7 พี่เตือนแล้วนะ

1507 Words

“คุณอลันนี่โชคดีจริงๆ ที่มีลูกชายเก่งๆ แบบคุณ ในอนาคตคุณต้องเป็นนักธุรกิจที่ไปได้ไกลมากแน่ๆ” “ขอบคุณครับ และผมต้องขอโทษคุณคริสเตียนอีกครั้งด้วยนะครับที่มาช้า” “ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ ผมมาก่อนคุณแค่ไม่กี่นาทีเอง” คริสเตียนพูดแล้วหัวเราะออกมา ก่อนจะยกเครื่องดื่มตรงหน้าขึ้นมาดื่ม “ผมมีลูกสาวอยู่คนนึง ไว้คราวหน้าจะพามาแนะนำให้คุณรู้จักนะ” อนาคินไม่ตอบ แค่ยิ้มเท่านั้น ชายหนุ่มยกเครื่องดื่มขึ้นมาจิบ คริสเตียน เป็นนักธุรกิจของคุณพ่อ วันนี้พ่อเขาบินไปต่างประเทศพร้อมคุณแม่ เลยวานให้เขาช่วยมาคุยเรื่องงานให้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทำหน้าที่นี้ จึงไม่มีความกังวลอะไร เพราะตนเคยมีประสบการณ์ทำงานแทนพ่อมาแล้วหลายครั้ง “ผมชอบคุณนะอนาคิน ยังเรียนอยู่แท้ๆ แต่เวลาทำงานเก่งไม่แพ้อลันเลย จนบางทีผมแอบคิด นี่คือเด็กมหา’ลัยจริงเหรอ ถ้าลูกสาวของผมได้คนแบบนี้มาเป็นสามี คงดีไม่น้อย” “ชมเกินไปแล้วครัวคุณคริสเตียน ผมไม่ได้เก่งอะไรหรอก ประสบการณ์ยังน้อยอยู่เลย” “นอกจากจะเก่งแล้ว ยังถ่อมตัวอีก ถ้าลูกชายคนตัวโตของผมเก่งได้ครึ่งนึงของคุณอนาคินคงดี” ลูกชายเขาแต่ละวันทำตัวเสเพล หาเรื่องมาให้ไม่เว้นวัน จนตอนนี้ทำได้แค่ปลงอย่างเดียว เพราะมีคนเป็นแม่คอยถือหางเต็มที่ อนาคินและคริสเตียนนั่งคุยเรื่องงานกันราวๆ สองชั่วโมง หลังจากคุยเสร็จก็แยกย้ายกลับ “ผมเอารถมาเปลี่ยนให้แล้วนะครับคุณอนาคิน” ชายชุดดำคนหนึ่งเดินเข้ามาบอกอนาคิน วันนี้ฝนตกหนัก จึงเอารถยนต์มาเปลี่ยนให้เจ้านายที่ขับบิ๊กไบค์มา “อืม” เขาพยักหน้า ก่อนจะเดินออกไป ระหว่างทางกำลังเดินออกไป สายตาได้พลันไปเห็นเฌอเบลล์ที่กำลังขึ้นไปเต้นบนเวทีในสภาพเมามาย ไหนรับปากไว้ว่าจะไม่เมาไง แล้วนี่คืออะไร… เขาถอนหายใจและส่ายหน้าไปมา เลือกที่จะไม่สนใจและก้าวขาเตรียมเดินออกไป แต่ทว่า… จิตใต้สำนึกกลับสั่งการให้เดินกลับไปหาเฌอเบลล์ สีหน้าและแววตาอนาคินเปลี่ยนเป็นดุดันจนดูน่ากลัว เดินผ่านผู้คนมากมายไปยังน้องสาวเพื่อนสนิท ทำการอุ้มคนตัวเล็กลงมาจากเวทีแล้วลากออกไปจากตรงนี้ “อ๊ะ! ปล่อยนะ คนกำลังสนุกเลย!” เฌอเบลล์พยายามสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย ซึ่งไม่รู้หรอกว่าเป็นใครเพราะตอนนี้เมามาก ตุ้บ! “โอ้ย! เจ็บจัง~” คนเมาถูกผลักลงโซฟาอย่างแรง ใบหน้าแดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์เงยขึ้นมองเจ้าของการกระทำเมื่อครู่ ก่อนจะคลี่ยิ้มกว้างออกมา “นึกว่าใคร