หัวใจซ่อนรัก(เฮียเดย์)

บทที่ 3 ถึงเวลาทำหน้าที่แล้ว

เดย์พากันตามาเก็บเสื้อผ้าที่บ้าน เขานั่งรอเธอที่โซฟา กันตาที่ขึ้นไปเก็บของย่างคนไร้เรี่ยวแรงก็ค่อยๆลากกระเป๋าลงมาจากชั้นบน

"เสร็จแล้วใช้มั้ย"

เดย์ถามกันตาเสียงเรียบ

"เสร็จแล้วค่ะ"

กันตาตอบเฮียเดย์ของเธอออกไป

เดย์เดินมาเอากระเป๋าลากของเธอแล้วก็เดินไปที่รถเฟอรารี่สีแดง กันตาเดินตามมา

เดย์เปิดประตูรถให้เธอ เข้าไปนั่ง

"เธอทำงานที่ร้านไหน จะพาไปลาออก"

เดย์ถามเสียบเรียบ

"เฮียเดย์ กันตาไม่ลาออกได้มั้ยคะ"

กันตาถามพี่อย่างมีความหวัง

"ฉันไม่ชอบพูดซ้ำ อย่าทำตัวน่าเบื่อ บอกชื่อร้านมา" เดย์พูดกับน้องอย่างสะบัดเสียง

"ค่ะ"

เดย์ขับรถพากันตามาลาออกจากร้านกาแฟที่เธอทำประจำ

"พี่จินนี่สวัสดีค่ะ"

กันตาเอ่ยทักทาย

"อ่าววันนี้มาเร็วจัง เพิ่งจะบ่าย 3 เอง"

จินนี่ถามด้วยความเอ็นดู

"กันตาจะมาขอลาออกค่ะ"

กันตาพูดแล้วก้มหน้าน้ำตาร่วง

"เกิดอะไรขึ้นค่ะ บอกพี่หน่อย นู๋โอเคมั้ย"

จินนี่ตกใจกับอาการของกันตา

"คือคุณพ่อไม่สบายค่ะผ่าตัดหัวใจ กันตาต้องดูแล" กันตาเลือกที่จะตอบเลี่ยงๆ

"โธ่แม่คุณ ได้จะพี่ให้ออก แต่ถ้าอยากมาทำ มาได้ตลอดนะ ร้านพี่ยินดีตอนรับเสมอ"

จินนี่กอดให้กำลังใจกันตา พร้อมกับโอนเงินค่าทำงานที่เหลือมาให้เธอ พร้อมกับให้เงินเธอเพิ่มอีกจำนวนนึง เพราะจินนี่เอ็นดูเธอมากจริงๆ

กันตาเดินมาขึ้นรถ

"เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย"

เดย์ถามกันตา

"ค่ะเฮียเดย์"

เดย์ขับเฟอรารี่สีแดงพากันตาไปคอนโด

คอนโด

กันตาเดินตามเดย์มา มีผู้ชายใส่สูทสองคนมาทำความเคารพเธอและเดย์

"นี่บอย ส่วนนี้วิน ลูกน้องของฉันเอง"

เดย์บอกกันตาให้รู้จักทั้งสองคน

"ส่วนนี่คือนายหญิงของพวกแก"

ทั้งบอยและวินโค้งคำนับให้กันตา

เดย์โอบกันตาเข้าภายในลิฟกดที่ชั้น 40 ที่ทั้งฟลอมีแค่ห้องเดียว

บอยและวินถือของและกระเป๋าขึ้นมาส่ง

"ออกไปได้แล้ว ไม่เรียกไม่ต้องขึ้นมา"

เดย์หันไปสั่งบอยและวิน

"ครับนาย"

ประตูห้องปิดลง กันตา มองสำรวจทั่วห้อง

ห้องแต่งด้วยโทนสีแดงดำ มันทั้งดูอึมครึมและร้อนแรง พื้นที่คือกว้างมากๆ แต่มีห้องนอนแค่เพียงห้องเดียว

ตอนนี้เวลา 1 ทุ่มแล้ว

เดย์มานั่งลงใกล้ๆกันตา

"ฉันต้องไปทำงานที่ผับ เธออยู่ได้ใช่มั้ย

เธออยากกินอะไร สั่งบอยให้ซื้อมาให้ เอาโทรศัพท์เธอมา"

กันตายื่นโทรศัพท์ให้พี่ ซึ้งเดย์ก็เดารหัสได้ไม่อยาก คือวันเดือนปีเกิดของเธอ เข้าจัดการกดโทรหาตัวเอง แล้วบันทึกเบอร์ตัวเองให้น้อง

