ตอนที่ 7

1756 Words

เขากล้าที่จะป่าวประกาศว่าลูกปลาคือผู้หญิงของเขา เป็นคู่หมั้น เป็นว่าทีเมียในอนาคตแต่เธอละกล้าไหม ทุกวันนี้ลูกปลายังเห็นว่าเขาคู่หมั้นรึเปล่าก็ไม่รู้ “ลูกปลาอยากอยู่แบบคนรักกันค่ะ เสี่ยช่วยถอนหมั้นได้ไหม?” เธอบอกเขาทั้งที่วูบโหวงในใจ เธอรู้สึกว่าขอบตามันร้อนขึ้นมาเพราะน้ำตาที่กำลังเอ่อในตอนนี้ เธอรีบปาดน้ำตาออกก่อนจะล่วงลงมาที่แก้มให้เขาเห็น “ก็รักเสี่ยสิ จะได้มีความสุขแบบที่ต้องการ” เขาพูดตรงกับใจที่สุดแล้วในตอนนี้ “จะมีความสุข? ใช้แม่โป้งเท้าคิดเหรอคะ เสี่ยมีใครตั้งกี่คน ฉันจะไม่ยอมเป็นแบบผู้หญิงพวกนั้นเด็ดขาด” เหอะ! เสี่ยอิฐฉลาดแต่เธอก็ฉลาดพอจะรู้ว่ารักคนไม่รู้จักพอมันเจ็บมากกว่า “ไม่รักเสี่ย?” ทำไมเขารู้สึกกลัวคำตอบจังวะ เขากลัวทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าลูกปลาจะตอบยังไง “ค่ะ ลูกปลาไม่รัก ไม่เคยรู้สึกอะไรเลยสักนิดเดียว” เธอพูดชัดเจนแต่ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกว่าตัวเองพยายามมากเพื่อจะไม่รู้สึกอะไรในตอนนี้ เธอรู้สึกยังไงกันแน่ เจ็บดีจังวะ เขารู้สึกเลยว่าตอนนี้ความรู้เหมือนของรักหลุดมือเป็นยังไง เขาจะทำยังไงต่อเพื่อให้เธอรักยังไม่รู้เลย แม่งโคตรเกลียดความรู้สึกแบบนี้ที่สุดเลย “เสี่ยพึ่งรู้นะ แต่ไม่เป็นไรเราแค่สร้างภาพตอนออกงานคู่กันก็พอ!” “เสี่ยขอถามอีกข้อหน่อยว่ามีใครในใจรึเปล่า?” ถึงคำตอบเธออาจจะทำให้เขาเจ็บกว่านี้เขาก็อยากจะรู้ “ไม่มีค่ะ” เธอก้มหน้าตอบเสียงแผ่วเบาเพราะตลอดเวลาที่หมั้นกันมาเธอปิดกั้นตัวเองเสมอมา ถ้าคนอื่นรู้คงจะไม่เชื่อว่าเธอยังบริสุทธิ์อยู่ทั้งที่อยู่เมืองนอกตั้ง 2 ปีแล้วยังมีคู่หมั้นเป็นแบกบอยตัวพ่ออีก เสี่ยอิฐสูดลมหายใจเข้าอย่างหนักเมื่อรู้คำตอบ เขารู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกเลย ตลอดเวลาที่เขาทุ่มเททำทุกอย่างเพื่อจะได้ดีพอจะยืนข้างเธอ เพื่อที่พ่อแม่ลูกปลาจะไว้ใจในตอนนี้เป็นไปได้ดี เขาเหลือด่านสุดท้ายคือผู้หญิงแสนร้ายกาจคนเดียว เธอรู้สึกอิ่มทั้งที่กินข้าวไปแค่ไม่กี่คำ เธอวางเธอลงก็มีช้อนอีกคันมาจ่อปากบังคับให้กินในตัว “ทำงานไปสิ เดี๋ยวเสี่ยป้อนเอง” ไม่รู้ว่ารู้สึกยังไงกันแน่เขาดีใจใช่ไหมที่เธอไม่มีคนรักรวมถึงไม่ได้รักเขาด้วย นี่มันคือตลกร้าย “ลูกปลาไม่ใช่เด็กนะ!” เธอหันกลับไปว่าเขาที่ทำเหมือนกับเธออายุ 3 ขวบงั้นแหละ เธอไม่เข้าใจสิ่งที่เสี่ยอิฐทำแต่ก็ยอมอ้าปากกินข้าวที่เขาป้อน “ที่อังกฤษเป็นไงหายไปตั้ง 2 ปี” เขาไม่ได้อยากรู้อะไรนอกจากเรื่องเธอ เขาอยากจะรู้ว่าเธอใช้ชีวิตยังไงที่นั่น มีเพื่อนกี่คน ผู้ชายกี่คน ผู้หญิงกี่คนถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากจะรู้ทุกอย่างถึงแม้ว่าลูกปลาจะไม่ชอบก็ตาม “ก็ดีค่ะ แต่งานยุ่งมาก” แค่พูดถึงรอยยิ้มที่มุมปากก็ผุดขึ้น เธอชินกับการได้อยู่ที่นั่น ชินกับทุกคนที่ใจดีกับเธอ พูดแล้วก็อยากจะร้องไห้ที่เธอต้องกลับมาเพื่อเจอคนเลวอย่างเสี่ยอิฐ ชายหนุ่มยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าหญิงสาวที่รักยิ้มมุมปากนิดๆเขาสังเกตเห็นความเย็นชาแต่อ่อนไหวของลูกปลา ในตอนแรกก็มีงงนิดหน่อยแต่นี่ก็หลายเดือนแล้วที่เธอมาอยู่ไทย เขาได้ใกล้ชิดเธอทำให้เข้าใจอารมณ์คนที่ปกป้องตัวเองถึงเจ็บแต่ไม่แสดงออก มันแสดงว่าที่นั่นไม่ได้ดีอย่างที่พูดจริง “เสี่ยอิฐละคะอยู่นี่มีอะไรเปลี่ยนบ้าง” เธอถามเขากลับบ้าง ในบางเรื่องของเสี่ยอิฐเธอก็รู้แต่หลายเรื่องเธอก็ไม่รู้ เสี่ยอิฐเป็นคนเอาแต่ใจ ดุและก็ทำงานเก่งมากเขาสามารถจัดการทุกอย่างได้หมดแม้แต่ผู้หญิง เธออยากรู้เรื่องที่ไม่เกี่ยวกับความเจ้าชู้บ้าง “ก็ปรกติเหมือนที่ลูกปลาเห็น” เขาไม่คิดจะบอกหรอกว่าคิดถึงเธอขนาดไหน อยากจะรู้จริงถ้าลูกปลาไปห้องทำงานเขาจะตกใจไหมที่เห็นรูปตัวเองอยู่ ไหนจะรูปวันหมั้นอีกเขาติดไว้ห้องทำงานแล้วคอยมองทุกวันเป็นเวลา 2 ปีเต็ม ถ้าจะคิดดีๆเขาเป็นผู้ชายคนหนึ่งมีความต้องการตามธรรมชาติ เพียงแต่ว่าเขาทำสิ่งนี้เพื่อประชดหวังให้เธอหึงหวงบ้างสุดท้ายก็เหมือนเดิม คนไม่รักก็คือไม่รัก! เขารักลูกปลาตอนเธอเข้าปี 1 แล้วพอผู้ใหญ่ถามเรื่องหมั้นเขารีบตกลงทันที แต่ทุกอย่างพังลูกปลาหนีไปอังกฤษ 2 ปีโดยไม่บอก ไม่ลาเขาสักคำและเขาก็ไม่ได้คุยกับเธอเลย อยากให้ลูกปลารู้สึกว่ามันทรมานแค่ไหน “เสี่ยไม่คิดจะหาคนรักจริงๆเหรอ?” เธอคิดว่าตอนนี้เขาคงไร้หัวใจรักใครไม่เป็นแล้วแหละ “คิดสิ แต่คงยากหน่อย” ผู้หญิงตรงหน้าเขานี่ไงที่ต้องการให้รักกันบ้างแค่เสี้ยวเดียวของหัวใจก็พอแล้ว “ถอนหมั้นให้เอาไหม?” “ลูกปลา!! ไอ้ที่ทำทุกอย่างไม่รู้สึกเลยใช่ไหม?” อีกแล้วเธอยั่วเขา ลูกปลาเป็นนางมารกลับชาติมาเกิดรึไงกันวะ เขาอยากจะปิดปากเธอเอาไว้ไม่ให้พ่นคำร้ายๆออกมาแต่ก็ทำไม่ได้ “โกรธ?” เอ้า! เธอหวังดีนะเนี่ยอุตส่าห์จะปล่อยเสี่ยอิฐไป เธอยิ้มร้ายออกมาพร้อมกับเอียงหน้ามองเขาด้วยความสนุกทั้งที่ขัดใจตัวเอง “พอใจยังลูกปลา! หรือต้องให้เสี่ยทำร้ายข้าวของในห้องนี่ก่อนถึงจะหยุด!” เขาไม่ได้ขู่แต่ทำจริงแน่ เขาจะทำให้รู้บ้างว่าเขาโกรธมันเป็นยังไง สิ่งที่เขาทำในตอนนี้คือพยายามหักห้ามใจมากที่สุดแล้วที่จะไม่ทำร้ายเธอ “เสี่ยอิฐจะบ้าเหรอ?” เธอพูดเสียงดังใส่เขา เธอไม่อยากให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะเธอ “เออ เสี่ยมันบ้า! แล้วมันเพราะลูกปลาไม่ใช่เหรอ?” เขาพูดเสียงเข้ม มองใบหน้าสวยหวานด้วยความโกรธ มือแข็งฉวยจับคางเธอบีบแรงขึ้นให้ตอบเขา "ตอบสิ!" “โอ๊ย!! เจ็บนะ” “เจ็บบ้างจะเป็นไรไป!!” เขาตะคอกใส่หน้าเธอออกแรงบีบมากขึ้นยิ้มสะใจเมื่อเธอทำหน้าเหย่เกด้วยความเจ็บ ถ้าเป็นคนอื่นอย่าหวังว่าเขาจะใจดีแบบนี้เลย “เสี่ยอิฐลูกปลาเจ็บ!!!” เธอพูดเสียงดังพยายามดึงมือเขาออกจากหน้าจนสายน้ำเกลือหลุดและในพลันเลือดสีแดงสดไหลออกมา “ลูกปลา!!!” เขารีบปล่อยมือออกเอาผ้ามาซับเลือดพร้อมกับกดกริ่งเรียกพยาบาล “พยาบาลสายน้ำเกลือหลุด!!” “ละ...