“ฉันเหนื่อย”
แล้วเขาก็พึมพำออกมาอย่างไม่รู้ตัว รู้สึกว่าภาระที่ได้รับนั้นหนักหนาเกินไปสำหรับคนที่อยากใช้ชีวิตปกติสุขอย่างเขา ท่าทางอ่อนล้านั้น ทำให้เมรินดาเดินเข้ามาประชิดโต๊ะที่เขานั่งอยู่แล้วออกปากถาม
“บอสเหนื่อยอะไรคะ”
“กับทุกอย่างเลย”
“มีเรื่องโดยเฉพาะไหมคะ”
เขาเหล่มองหญิงสาว...เรื่องของเธอไง แต่คำตอบคือ...
“ฉันอยากใช้ชีวิตปกติ หมายถึง...เงียบๆ ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับฟิโอเรนโซอะไรพวกนี้ อยู่อย่างที่เคยเป็น”
เมรินดาเข้าใจขึ้นมาได้ทันที เธอถือวิสาสะนั่งลงบนขอบโต๊ะก่อนออกปากถาม
“นอกจากอยู่อย่างปกติสุขอย่างที่บอสบอกแล้ว บอสมีความฝันอะไรไหมคะ”
“ความฝันเหรอ”
“ใช่ค่ะ”
“ความฝันอะไร”
“ก็เช่น...อยากทำอะไรเป็นพิเศษ อยากไปไหนมาไหนเป็นพิเศษ อะไรแบบนั้นน่ะค่ะ”
อิศราร้องอ๋อออกมาเล็กน้อย “แล้วมันสำคัญยังไง เธอถึงต้องถาม”
“สำคัญสิคะ เพราะมันคือเป้าหมายชีวิตที่บอสอยากจะใช้ไง”
อิสราสบดวงตา
