(หายป่วยรึยังจ๊ะ แม่แรดน้อย)
(แกก็สรรหาฉายาใหม่ให้มันเนอะกิ่งไผ่)
(แต่ฉันว่าฉายาแรดน้อย ก็ดูเหมาะกับยัยเบลล์ดีนะ)
เธอนั่งฟังเพื่อนสนิทพูดกันพลางอมยิ้มและส่ายหน้าไปมา เธอไม่ได้ไปเรียนหลายวันเพราะป่วย เพื่อนจึงโทรกลุ่มมาหา
“แหม นินทาฉันในระยะเผาขนเลยนะ”
(พอแกป่วย กลุ่มเราก็ขาดคนชนแก้วไปหนึ่งคน รีบๆ หายป่วย เดี๋ยวพวกฉันสี่คนพาไปซ่า)
เสียงของมีนพูดออกมา พอเฌอเบลล์ป่วยไม่มาเรียนหลายวัน ในกลุ่มก็ขาดสีสันไปเลยทันที แต่ต่อให้ไม่ใช่เฌอเบลล์ หากขาดคนใดคนหนึ่งไป ก็ทำให้ในกลุ่มเหงา และขาดสีสันไปอยู่ดี
กลุ่มนี้ขาดใครคนใดคนหนึ่งไปไม่ได้…
(แล้วเป็นไง พี่คินดูแลดีไหม?)
เธอหันไปมองพี่อนาคินที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่มุมหนึ่งคนเดียว
“ดีสิ พี่คินดูแลฉันดีมากๆ พวกแกว่า… พี่คินเขาแอบมีใจให้ฉันไหม?”
(ตอนแรกฉันคิดว่าพี่เขาคิดกับแกแค่น้องสาว แต่พอแกเล่าให้ฟัง ว่าพี่คินเขาดูแลตอนแกป่วย ฉันว่าแกมีหวัง
