“มึงแอบเล่นยาที่จะส่งลูกค้าเหรอไอ้พิช” ผมเอ่ยเสียงขรึม
“นี่ปฏิทินครับเฮีย และถ้าเฮียไม่เชื่อเรากลับกรุงเทพแล้วไปถามคุณท่านก็ได้ครับ อ้อ จริงสิ ผมขอรายงานคุณท่านก่อนนะครับว่าเจอเฮียแล้ว” ไอ้พิชยื่นมือถือมาตรงหน้าผม ก่อนที่มันจะเก็บกลับไปและกดเลื่อน ๆ โทรออกหาตาของผมชัวร์
ปี 2020 จริง ๆ ด้วย หนึ่งปีที่หายไป ทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลยวะ
“นี่กระจกครับเฮีย” ไอ้พิชยื่นกระจกมาให้ระหว่างที่มันรอตาของผมรับสาย
ผมรับมาส่อง อย่างแรกที่เห็นคือหน้าผมโคตรยับ แล้วนี่มันทรงผมอะไร นี่ไม่ใช่สไตล์ของผมเลย เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็ไม่ใช่แบรนด์ที่ผมใช้
ถ้าบอกว่าหนึ่งปีหายไป แล้วใครแม่งทำผมเป็นแบบนี้วะ
ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว เหมือนหัวแม่งจะระเบิด แต่คิดอะไรไม่ออกสักอย่าง ว่าแต่…
“ไอ้พิช!” ผมตะโกนเรียกไอ้พิช เมื่อเห็นบางอย่างที่ดูแปลกตามาก ๆ
“ครับเฮีย” ไอ้พิชรีบวางสายจากตาของผมและเดินมาหาผม
“นี่สร้อยเหี้ยอะไรวะ” กระชา
