“คุณริคพูดเสียรีน่าตัวลอย รีน่าไม่ได้มีค่ามากถึงเพียงนั้นหรอก”
อัลรีน่าแก้อาการเขินอายด้วยการเดินหนีตรงไปที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ และเมื่อได้เห็นชายหนุ่มที่คุ้นตาคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อน ก็ขมวดคิ้วเข้าหากันให้ยุ่งไปหมด พอความทรงจำค่อยๆ ลำดับเรียบเรียงแจ่มแจ้งก็กำหมัดแน่นกัดฟันกรอด ก้าวฉับๆ ไปหาชายหนุ่มที่หมายทันที
“แก!”
ผั้วะ!!
หมัดลุ่นๆ จากมือเล็กทว่าหนักเอาการ ลอยไปประเคนเต็มเบ้าตาของเลขาฯ หนุ่มที่กำลังยืนอ่านอะไรบางอย่างที่ได้รับจากประชาสัมพันธ์สาว
“เฮ้ย! อะไรกันนี่”
ชนุสรร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ ก็ถูกหมัดเล็กๆ จากหญิงสาวแสนสวยที่เดินฉับๆ ตรงมาหาแล้วตะโกนเรียกแค่คำเดียว ก่อนจะเสยหมัดใส่เบ้าตาเสียเต็มรัก
“ไม่ต้องมาร้องเฮ้ย! ฉันจำได้ว่าแกเป็นคนพาฉันไปส่งให้คุณริคเมื่อคืนนี้”
อัลรีน่ายกมือเท้าสะเอวต่อว่าเสียงดังไม่สนใจบรรดาพนักงานโรงแรม และลูกค้าที่นั่งอยู่ในล็อบบี้
