“ใส่ได้ค่ะ!” อัลรีน่าตอบเสียงห้วนจัด พร้อมกับถลึงตาใส่คนที่นั่งอมยิ้มไม่หุบ
‘อยากจะบ้าตายมาย้ำถามในสิ่งที่เราไม่อยากตอบทำไมกันนะ’
เฟรดร์ดิโค้หัวเราะร่วนส่ายหน้าอย่างระอา ดูท่าว่าอัลรีน่าจะดื้อรั้นอยู่ไม่น้อย
“ผมถามว่าใส่ได้พอดีหรือเปล่า ไม่ได้ถามว่าใส่ได้ไหม”
อัลรีน่าขึงตาเขียวปั้ดใส่ ก่อนจะลุกขึ้นยืนจีบมือจับปลายชุดแซก แล้วแกล้งถอนสายบัวอย่างงดงามอ่อนช้อย ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยความโมโหระคนเขินอาย
“ใส่ได้พอดีค่ะคงต้องขอบคุณสไตลิสต์ผู้เชี่ยวชาญเรื่องชุดชั้นใน ที่เลือกได้เก่งและกะขนาดไซส์ของรีน่าได้ไม่มีผิดเพี้ยน ถ้าหากคุณเฟรดร์ดิโค้จะผันตัวเองมาเป็นสไตลิสต์เรื่องชุดชั้นในของผู้หญิงดูท่าว่าจะรุ่งอยู่ไม่น้อยนะคะ”
เฟรดร์ดิโค้หัวเราะร่วนอย่างถูกอกถูกใจ ไม่ได้นึกโกรธหญิงสาวที่ต่อว่าตัวเองฉอดๆ ไม่ได้หยุดปากแม้แต่นิดเดียว
“ผมเป็นสไตลิสต์ให้รีน่าคนเดียวเท่านั้น เพราะผมไม่เคยซื้อเสื้อผ้าหรือชั
