“พี่ภูคะ”
เสียงเรียก ช่วยดึงสายตาของภูผาให้กลับไปมองที่หญิงสาวฝั่งตรงข้ามในวินาทีต่อจากนั้น ภูผาบอกตัวเองให้ละความสนใจจากทางฟากฝั่งของร้าน มาที่หญิงสาวตรงหน้าก่อน ยิ้มกับอมาวสี ตอบรับไปว่า “ครับมิ...” แล้วยั้งปาก คิดนานอยู่อึดใจ ทบทวนชื่อของหญิงสาวตรงหน้าว่าชื่อเล่นอะไรกัน ‘มิรา’ หรือ ‘มิริน’
จนอีกฝ่ายเอ่ยชื่อตัวขึ้นออกมาเองว่า “มิรินสั่งผลไม้ให้พี่ภูนะคะ”
ภูผาค่อยมั่นใจที่จะเรียกชื่อของเจ้าหล่อนตามไปบ้าง
“ขอบคุณครับมิริน”
“พี่ภูไม่เห็นทานอะไรเลยละคะ”
“ปกติพี่กินเท่านี้ครับ”
อมาวสีมองแล้วก็แสร้งปั้นหน้าให้ดูมีแง่งอนเล็กน้อย ขณะกล่าว “จะบอกว่ามิรินกินเก่งใช่ไหมคะเนี่ย”
ยิ้มแล้วตักอาหารตรงหน้าให้หญิงสาวอย่างสุภาพ ตอบไปว่า“ผู้หญิงที่กินเก่ง ๆ บางคนก็ดูน่ารักดีนะครับ”
“พี่ภูน่ะ” อมาวสีเรียกภูผาด้วยท่าทีขวยเขิน พร้อมกับตักอาหารตรงหน้าใส่ปาก กินไม่หยุด ภูผาหยุดมองด้วยสีหน้างุนงงเล
