ฐานทัพคำนับศีรษะเล็กน้อยแทนการรับไหว้ เพราะรับรู้ถึงร่างที่สั่นน้อยๆในอ้อมกอด เขาจึงไม่กล้าจะคลายอ้อมกอดของตนออก กลัวว่าเธอจะเป็นลมไปเสียก่อน เขารู้ว่าเธอกำลังกลัว
“เอ่อ...เรามารบกวนอ้ายทัพหรือเปล่าคะ” ฐานทัพส่ายหน้า
“สำหรับกระแตของอ้ายทัพ ไม่มีคำว่ารบกวนครับ” น้ำเสียงอบอุ่นอ่อนโยนจากปากผู้ชายเย็นชาช่างน่าฟังนัก พวงดอกแก้วนึกอิจฉาตวิษาเหลือเกิน หญิงสาวผู้โชคดี ได้แต่งงานกับคนที่รักมาก และผู้คนรอบกายก็มีแต่คนที่รักและห่วงใย ผิดกันกับเธอที่ไม่มีใครเลยสักคนจะสนใจไยดี
“เอ่อ...คุณเพชรคะ เรารีบไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวจะเลยเวลาที่นัดคุณหมอไว้” เพชรเพทายพยักหน้ารับสิ่งที่ภรรยาบอก แล้วรีบหันไปร่ำลาเจ้าของห้อง ดูๆแล้วฐานทัพคงกำลังยุ่งมาก เขาไม่ควรอยู่รบกวนนาน
“ผมกับกระแตขอตัวก่อนนะครับ”
“ครับ ขอโทษนะครับ ผมคงไม่ได้เดินไปส่ง”
“ไม่เป็นไรครับ เราไปกันเถอะกระแต” เพชรเพทายกอดประคองร่างภรรยาอย่างทะนุถน
