"กูไม่อยากฟัง..."
"หะ เหมันต์"
บรรยากาศภายในห้องรับแขกเงียบสนิท เงียบซะจนฉันได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองที่มันกำลังเต้นรัวอยู่ตอนนี้
ความรู้สึกของฉัน ราวกับว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ ฉันไม่เคยรู้จักเขาเลย เขาเปลี่ยนไปมาจริงๆ เขาน่ากลัวเกินไปแล้ว
"พ่อมึงกล้าดีหนิ ที่ปล่อยให้มึงมาหากู หึ..."
“ตอนทำไม่คิด ทีตอนนี้กลับเรียกร้อง”
''เหมันต์ ทะ ทำไมถึง...."
"อย่าพูดเรื่องอดีต กูไม่อยากฟัง"
"หะ เหมันต์ หมวยไม่ได้..."
"ก็บอกว่าไม่อยากฟัง ไงวะ!!" เขาตะคอกเสียงดังจนฉันต้องเงียบ และเม้มปากเข้าหากันแน่น
น้ำตาของฉัน จู่ๆ มันก็ไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง เมื่อฉันรับรู้แล้วว่าเหมันต์ไม่ใช่ผู้ชายที่เคยรักฉันอีกแล้ว สายตาของเขาตอนนี้มันว่างเปล่า มันไม่มีความรักอยู่ในแววตาของเขาอีกแล้ว
ในขณะที่ฉันกำลังร้องไห้ต่อหน้าเขา เขาไม่พูดอะไร เอาแต่จ้องมองฉัน ฉันรู้ว่าฉันผิดที่ไม่ได้อธิบายอะไรกับเ
