ล่าหัวใจนายอัศวิน

หมายถึงคนอื่นดิ

ล่าหัวใจนายอัศวิน

ผ้ายับที่พับไว้

บทที่ 8

•Part.กล้วยไม้ Talk•

วันนี้ทั้งวันมันน่าเบื่อมาก แปลกที่ปกติก็ไม่ได้ทำอะไร นอกจากช่วยพ่อดูแลงานในฟาร์ม ทุกอย่างมันน่าเบื่อ ทำอะไรแปบเดียวก็เบื่อ เดินไปไหนก็นึกถึงหน้าคนๆ นึงที่เจอกันแค่แปบเดียว

“ไม้เอ้ยเฟิร์นกับหนิมมาหา” มาได้จังหวะเลยนะพวกมึงเนี่ย ฉันเดินออกไปหา เพื่อนสองคนนั่น ที่นั่งรออยู่ตรงโต๊ะหน้าบ้าน

“กูพาอีหนิมมาดูหนุ่มแฝด มึงพาไปบ้านพี่เคลียร์หน่อย” อีผี จะเต๊าะแต่ผู้นะพวกมึงเนี่ย เราก็หลงคิดว่าเพื่อนมาหา ที่ไหนได้มาหาผู้ชาย

“กลับไปแล้ว” ฉันตอบไปด้วยความรู้สึกโหว่ง ๆ ที่หัวใจ บทจะบ้าผุ้ชายก็เป็นหนักเลยแฮะ

“เห้ยจริงงงงง? ทำไมกลับเร็ววะ ไม่ใช่ว่ามึงจะกั๊กหรอกนะ” อีเฟิร์นร้องถามเสียงหลง ยังมีหน้ามาหาว่าฉันจะกั๊กอีก กั๊กบ้า กั๊กบออะไรล่ะเขาไปแล้ว เขาไปแล้วจริง ๆ โว้ย ไปเช็กมากับตา ไปถามมาแล้วก็ฟังคำตอบมากับหู ป้าวันบอกให้รู้มากับปาก ไม่อยากจะพูดอะไรมาก ฉันก็เลยพยักหน้าตอบมันไปแทน

“กูเลยอดดูพี่เลโอของอีไม้เลย” อีหนิมบ่นเสียงหงอย ฉันหันไปค้อนเฟิร์นทีนึง ปากมึงนี่สว่างไสวจริงๆ ไหนบอกว่าจะไม่บอกใครไง อีเฟิร์นรู้โลกต้องรู้จริง ๆ

“แล้วมึงบอกเค้ายังว่าชอบ” แ่นอนว่าอีเฟิร์นเป็นคนถาม เหอะ บอกบ้าอะไรวะ เจอยังไม่ได้เจอเลย

“ยัง”ฉันตอบไปด้วยเสียงซึม ๆ

“ ฮั่นแน่ ฮิ้วววว” เวรละ ดันเผลอหลุดปากไปอีกเพื่อนรักทั้งสองก็พากันล้อฮั่นน้อวฮั่นแน่กันใหญ่ ก็ชอบเค้าจริง ๆ ด้วยแหละ จะไปปฏิเสธอะไรได้ล่ะ

“ไหนมึงบอกไม่ได้ชอบไง” อีเฟิร์นจี้ถามได้ทีล่ะเอาใหญ่นะมึง คนล้มไม่ข้าม เพื่อนล้มนี่กระโดดข้ามไปข้ามมากันสนุกเลย

“ก็...อาจจะแค่เหงา พอมีคนมาใกล้เลย....ชอบมั้ง แต่ตอนนี้ก็รู้สึกเฉยๆ แล้วแหละ คงจะไม่ได้อะไรขนาดนั้น นานไปก็ลืมเองอะ ว่าแต่พวกมึงอะมาทำไม คงไม่ได้ตั้งใจมาดูผู้ชายจริง ๆ หรอกใช่ไหม”

"ตั้งใจมาดูผู้ชาย" พวกมันพร้อมใจกันตอบ สิ้นหวังกับอีพวกนี้จริง ๆ

"...."

