ผ่านมาได้ห้าวันแล้วที่ลัลนาอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลเจ้า นอกจากกินแล้วก็นอนเท่านั้นที่เธอสามารถทำได้ในตอนนี้ และนี่ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่เธอต้องมานั่งๆ นอนๆ อยู่ในเรือนกระจก เพราะนอกจากที่นี่แล้ว ก็ไม่มีที่ไหนให้เธอได้พักอย่างสบายใจนับตั้งแต่เธอเดินทางมาถึงปักกิ่งก็ประมาณหนึ่งอาทิตย์ โปรแกรมท่องเที่ยวที่วางเอาไว้ก็พังไม่เป็นท่า ไม่รู้ว่าป่านนี้เพื่อนสนิททั้งสองของเธอจะเป็นอย่างไรบ้าง คงเที่ยวกันจนเพลินสินะ ให้ตายเถอะ จะโทรศัพท์หรือส่งข้อความมาทักทายกันบ้างก็ไม่มีเลย สงสัยเที่ยวกันสนุกจนลืมเพื่อนอย่างเธอเสียแล้วล่ะมั้งถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ เธอตัดสินใจบินไปเที่ยวฮ่องกงก่อนก็ดี
“เฮ้อ...” ลัลนาถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย เรื่องอื่นถือว่าดีหมด การดูแลเอาใจใส่ของคนในคฤหาสน์หลังนี้ก็ถือว่าใช้ได้ เสียอยู่อย่างเดียว นั่นก็คือเจ้าของคฤหาสน์ไม่ยอมให้เธอออกไปเที่ยวไหนเลย พอเธอโวยวายกลับไป ตาลุงนั่นก็เอ
