ฉันเม้มปากเข้าหากันแน่น หายใจเข้าออกช้าๆ
อดทน! อดทน! อดทน! ฉันท่องคำนี้ในใจยี่สิบกว่ารอบได้
"ป่าจ๋า^_^" ฉันคลี่ยิ้มหวานให้พี่ป่าก่อนจะนั่งลงไปที่ตักของเขา
พรึ่บ! ปัก!
"โอ้ย! พี่ป่าแอมเจ็บนะไม่เห็นต้องทำกันขนาดนี้เลย"
ฉันร้องออกมาเสียงหลง เพราะพอฉันนั่งลงบนตักของพี่ป่า เขาก็ลุกขึ้นทันทีทำให้หน้าฉันทิ่มหัวไปกระแทกโดนขอบโต๊ะอย่างแรง
พี่ป่าปรายตามองฉันแว๊บนึงก่อนจะเดินไปแบบไม่พูดอะไรสักคำ ไม่มีแม้แต่คำว่าเขาโทษ
ฉันมองตามแผ่นหลังของพี่ป่าไปจนลับสายตา เขาไม่แม้แต่จะหันกลับมามองฉันเลยจริงๆ
ไอ้คนใจร้าย!!
ฉันทำได้แค่กร่นด่าเขาในใจนั่นแหละ เดินไปไกลขนาดนั้นตะโกนด่ายังไงก็ไม่ได้ยินหรอก
ฉันยกมือขึ้นคลำๆตรงที่หัวฉันมันกระแทกขอบโต๊ะ มันเจ็บจนชาไปเลยตอนนี้
"ละ เลือด..." ฉันตาโตขึ้นมาทันทีเมื่อรู้ว่าตอนนี้ที่มือฉันมีเลือดติดอยู่ แสดงว่าหัวฉันแตกงั้นหรอ
แล้วพี่ป่าก็ต้องเห็นสิว่าเขาทำ