"โอ๊ยยยล้อเล่น ๆ ดูทำหน้าเข้าสิ" มันน่าไหมล่ะ

"สรุปมาทำไม เอาดีดี" ฉันถามซ้ำ

“กูติดม.Fr แล้วนะ จะชวนไปฉลอง มึงล่ะสมัครที่ไหน เลือกได้ยังจะเรียนอะไร” อีหนิมก็มีที่เรียนไปอีกคน ฉันสิยังมืดบอดไปทุกทาง เรื่องเรียนก็ดันไม่เครียดเท่าเรื่องผู้ชายอีก

“ไม่รู้ว่ะ”ฉันตอบโง่ ก็ไม่รู้จริงๆ มันตันมากกับเรื่องเรียน ไม่ได้แพลนอนาคตไว้เลยว่าอะไรยังไง ไม่รู็เลยว่าตัวเองชอบอะไร อยากจะต่ออะไร หรือว่าอยากจะทำอาชีพไหน ฉันยังอยากเป็นไอ้ไม้เด็กแก่ยของพ่อ ที่วิ่งไปทั่ว ปีนต้นไม้ กระโดดน้ำคลอง

“รอบสุดท้ายจะถึงแล้วนะไม้ มึงช้าไม่ได้แล้ว” เฟิร์นมันว่าน้ำเสียงห่วงๆ ดูมันจะห่วงอนาคตฉันมากว่าตัวฉันเองซะอีก

“รู้น่า ขอเวลาสักพัก”

“มึงไม่มีเวลาแล้วค่ะ อยากจะพลาดแบบเรื่องพี่เลโอหรือไง”

ฉันนิ่งแล้วคิดตามที่มันพูด เรา 3 คนคุยกันอยู่นาน ทั้งเรื่องเรียน เรื่องเล่น เรื่องผู้ สารพัดเรื่องจะขนมาคุยกัน เฮ้อขนาดเพื่อนนั่งอยู่ตรงนี้ ใจมันยังรู้สึกเหงาเลย พักเรื่องผู้ชายคิดเรื่องอนาคตก่อนดิไอ้ไม้

-ตัดภาพมาตอนกลางคืน-

ฉันชั่งใจอยู่นานกว่าจะตัดสินใจทักไปหาพี่เคลียร์พิมพ์ๆ ลบๆ จนสุดท้ายก็ทักไป

“พี่เคลียร์”

ส่งไป 2-3 นาทีกว่าพี่แกจะอ่าน

“เห้ย 100 วัน 1000 ปีไม่เห็นทัก มีไร”

“ก็พี่กลับไม่บอกเลย”

“ไอ้เลโอมีปัญหานิดหน่อย ลุงช้างบอกหลับอยู่ เลยไม่อยากกวน”

“งื้ออออ ไม้มันขี้เซา “

ฉันยังชวนพี่เคลียร์คุยอะไรเรื่อยเปื่อย ไม่กล้าขอเฟสนายเลโอสักที ของแบบนี้มันต้องมีชั้นเชิง โผลงผลางไม่ได้

“พี่จะนอนแล้วนะ ฝันดีไอ้แสบ”

อ้าวเห้ยไม่ได้นะพี่เคลียร์

“เดี๋ยวพี่”

“ไร”

“ ไอ้เฟิร์นมันอยากได้เฟสพี่เลโออะ”

ขอโทษเพื่อนกูขอยืมชื่อมึงมาใช้โดยพละการเถอะนะ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว

“เห้ยใช่ป่าว ไอ้เฟิร์นมันเพิ่งขอไปเมื่อบ่ายเนี่ย”

เวรละ อีเฟิร์น อีผี อีสี่จี อีครอบคลุมเรื่องผู้ชายขอแล้วทำไมไม่บอก เสียฟอร์มหมดเลยกู

“เอ้าเงียบ”