พี่คินนี่เอง~” “ไหนรับปากกับพี่ไว้แล้วว่าจะไม่เมาไง” “เบลล์ก็ไม่ได้เมานะ” ใครกันจะบอกว่าตัวเองเมา สภาพเฌอเบลล์ตอนนี้ดูแทบไม่ได้ คงดื่มไปเยอะมาก “แล้วแทนไทกับน่านน้ำไปไหน พี่จะบอกพวกเขาพาเบลล์กลับคอนโด” “ม่ายรู้” “เฌอเบลล์” อนาคินเรียกน้องสาวเพื่อนสนิทเสียงเข้ม หญิงสาวค่อยๆ ประคองร่างกายที่มีแอลกอฮอล์ไหลเวียนข้างในขึ้นอย่างยากลำบาก เซไปหาอนาคินที่ยืนอยู่ไม่ไกล จนชายหนุ่มต้องจับเอาไว้ คนเมามองคนตัวโตแล้วยิ้มหวานเยิ้ม ใช้สองมือจับใบหน้าหล่อเหลา “ทำไมพี่คินหล่อจัง” อนาคินพยายามเบี่ยงใบหน้าหลบมือเล็กๆ ของเฌอเบลล์ “คุณลุงอลัน และคุณป้าเบลินดาให้อะไรพี่คินกินคะ ทำไมโตมาถึงได้หล่อขนาดนี้” “เฌอเบลล์!” อนาคินทำเสียงดุใส่เฌอเบลล์ให้หยุดวุ่นวายกับหน้าตัวเอง “อย่าดุสิคะ เบลล์ไม่ชอบเวลาพี่คินดุเลย” คนตัวเล็กพูดพร้อมทำหน้าตาน่าสงสาร “ถ้าไม่อยากให้ดุ ก็ฟังพี่ ตอนนี้เบลล์เมามากแล้ว พี่ว่าเบลล์ควรกลับคอนโดได้แล้ว” “เบลล์ยังไม่เมาสักหน่อย…” คนเมาที่ไม่ยอมรับว่าตัวเองเมาเสียทีพูดพึมพำออกมาคนเดียว แต่มีหรือที่อนาคินจะไม่ได้ยิน “เบลล์จะกลับเอง หรือให้พี่โทรเรียกไอ้ลุคมารับรู้พฤติกรรมของเรา?” “ไม่เอานะ! พี่ลุคดุ” “ถ้างั้นก็กลับคอนโดไปตอนนี้ ตอนที่พี่ยังใจดีกับเราอยู่” หากเขาหมดความอดทนกับเฌอเบลล์เมื่อไหร่ เกรงว่าพรุ่งนี้เช้าเธอยังโดนลูคัสบ่นจนหูชาแน่ ลูคัสขึ้นชื่อว่าเหมือนพ่อคนที่สองของเฌอเบลล์ ลองรู้ว่าน้องสาวเมาหัวราน้ำดูสิ… เฌอเบลล์แย่แน่ “พี่คิน เบลล์มีอะไรจะบอก” “อะไร” “เอาหูมาใกล้ๆ สิคะ” คนตัวเล็กพูดพร้อมทำมือกวักเรียกให้อนาคินเอาหูเข้ามาใกล้ๆ ซึ่งอีกคนก็ยอมทำตามอย่างไม่ขัดใจ “พี่คินคะ เราสองคน…แต่งงานกันไหม” อนาคินถอนหายใจออกมาด้วยความเอือมระอา คิดว่าเฌอเบลล์จะพูดอะไร ที่แท้ก็เรื่องนี้ ไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้ยินน้องสาวเพื่อนสนิทพูดแบบนี้หรอก ได้ยินบ่อยจนชินไปแล้ว “เมาก็กลับไปนอน” “ไม่รู้สึกอะไรบ้างหน่อยเหรอคะ~” คนเมาเอนตัวเข้าไปใกล้เพื่อนสนิทพี่ชาย และแหงนใบหน้าสวยหวานแดงก่ำขึ้นมองอีกฝ่าย คนอื่นอาจมองการกระทำนี่ของเฌอเบลล์ว่าน่ารัก หากแต่กับเขา… เห็นจนชินแล้ว “ไม่รู้สึก” “นิดนึงก็ยังดีน้า~” เฌอเบลล์ผละตัวเองออกจากเพื่อนสนิทพี่ชาย ก่อนจะใช้นิ้วเรียวเล็กจิ้มลงอกข้างซ้ายของอนาคิน “ทำไมพี่คินเย็นชาจัง เบลล์อ่อยขนาดนี้ แต่หัวใจของพี่คินก็ยังไม่เต้นแรงเลย” “ก็เพราะพี่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเบลล์ไง” คำพูดของอนาคิน ทำให้เฌอเบลล์รู้สึกจุกที่กลางอกไม่น้อย