เลือด!!” เธอรู้สึกเหมือนจะเป็นลมเพราะเลือดสีแดงสดไหลออกจากตัวเยอะมาก ลมหายใจเริ่มติดขัดคล้ายว่าอากาศในห้องนี้ไม่พอให้หายใจ “คนดีอย่ามองนะ!” เขารีบจับเธอมากอดกดหน้าลงซบอกเพื่อไม่ให้เธอเห็นเลือด เขาลูบหัวเธอเบาๆปลอบใจระหว่างรอพยาบาลที่นานเหลือเกินกว่าจะมา “ไอ้วินไปตามพยาบาลมาดิ!!!” เขาตะโกนสั่งลูกน้องที่รอห้องรับแขก ผ่านไปไม่นานพยาบาลก็มาพร้อมกับรถใส่อุปกรณ์คันเดิม เขากอดลูกปลาแน่นขึ้นเมื่อจำเป็นต้องถอดเข็มออก “เอ่อ...เจาะนะคะ?” พยาบาลถามเพื่อความแน่ใจเมื่อเห็นคนไข้กลัวขนาดนี้ “เริ่มเลยครับ” หญิงสาวอยู่นิ่งให้เขากอด เธอกลัวเข็มฉีดยา กลัวเลือดมาตั้งแต่เด็กจนโต เธอกลัวมากแต่ในตอนนี้กลับรู้สึกปลอดภัยเมื่อเสี่ยอิฐกอดแล้วลูบหัว เธอไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไม เขากอดเธอแน่นมากขึ้นขณะคุยกับพยาบาล “เสี่ยลูกปลา…” เธอรีบหันไปท้วงเมื่อเขาจะเจาะน้ำเกลือใหม่แต่ต้องสดุดกับสายตาอบอุ่นของเขาเหมือนกับบอกเธอว่าไม่เป็นไรนะ เขาอยู่ตรงนี้ไม่มีอะไรต้องกลัว “ไม่ต้องกลัวนะคนดี” เขาพูดเบาๆพร้อมกับกดเธอให้ซบอกเมื่อพยาบาลแทงเข็มเข้าไปในเส้นเลือดของเธอ เพียงแค่ไม่นานก็เสร็จแล้ว มาวินขอบคุณพยาบาลพร้อมกับอมยิ้มเมื่อเห็นเจ้านายกอดคุณลูกปลาแน่นไม่ปล่อย เขารีบแอบถ่ายรูปก่อนจะส่งให้เสี่ยอิฐเพราะรู้ว่าเจ้านายต้องชอบแน่ “พอแล้ว!!” เธอมองเขาอย่างอายเมื่อแสดงความอ่อนแอให้เขาเห็น “มองหาเหรียญเหรอ?” ก็ลูกปลาเล่นก้มหน้าไม่มองเขาเลย เขาจับใบหน้าสวยที่มีคราบน้ำตาให้เงยขึ้นมาสบตาเขาก่อนจะจูบเข้าที่หน้าผากนูนของเธอ “ไม่อายคนรึไง!” “อายใคร? ไอ้วินเห็นอะไรไหม?” เขาหันไปถามลูกน้องที่กำลังจะเดินออกจากห้องนี้ไปห้องรับแขกข้างนอก “ไม่เห็นครับเสี่ย” มาวินตอบอย่างรู้งานแล้วรีบเดินออกไปข้างนอกแทน โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีง่ายๆหรอกนะดังนั้นเจ้านายต้องอยากอยู่ตามลำพังกับคนที่รักแน่นอน “ไม่มีใครต้องอายแล้วเสี่ยจะกอด จะจูบ จะหอมคู่หมั้นให้เต็มที่เลย” เสี่ยอิฐไม่พูดเปล่าเพราะเขาก้มไปหอมแก้มเธอหนักๆ ทั้งสองข้าง “เกรงใจเด็กๆเสี่ยหน่อยเถอะ” “ยังไงลูกปลาก็เป็นที่หนึ่งเสมอ ถึงแม้เสี่ยจะมีที่สอง ที่สาม…..” “เหอะ! น่าจะเป็นเอดส์ตายก็ก่อนแต่งนะ” เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะโมโหเพราะคำพูดของเสี่ยอิฐได้ อีตาเสี่ยบ้านี่ก็น่าจับมาตบสักหลายๆทีเอาให้หมดหล่อไปเลย “พอดีเสี่ยรู้จักถุงยางน่ะ” เขายิ้มกวนๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more