แล้วกดบันทึกเบอร์บอยและวินให้กันตา

"มีอะไรก็โทรสั่งเอา แล้วเสื้อผ้าก็เก็บในห้อง

ถ้าง่วงก็นอนก่อนได้เลย อยากได้อะไรก็โทรบอกบอย เครื่องปรับอากาศก็เปิดได้เลย"

"ค่ะ แล้วเฮียจะกลับมากินข้าวที่นี่มั้ยคะ"

กันตาที่เริ่มผ่อนคลาย ถามพี่

"ไม่อะ เธอไม่ต้องรอ"

เดย์กล่าวจบแล้วก็เดินออกไป

ทิ้งให้กันตาอยู่ในห้อง

กันตาเอากระเป๋าเข้าห้องเพื่อที่จะเก็บชุดเข้าตู้

เธอวางครีมบำรุงตรงหน้ากระจก

เมื่อจัดวางข้าวของเรียบร้อยแล้ว

เธอออกมาสำรวจตู้เย็น เปิดออกมา

มีแอปเปิ้ล ผลไม้ของโปรดเฮียเดย์อยู่จำนวนมาก มีน้ำเปล่า และเบียร์

อาหารอื่นๆคือไม่มีเลย

กันตาจึงเลือกหยิบแอปเปิ้ลมากิน 2 ลูกประทังความหิว เพราะเธอไม่อยากรบกวนใคร เมื่อกินอิ่มเธอจึงอาบน้ำเพื่อเข้านอน

ผ้าเช็ดตัวมีอยู่สองผืน เธอจึงหยิบมาใช้ 1 ผืน

กันตา วางของๆเธอตรงพื้นที่เล็กๆ

เมื่อเธออาบน้ำเสร็จแล้วก็มาสวมชุดนอนชุดการ์ตูนลายหวานๆที่เธอชอบใส่เป็นประจำแล้วขึ้นไปนอนแล้วหลับไปด้วยความเหนื่อยล่า

เที่ยงคืน

รถเฟอรารี่สีแดงแล่นเข้ามาที่คอนโด

บอยยืนรอรับ โค้งคำนับให้ผู้เป็นเจ้านาย

"กันตาให้ไปซื้ออะไรบ้างวันนี้"

เดย์ถามลูกน้องอย่างใคร่รู้

"ไม่มีนะครับนาย ผมก็รออยู่ ไม่เห็นสั่งให้ซื้ออะไรเลยครับ"

เดย์ ขมวดคิ้วหันมาพยักหน้าให้ลูกน้อง แล้วเดินไปขึ้นลิฟกดไปชั้น 40

เมื่อถึงห้องเขาเปิดเข้าไปทุกอย่างเงียบสงบ

เขาจึงก้าวขายาวๆไปเปิดห้องนอน

ภาพที่เห็นคือกันตาอาบน้ำนอนไปแล้ว

เดย์เผลอยิ้มออกมาเบาๆ ที่แห่งนี้ไม่เคยได้มีใครเข้ามา นอกจากเธอ

เดย์สลัดความคิดแล้วเดินไปอาบน้ำ

เขาเปิดตู้แล้วเจอกันตาเรียงเสื้อผ้าอย่างเป็นระเบียบ ว่างของกระจุกเล็กๆ

เดย์คิดในใจ กันตาก็ยังคงเป็นกันตา คือคิดถึงคนอื่นก่อนเสมอ

เมื่ออาบน้ำเสร็จ เดย์นุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวมาหากันตาที่นอนหลับพริ้มอยู่

เดย์ขึ้นไปนั่งบนเตียง เขี่ยไรผมที่ปิดหน้าน้องออก แล้วค่อยๆก้มจูบหน้าผาก

"ว้ายยยย" กันตาตกใจขยับถอยหนี

"เฮียเดย์"ทันที ที่ได้สติ เธอเรียกชื่อพี่

"ใช่ฉันเอง วันนี้เธอไม่กินข้าวหรือไง"

"กันตากินแอปเปิ้ลเฮียเดย์ไป 2 ลูกค่ะ"

กันตาตอบเฮียเดย์แล้วเธอเพิ่งสังเกตุว่าพี่ใส่แค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ส่งผลให้เห็นรอยสักทั่วตัว เธอถึงกับหน้าร้อนผ่าว

