือ
“มานี่” ร่างสาวถูกช้อนขึ้นอุ้มแนบอก ฐานทัพอุ้มคนเจ็บข้อมือซึ่งไม่มีผลต่อการเดินสักนิดออกจากห้อง ตรงไปไปยังห้องพยาบาล พวงดอกแก้วรีบโอบกอดลำคอแกร่งไว้แน่น ซุกหน้ากับอกกว้างด้วยความอับอาย ใครๆคงจะเห็นแล้วว่าเธอออกมาจากห้องเขา แล้วแถมยังถูกอุ้มเดินผ่านผู้คนมากมายที่รู้จักเธอเป็นอย่างดีอีก เธออยากจะร้องไห้ให้กับความเอาแต่ใจของเขานัก
จนกระทั่งถึงห้องพยาบาลสำหรับพนักงานของห้างสรรพสินค้า ฐานทัพวางร่างหญิงสาวลงบนเตียงนอนสีขาวสะอาด นางพยาบาลที่ถูกจ้างมาอยู่ประจำรีบกระวีกระวาดเข้ามาสอบถามอาการ
“เป็นอะไรมาคะ”
“ข้อมือช้ำ” ฐานทัพตอบแทนคนเจ็บ พวงดอกแก้วสบตานางพยาบาลอย่างเกรงใจ ก็แค่เจ็บเล็กๆน้อยๆเดี๋ยวก็หาย เขาจะพาเธอมาที่ทำไมก็ไม่รู้
“เอ่อ...ค่ะ” นางพยาบาลรีบตรวจดูอาการเบื้องต้นของหญิงสาว
“คุณหมอไม่อยู่เหรอ” ฐา
