ช่วง 1 ทุ่มเดย์เดินเข้าไปปลุกกันตาให้มากินข้าวกินยา
“เด็กดื้อ ตื่นได้แล้ว มากินข้าวกินยาก่อนค่อยนอน”
กันตารู้สึกตัว ลืมตามองพี่ เธอค่อยๆลุกขึ้นนั่ง
“ลุกไหวมั้ย” เดย์ถามอย่างห่วงใย
“น่าจะไหวค่ะ” กันตาตอบพี่โดยดี เพราะเธอขี้เกียจทะเลาะด้วย
เดย์ค่อยๆระวังจากทางด้านหลังของกันตา เพราะเขากลัวว่าเธอจะล้ม
“นั่งรอก่อนนะ” เดย์ให้น้องนั่งรอที่โต๊ะกินข้าว แล้วเดินไปตักอาหารมาให้น้อง
“พี่ทำข้าวต้มกระดูกหมู กินอาหารอ่อนๆเบาๆ ไปก่อนนะ”
กันตาเมื่อเห็นอาหาร ยิ้มออกมาเล็กน้อย แต่แค่เพียงเท่านั้นเดย์เห็นก็ชุ่มชื่นในหัวใจแล้ว
กันตาตักข้าวต้มเข้าปาก ที่ละคำ ช้าๆ เรื่อยๆจนหมด ข้าวต้มกระดูกหมูนี่แหละ ที่เดย์ไม่ต้องบังคับให้น้องกิน น้องจะกินหมดแทบทุกครั้ง
“นี่ยา หลังอาหารแล้วก็นี่ยาคุม นู๋ยังยากกินยาคุมมัย ถ้าไม่อยากกินเฮียจะป้องกันเอง"
เดย์ถามน้องอย่างห่วงใย
กันตามองหน้าพี่อย่างชั่งใจ แล้วตอบ “เดี๋ยว