แม้จเจ็บปวด ทว่าหญิงสาวยังคงฝืนยิ้มออกมาทำเหมือนไม่เป็นอะไร อย่างที่เคยชอบทำ “วันพระไม่ได้มีหนเดียวหรอกนะ สักวันพี่คินนั่นแหละ จะเป็นฝ่ายตามเบลล์” อ่อยขนาดนี้ไม่รู้สึกก็บ้าแล้ว สักวัน เขาจะต้องเป็นฝ่ายตามเธอ! เรานี่ก็… มั่นหน้าใช้ได้เหมือนกันนะเฌอเบลล์ “เมาแล้วก็กลับไปนอนเฌอเบลล์” “จูบเบลล์ก่อนสิ แล้วจะยอมกลับให้” “พี่ขอล่ะ อย่าทำ…อื้อ!” พูดยังไม่ทันจบประโยค เฌอเบลล์ก็พุ่งเข้ามาจูบโดยไม่ทันตั้งตัว ทำให้เขาดันตัวเธอออกห่าง เพราะไม่อยากเผลอทำมากกว่ากับเฌอเบลล์อีกแล้ว เขาเป็นพวกไวต่อความรู้สึกต้องการ โดยเฉพาะกับเฌอเบลล์ ทั้งที่บอกว่าไม่ชอบ แต่ทุกครั้งที่อยู่ใกล้เธอ กลับมีบางครั้งเผลอคิดเรื่องใต้สะดือด้วย “เฌอเบลล์!” “ทำไมคะ? แค่จูบเอง มากกว่านี้เราสองคนยังเคยทำมาแล้วเลย” เธอเมา แต่เธอก็รู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ ขอสารภาพตรงๆ ว่าตอนนี้เธอ… อยากทำแบบนั้นกับเขาอีกครั้ง ความรู้สึกข้างในของเธอมันเรียกร้องออกมาแบบนั้น เธออยากทำแบบนั้นกับเขา และเชื่อว่าลึกๆ เขาเองก็ต้องการเธอเหมือนกัน “พี่ไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้นอีก” “ถึงพี่คินไม่อยากพูดถึง แต่พี่คินก็ลืมเรื่องในคืนนั้นไม่ได้อยู่ดี” ใช่ เขาลืมไม่ได้ และเขาก็พยายามเลี่ยงไม่ให้เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง “พูดสิคะว่าพี่คินไม่อยากทำมันอีก ถ้าไม่อยากทำแบบนั้นกับเบลล์จริงๆ คืนนั้นพี่คินคง… ปฏิเสธไปแล้ว” มือเรียวเล็กเลื่อนขึ้นมาลูกไล้แผงอกกำยำผ่านเสื้อเชิ้ตสีขาวดูสะอาดตา อนาคินสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด พยายามควบคุมตัวเองจากการกระทำของเฌอเบลล์ กลั้นใจจับมือเล็กไว้มั่น หมับ! “ถ้าพี่ลุครู้เรื่องของเราขึ้นมา จะเกิดอะไรขึ้นนะ” คนเมายกยิ้มอย่างร้ายกาจ “ขู่พี่เหรอ?” “ถ้าไม่อยากเบลล์ฟ้องพี่ลุคว่าพี่คินล่วงเกินเบลล์ คืนนี้พี่คินก็อยู่กับเบลล์สิคะ” “…” “พี่คินเองก็ต้องการไม่ใช่เหรอคะ แล้วจะกดมันไว้ทำไม ปล่อยมันออกมาสิคะ” นิ้วเรียวลากไล้ผ่านหน้าท้องที่อัดแน่นไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ ลูบวนตรงหัวเข็มขัดอนาคิน สายตามองเพื่อนสนิทพี่ชายอย่างยั่วยวน “อย่าทำให้พี่หมดความอดทนกับเราเป็นครั้งที่สอง” “ถ้าหมดความอดทนเป็นครั้งที่สอง… พี่คินจะทำอะไรเหรอคะ?” นัยน์ตาดำขลับลุ่มลึกเริ่มดำมืดลงอย่างน่ากลัว พอแววตาเปลี่ยน อนาคินก็เหมือนเป็นคนละคนไปเลย “พี่เตือนแล้วนะ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more