ในวินาทีต่อมา ก็พบว่าตัวเธอเองขยับได้เชื่องช้า พอก้มลงมองก็เห็นว่าหน้าท้องนูนจนเกือบปริแตก
“อะไรกันเนี่ย” เธอพึมพำถามตัวเองด้วยอาการงุนงง ก่อนจะมีเสียงทุ้มดังมาจากอีกทางว่า “จะไปไหน”
เสียงนั่นมาพร้อมไอหมอกลอยละลิ่วตามลมมา พอกลุ่มไอจางลง ปลายฝนก็ยิ่งตกใจมากขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นภูผา
“มาเอาลูกไปกินนม” ภูผาเดินเข้ามาหาเธอพร้อมส่งเด็กในอ้อมแขนเขามาให้เธอ ตาเขามองลงมายังหน้าท้องของเธอ ที่จู่ ๆ ก็พองนูนขึ้น “ลูกในท้องนั่นได้เวลาแล้ว ลงไปนอน จะทำคลอดให้”
ปลายฝนถอยหลังไปอีก แล้วเซล้มลง จนพบว่าตัวเองขึ้นไปอยู่บนเตียงทำคลอดแล้ว มองไปยังปลายขา พบว่าภูผายืนก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ตรงนั้น เขาจับขาเธอวางพาดบนแท่นทั้งสองข้าง
ลักษณะเหมือนกับ…
เหมือนกับกำลังจะทำคลอด
ก่อนจะดึงเอาเด็กเล็ก ๆ ตัวเปื้อนเลือดออกมาส่งให้เธอ
“ลูกคนที่สิบเอ็ดของเรา เดี๋ยวเอาคนที่สิบสองต่อเลยก็แล้วกัน” บอกจบ เขาถอดเสื้อผ้าของตัวเอ