“เออๆ ไม้ขอเองนี่แหละอย่าไปบอกเค้านะ”

“ก็แค่เนี้ย”

แค่นี้แต่มันมันอายโว้ย

“Leo Chaichana มันโสดอยู่นะ เพิ่งอกหักไปรักคนมีเจ้าของ”

“ใครอยากรู้”

ฉันตอบไปแบบนั้นทั้งที่ยิ้มจนหน้าจะแหก

“ก็แค่บอก พี่นอนนะ ฝันดี”

“ฝันดีค่า”

พอคุยกับพี่เคลียร์จบก็รีบเข้าเฟสกดค้นหาเฟสนายเลโอทันที พอเจอก็เข้าไปส่องก่อนเลยสเตปแรก แต่!! ไม่มีห่าไรให้ส่องเลย สงสัยจะตั้งความเป็นส่วนตัวแบบ friend (เฉพาะเพื่อน ) เอาวะแอดเลยละกัน หลังจากกดแอดฉันก็จ้องรอนายนั่นรับแอด หิ้วโทรศัพท์ตลอดเวลาจนตี 1 นิดๆ

"Leo Chaichanaได้ตอบ....."

พอแจ้งเตือนขึ้นปั้บนี่ก็เข้าไปส่องปุ้บ จ้า เจอแต่รูป รูปล้วนๆ รูปทั้งนั้น ไม่ใช่รูปตัวเองด้วย คงเป็นงานเค้าอะ ไม่โพสห่าอะไรเลย เซงว่ะ

“โย่ว”

เมสเสนเจอร์เด้งข้อความทักทายจาก...นายเลโอ! ฉันรีบกดตอบมือไม้สั่น

“ว่า”

รักษาฟอร์มทำเป็นตอบสั้นๆ เหมือนไม่อยากตอบ แต่ใจนี่จะระเบิดแล้วโว้ย ตอบเร็วๆ เส้

“อ้าวเห็นแอดมาก็ทักทาย นอนดึกนะเราอ”

“แค่จะขอบคุณรูปที่ฝากพ่อไว้อะ”

“อ่อเอารูปไปล้างให้ลุงช้างแล้วที่ร้านเค้าล้างเกินมา”

ถุยยยยย อีคนได้รูปดีใจแทบตาย

“ก็ดี”

“เห้ยๆ พี่ล้อเล่น”

ตลกมากมั้ง นี่ใจแป้วเลยเนี่ย

“จะนอนตอนไหนอะ”

“นี่ก็นอนอยู่นะ”

“เอาแบบหลับดิ”

“คนเรามันกำหยดเวลาหลับได้หรอวะ”

เออเนาะปกติหลับไปก็ไม่รู้ตัวทุกทีเลย แต่กูถามโง่หรือคำตอบมันกวนตีนวะ

“ช่างมัน แล้วไม่ได้คุยกับใครหรอ”

“ก็คุยกันอยู่เนี่ย”

เหมือนทุกคำถามจะถูกตอบแบบกวนๆ ชักโมโห

“หมายถึงคนอื่นดิ”

“ไม่มี”

ไม่รู้ทำไมอะ มันพิมพ์ไปก็เขินไป ทั้งๆ ที่ข้อความที่เค้าตอบก็ไม่มีอะไรเลยนะ เราคุยกันจนตี 2 กว่าฉันก็รู้สึกว่าง่วงจนร่างกายรับไม่ไหวแล้วอะ ง่วงจนถ่างตาไม่ขึ้นแล้ว

“นอนแล้วนะ”

ฉันฝืนถ่างตาพิมพ์ข้อความส่งไป ไม่อยากจะเงียบหายไปเฉยๆ

“ฝันดีไอ้ตัวร้าย”

ฉันถ่างตารอข้อความสุดท้ายก่อนร่างกายจะชัตดาวน์แล้วหลับไป เฮ้ออออ ทำไมใจมันเต้นแรงขนาดนี้นะ. . .