EP 5
1188 Words
แถมคราวนี้เขาก็ได้ฉายาให้เจ้าหล่อนใหม่เพิ่มมาอีก หลังจากเปิดหมวกกับผ้าคลุมหน้าออกแล้ว จากหัวถั่วงอกก็จะเป็นหัวฟู หัวยุ่ง หัวเหยิง หัวอะไรอีกสารพัดหัวที่เขาคิดภาษาไทยไม่ออกในตอนนี้
เพราะแม่คุณรวบผมไปกระจุกไว้กลางหลัง พอดึงหมวกกับผ้าออกผมก็กระจัดกระจายดูแล้วตลกพิลึกจนแทบจะกลั้นขำไว้ไม่อยู่ แต่เขาไม่คิดจะแสดงท่าทางหรือเอ่ยอะไรออกมา นอกจากจ้องมองร่างผอมเล็กเป็นไม้เสียบผี
ดีที่สูงหน่อยแต่ไม่น่าเกินร้อยเจ็ดสิบห้าแปดยืนใช้หมวกปีกกว้างพัดไล่ความร้อนไปมา ขณะจ้องมองลูกเจ้านายกลับและรอฟังประโยคเด็ดด้วยสายตากวนประสาทนิดๆ ในความคิดของเขา แถมกลิ่นเหงื่อก็โชยมาถึงจมูกโด่งๆ อย่างช่วยไม่ได้
“ก็อย่างที่บอก คุณแม่ให้เงินเดือนเพิ่มอีกเท่าตัว อาหารสามมื้อ เธอ...เอ่อ...”
น้ำเสียงเขาตะกุกตะกักอยู่ครู่กับสรรพนามจาก ‘เธอ’ ซึ่งคุ้นเคยของเขาเมื่อครั้งอดีต ทว่าก็ไม่อาจจะเอามาใช้ได้ในปัจจุบันแล้ว เลยต้องเปลี่ยนเป็น ‘คุณ’ แทน
“คุณจะพักบ้านหรือข้างนอกคุณแม่ก็ไม่ว่า วันหยุด วันลา วันพักร้อน โบนัสประจำปี โอทีเวลาทำงานดึกๆ ท่านให้ตามที่คุณขอ ผมแค่เป็นคนนำสารมาส่งตามคำท่านเท่านั้น แล้วคุณตกลงว่ายังไงล่ะผมจะได้กลับไปบอกท่าน”
เมื่อก่อนเขามักจะแทนตัวเองว่า ‘ฉัน’ กับแม่หัวถั่วงอกตลอด แต่ตอนนี้ไม่อาจจะทำแบบนั้นได้แล้วเช่นกัน ด้วยตัวเองก็โตเป็นหนุ่มใหญ่แถมหล่อสุดๆ อีกต่างหาก ส่วนเจ้าหล่อนก็เป็นสาวเกือบจะใหญ่และเกือบจะสวยเท่านั้น
จึงจำเป็นต้องแทนตัวเองเป็นคำใหม่ แล้วก็นิ่งรอฟังคำตอบจากเจ้าหล่อน ที่ดูเหมือนจะใช้เวลาคิดใคร่ครวญนานหลายนาทีแล้ว แต่เขาก็ยังเห็นเจ้าหล่อนเอาแต่นิ่งเงียบอยู่เช่นเดิม
แถมร่างบางเล็กในชุดรัดกุมตั้งแต่หัวจรดเท้าจนมองไม่เห็นผิวส่วนไหนนอกจากใบหน้า แม้แต่มือกับเท้าก็ยังถูกหุ้มเอาไว้ด้วยก็เดินไปหาบันไดบ้านไม้ยกสูง ด้านล่างมีห้องเก็บของที่ก่ออิฐแล้วฉาบปูนไว้ พื้นที่อื่นปล่อยโล่งไว้ โดยไม่ปริปากเอ่ยอะไรออกมา จิณณวัตรเดินตามเพื่อหมายจะขึ้นด้านบนด้วย
“ฉันจะไปพรุ่งนี้ค่ะ เพราะต้องเตรียมตัวก่อน”
อาทิตยา พุทธิรักษ์ เอี้ยวตัวไปหาและให้คำตอบคุณชายจอมเนี้ยบด้วยน้ำเสียงไม่ใคร่จะยินดีนัก แต่ก็ขัดพ่อแม่ที่ขอร้องไว้ตั้งแต่รับโทรศัพท์จากคุณผู้หญิงแล้วไม่ได้
แม้จะเบื่อเจ้านายกับบรรดาลูกๆ ที่ทำตัวเยี่ยงพระเจ้า แม้จะเบื่องานอันไม่มีระบบระเบียบหรือแบบแผน แม้จะไม่อยากหวนกลับคืนไปสู่ความวุ่นวายเดิมๆ สักแค่ไหนก็ตามที
“แต่คุณแม่อยากให้ไปพร้อมผมวันนี้เลย เห็นบอกว่ามีงานด่วนหรืออะไรนี่ล่ะผมก็ไม่แน่ใจ คุณจะโทรไปคุยกับท่านก่อนก็ได้นะ”
เท้าที่เจ้าของเพิ่งจะถอดถุงเท้าออกถึงกับชะงัก พร้อมกับถอนหายใจน้อยๆ ออกมาก่อนจะหันกลับไปหาเจ้าของประโยค แล้วกลั้นใจเอ่ยอธิบายอย่างอดทน แม้จะไม่ใช่เรื่องจำเป็นนัก ด้วยอยากยืดเวลาอยู่บ้าน อยู่กับพ่อแม่และน้องๆ ให้นานขึ้นอีกสักคืนแค่นั้น
“ฉันจะขับรถไปค่ะ เพราะต้องเอาไว้ใช้ตอนทำงานกับคุณผู้หญิงไงคะ ไหนจะข้าวของเครื่องใช้อีกต้องใช้เวลาเก็บ ใช้เวลาแพ็ก”
“งั้นคุณไปกับผมก่อน ให้พ่อกับแม่คุณเก็บของ แพ็กของแล้วใส่รถคุณไป นายเล็กจะรอขับไปให้พร้อมทุกอย่างก็ได้นี่ จะเอาไปไว้ไหนหรือให้ส่งไหนก็บอก”
ทว่าคนนำสารก็ไม่อยากจะยอมแพ้นัก ด้วยหมั่นไส้น้อยๆ กับท่าทีเล่นตัวของเจ้าหล่อน
“แต่ฉันต้อง...”
“ผมว่าตอนนี้คุณไปอาบน้ำเตรียมตัวเถอะผมไม่อยากถึงกรุงเทพฯ ค่ำ กลัวรถจะติด”
ยังไม่ทันที่เจ้าของร่างเล็กในชุดคนสวนกำลังจะได้พูดจบประโยคด้วยซ้ำ ก็ถูกคนนำสารดักทางเอาไว้ก่อนเพื่อนเป็นการตัดบท และนั่นทำให้คนถูกแย้งไม่ชอบใจเอามากๆ แถมยังมีความหัวเสียที่ต้องกลับไปพบกับสภาพเก่าๆ ค้างใจอยู่อีก เลยอ้าปากหมายจะแย้งใหม่
“ขอโทษนะคะคุณจิณ ฉัน...”
“พ่อว่าก็ดีนะตะวัน ไปกับคุณจิณก่อนเถอะ คุณผู้หญิงคงจะมีเรื่องให้ทำมากถึงได้ให้มาตามขนาดนี้ แล้วพ่อกับแม่จะเตรียมของไปไว้ให้ที่คอนโดเลยก็แล้วกันนะ” แต่ก็ถูกพ่อดักไว้อีกคน
“แต่พ่อจ้ะ...”
ทว่าหญิงสาวก็ไม่ยอมแพ้
“แม่ว่าเอาตามนี้ล่ะลูก รีบไปอาบน้ำเถอะคุณจิณจะรอนาน”
ผู้แม่ก็ไม่อยากให้ลูกเสียมารยาทอีกเช่นกัน เลยรีบสรุปด้วยสีหน้าจริงจัง จนลูกต้องยอมอ่อนข้อให้อย่างเสียไม่ได้ และยิ่งหันไปเห็นท่าทีพอใจกับรอยยิ้มของคนมีชัยเหนือกว่าของจิณณวัตรด้วยแล้ว ทำเอาหมดอารมณ์อย่างสิ้นเชิงจนต้องเดินเข้าห้องไปทันที
จิณณวัตรยกแขนขึ้นดูเวลาบนโรเล็กซ์ราคาหลายแสน เพราะไม่อยากไปถึงค่ำแล้วกะเวลาแบบมาตรฐานไว้หนึ่งชั่วโมงสำหรับยัยถั่วงอกอาบน้ำแต่งตัว แต่เพียงแค่ยี่สิบแปดนาทีเท่านั้นหัวยุ่งๆ ที่เห็นเมื่อครู่ค่อยดูดีขึ้นมาหน่อย เมื่อเจ้าหล่อนออกมาในชุดกางเกงยีนสีเข้มเสื้อยืดสีครีมพร้อมกระเป๋าใบย่อม และถูกโยนเข้าไปใส่ท้ายรถด้วยมือของนายเล็ก
“ตะวันไปนะจ๊ะ”
ชายหนุ่มปรายตามองท่าทีของเจ้าหล่อนยกมือไหว้พ่อแม่ที่มาส่งอยู่ไม่ห่างรถอย่างไม่ใคร่จะเต็มใจนัก แต่เขาไม่คิดจะสนใจ จึงรีบชิงยกมือไหว้ลาคนทั้งสองแล้วหันไปพยักหน้าให้นายเล็ก ที่กำลังจะหอบหิ้วข้าวของบางส่วนใส่โตโยต้าอัลติสสีขาวเพื่อจะได้ตามไปในเวลาไม่นานนัก
“คุณต้องบอกทางผมด้วยนะ เพราะผมจำไม่ได้”
เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาหันไปหาแม่ถั่วงอกพร้อมกับออกคำสั่งอย่างเคยชิน
“ค่ะ”
อาทิตยารับคำพร้อมกับทำตามอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ครั้นพอถึงทางตรงถึงได้นั่งเงียบเมื่อคนข้างๆ ไม่เอ่ยอะไรออกมา หนังสือในกระเป๋าถูกคว้าขึ้นมาอ่านเพื่อฆ่าเวลา เพราะเจ้าตัวไม่ชอบนั่งหลับในรถเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
- Writer