"ดีนิ มีคนให้ใช้ไม่ใช้ ให้กินข้าวไม่กินแล้วมันอิ่มหรือไงหะ ดื้อเงียบไม่มีเปลี่ยน"

เดย์บ่นกันตาชุดใหญ่

"มันก็พออยู่ได้นะคะ"กันตาพึมพำตอบ

เดย์มองกันตาแล้วเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

"ถึงเวลาทำหน้าที่แล้ว"

กันตากระชับผ้าห่มแน่นมองหน้าพี่หวั่นๆ

"เธอเลือกแล้วกันตา ลุกขึ้นถอดเสื้อผ้า"

"วะ วะ ว่าไงนะคะ" กันตาถามอึ้งๆ

"เธอไม่ยินจริงๆเหรอ อย่าให้ต้องพูดหลายรอบ" เดย์ตอบพลางจ่องน้องตาไม่กระพริบ

กันตาค่อยลุกขึ้นมา แล้วนั่งอยู่พักใหญ่

เธออายที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้

เธอค่อยๆถอดเสื้อผ้าช้าๆตอนนี้เหลือแต่ชั้นในสีดำ ขับผิวกายภายในขาวๆ

เดย์ถึงกับลอบกลืนน้ำลาย

"ถอดให้หมด" เดย์สั่งอีกครั้ง

กันตามองหน้าพี่นัยตาสั่นวูบ

ทำมัยเฮียเดย์ที่น่ารักของเธอเมื่อก่อนหายไป

เฮียเดย์ที่แสนดี จนทำให้เธอแอบรักหายไปหมดสิ้น เหลือแต่เฮียเดย์ที่มีแต่ความดุเอาไว้

แล้วค่อยๆถอดตามที่พี่สั่ง จนเรือนร่างไม่เหลืออาภรณ์ใดๆติดกาย

กันตาเอามือปิดออกและตรงนั้นก้มหน้าอาย

เดย์ค่อยๆแกะมือน้องออกแล้วลูบตามร่างกายของกันตา กันตามีอาการสั่นสะท้าน

เดย์ประกบจูบกันตา อย่างดูดดื่ม

มือก็เค้นคลึงน่าอกกลมกลึงคู่งามที่ไม่เคยต้องมือชายใด การบทขยี้จูบที่เร้าร้อน ทำเอากันตาแทบจะขาดอากาศหายใจ

กันตาหายใจหอบถี่มองหน้าพี่ เธอทั้งตกใจและรู้สึกแปลกใหม่ เดย์ก้มลงขบกัดน่าอกของเธอแล้วลู่เธอนอนลงเตียง

แล้วขบกัดเธอเบาๆทั่วร่าง

"โอ้ย เฮีย เบาๆค่ะ กันตาเจ็บ"

เดย์แหวกขากันตาออกกว้างๆ

แล้วถูถอนเอ็นที่ตื่นเต็มที่ไปมาตรงร่องจนน้ำสีใส่เริ่มเยิ้มเคลือบท่อนเอ็น เดย์จึงจัดการกดท่อนเอ็นใส่ช่องทางรักน้องมิดลำ

"อร้ายยยย"กันตาร้องด้วยความเจ็บปวด พลางเอามือเล็กของเธอดันหน้าท้องพี่ไว้

"อย่าเกรง เธอจะเจ็บ"เดย์บอกเสียงเรียบ

กันตาทั้งเจ็บทั้งจุก กับขนาดท่อนเอ็นไซด์ 60

และความยาวที่แตะพนังมดลูกจนทำให้เธอจุก จนน้ำตาคลอ

"เฮียเดย์ กันตาเจ็บ"

เธอบอกพี่ที่ค่อยๆขยับเข้าออก

"รู้แล้ว ฉันบอกว่าอย่าเกร็ง"

เดย์พูดพลางมอง เลือดที่ไหลชโลมลงมาตรงรอยเชื่อม เดย์ค่อยควบเอวไปเรื่อยๆ

กันตาก็นอนหายใจหอบถี่ มันรู้สึกเจ็บปนความรู้สึกแปลกๆ

"โอ้ยย เจ็บค่ะ"

เดย์ที่ตอนนี้เร่งจังหวะ เขาควบเอวถี่ๆแล้วกระตุกปล่อยน้ำสีขุ่นพวยพุ่งในกายน้อง

กันตานอนหมดแรง เดย์ค่อยๆถอนแก่นกายออกจากร่างน้อง น้ำสีขุนไหลทะลักออกมาปนเลือดบริสุทธิ์ของกันตา