ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เมื่อหันหลังกลับไปมองคนที่ท้วงขึ้นเมื่อครู่ และเขาคนนั้นคือ เหมันต์.... แค่น้ำเสียงฉันก็สะดุ้งแล้ว พอหันไปเจอเขาใจฉันมันหล่นวูบเลย
ตอนนี้ฉันรู้ตัวทันทีว่าใบหน้าของตัวเองมันคงต้องซีดเผือดมากแน่ๆ ไหนเขาบอกว่าเขาไปพบลูกค้าไง นี่มันผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเลยนะ ทำไมถึงกลับมาเร็วขนาดนี้
“ไง หาไอ้นี่อยู่ใช่มั้ย” เหมันต์ชูแผ่นกระดาษแผ่นใหญ่โชว์ขึ้นมาให้ฉันดู มันคือใบโฉนดที่ดิน และถ้าให้ฉันเดา มันคือใบโฉนดที่ดินของบ้านฉันแน่ๆ
“คือ มะ หมวย”
“มึงคิดว่ากูโง่นักรึไงหมวย”
ฉันยืนตัวแข็งทื่อ ไม่ขยับ ใบหน้าของเหมันต์ที่แสนจะเย็นชา สายตาคู่นั้นที่มันยากเกินกว่าจะขาดเดาว่าตอนนี้เขารู้สึกหรือคิดอะไร
ฉันเริ่มมีอาการตัวสั่น เริ่มหายใจติดๆขัดๆ หัวใจเต้นรัวผิดจังหวะ นี่มันคืออาการของคนทำผิด ถ้าฉันไม่ทำตามคำขอร้องของพ่อกับแม่ เรื่องมันคงจะไม่เป็นแบบนี้ แล้วฉันจะแก้ตัวยังไงให้ต
