บทที่ 17 เฮีย เดี๋ยวนู๋เดินไม่ไหว พอก่อนค่ะ

1066 Words

กันตานอนหลับไหลในอ้อมอกพี่ ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงเช้า เธอรู้สึกตัวแล้วแต่ยังไม่ลืมตาไม่ขยับไปไหน สิ่งที่พี่กระทำเมื่อคืน เธอรู้สึกดีมากๆ กับการร่วมรักของพี่ในครั้งนี้ เพราะพี่ทำเหมือนพี่รักเธอมากๆ กันตาคิดกับตัวเองคนเดียว ถึงพี่จะไม่ได้รักเธอ แต่เธอก็ขอหลอกตัวเองอีกหน่อย ขอมีความสุขกับสิ่งที่เกิดขึ้นอีกหน่อยเพียงแค่เสี้ยวนาทีก็นับว่ายังดี เดย์รู้สึกตัวแล้วมองกันตาที่หลับพริ้มอยู่เขาก็พลอยยิ้มออกมาด้วย เดย์อดไม่ได้จึงเอามือเขี่ยแก้มกันตาเล่นไปมา กันตาแกล้งหลับต่อไม่ไหวจึงลืมตามองพี่ "อย่าทำหน้าแบบนี้เดี๋ยวพี่อดใจไม่ไหว" เดย์บอกน้อง กันตาถึงขั้นเอามือจับหน้าตัวเอง "หน้าแบบไหนกัน" เธอพูดแล้วมองพี่ เดย์ไม่ตอบ แต่เอานิ้วใหญ่ๆของตัวเอง มาเขี่ยจมูกเล็กๆของน้องไปมา กันตาจะขยับตัว เดย์คว้าแขนไว้ "อย่าขยับ เดี๋ยวอะไรต่อมิอะไรมันถูกัน แล้วลูกชายพี่ตื่น นู๋ต้องกล่อมให้มันหลับนะ" กันตานอนนิ่

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD