EP 11
1188 Words
ร่างเล็กรีบลงจากรถแล้วหอบหิ้วของจากกระโปรงหลังก้าวฉับๆ นำเจ้าของร่างสูงปรี๊ดมีกางเกงยีนสีเข้มกับเสื้อยืดแบรนด์ดังห่อหุ้มไว้ และก้าวยาวๆ ตามไปลงลิฟต์อาการจอดรถไปชั้นหนึ่งแล้วเดินอ้อมไปหน้าอาคารก็จะเห็นที่ถูกตกแต่งในแบบโมเดิร์นแล้ว
“คุณจิณเลือกแบบชุดไว้แล้วใช่ไหมคะ”
อาทิตยาหันไปถามแต่ไม่ได้รอคำตอบก็ใช้ไหล่ดันประตูกระจกอย่างยากลำบาก จิณณวัตรจึงรีบแสดงความเป็นสุภาพบุรุษด้วยการยื่นแขนยาวๆ ช่วยเปิดให้แทน เด็กสาวตัวเล็กๆ ผอมบางในชุดยูนิฟอร์มรีบปราดเข้ามาช่วย ตามติดด้วยอีกคนกำลังเดินลงบันไดมาพร้อมกับใบหน้าเปื้อนยิ้มส่งมาหาเขา และหันไปทักทายอาทิตยาด้วยท่าทียินดีปรีดาอย่างจริงใจ
“ว่าไงจ๊ะเลขาคนสวย กลับมาสักทีนะพี่ล่ะคิดถึงจะแย่”
อาทิตยายิ้มแป้นรับและโผลเข้าไปใกล้ๆ คนพูดพร้อมกับยื่นมือไปประสานมือกันอย่างสนิทสนม แต่ไม่ได้ตอบอะไรนอกจากหันไปหาจิณณวัตร พร้อมกับแนะนำอย่างรวดเร็ว แล้วพยักหน้าให้จิ๋มเป็นอันรู้กัน
“พี่จิ๋ม เป็นช่างมือหนึ่งของห้องเสื้อไฮคลาสค่ะ นี่คุณจิณที่ตะวันโทรมาบอกเมื่อเช้าไง งั้นฝากให้ดูแลต่อเลยนะคะตะวันขอไปหาของขวัญหน่อยค่ะ”
ก่อนจะเดินไปหาชั้นผ้าสารพัดชนิดพับเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบและสวยงาม ทิ้งให้จิณณวัตรถูกจิ๋มพาไปวัดตัว เลือกชุดเลือกผ้าตามใจชอบ ส่วนตัวเองก็เดินไล่ดูผ้าไปเรื่อยๆ จนสะดุดตากับผ้าไหมทอยกดอกลูกแก้วลายดอกพิกุลสีโอลด์โรส จึงหยิบออกมาดูอย่างละเอียด ก่อนพยักหน้าให้ดิวมาตัดไปหลายหลา หลังจากกะให้พอสำหรับตัดชุดสตรีหนึ่งบุรุษหนึ่ง
เพราะรู้ดีว่าคุณหญิงเพลินพิศผู้รับนั้น มักจะใส่เสื้อผ้าออกงานสีหรือโทนเดียวกับสามี ส่วนของตัวเองได้ผ้าคลุมไหล่สีพาสเทล ซึ่งราคาไม่แพงมากมายนัก แต่ผู้ให้เลือกสรรอย่างดีและมีผืนเดียวในร้านด้วย แล้วจึงหันไปหาเด็กสาวในร้าน
“ห่อด้วยนะดิวเลือกกระดาษสวยๆ แล้วนามบัตรคุณผู้หญิงกับของพี่แปะบนกล่องด้วยนะจ๊ะ เดี๋ยวพี่จะขึ้นไปดูชุดข้างบนก่อน”
สิ้นคำหญิงสาวก็ก้าวฉับๆ ไปหาบันไดแล้วเดินขึ้นชั้นสองจบเห็นช่างอีกหนึ่งกับผู้ช่วยกำลังก้มหน้าก้มตารีดชุดราตรีสวยหรูอย่างตั้งใจ
“ตรงเวลาจริงนะคะคุณตะวัน ดีนะคะที่พี่จิ๋มเล่าให้ฟังว่าพี่ตะวันเตือนเรื่องวันเกิดคุณหญิงไว้ก่อนพี่เลยสั่งตัดชุดใหม่ไว้ในร้านบ้าง ไม่งั้นวุ่นตายแน่ เลขาคนก่อนก็ไม่บอกล่วงหน้าอะไรไว้เลย พี่ล่ะคิดถึงคุณตะวันจะแย่ค่ะ กลับมาช่วยงานอีกจะได้ไม่วุ่นวายเหมือนสามสี่เดือนที่แล้ว”
ช่างทักทายด้วยรอยยิ้ม
“เฮ้อ!!! อยากจะไปแต่ก็ยังไม่พ้นอยู่ดีค่ะพี่เดือน คุณผู้หญิงก็เพิ่งจะสั่งให้มาดูชุดเมื่อเช้าเองค่ะแต่ตะวันรู้อยู่แล้วว่าวันนี้เป็นวันเกิดคุณหญิง ครั้งก่อนที่คุยกับพี่จิ๋มเลยเตือนๆ ไว้เท่านั้นกลัวจะลืมกัน กลับมาคราวนี้อะไรก็ยุ่งไปหมดนี่ก็ต้องรีบไปด้วยนะ ว่าแต่ได้หรือยังคะ ไหนมีชุดสีอะไรบ้าง”
เลขาสาวไม่รอให้เดือนบอกแต่อย่างใด แต่เดินตรงไปหาชุดสวยที่แขวนอยู่อีกด้านอย่างรู้งาน เดือนเองก็รีบเดินตามมาติดๆ เพื่อคัดชุดออกให้ พร้อมกับนำถุงคลุมพลาสติกมาใส่อย่างเร่งด่วน
อาทิตยาเองก็ลงมือช่วยอย่างไม่เกี่ยงงอนแต่อย่างใด นี่ทำให้ได้ใจคนในร้านไม่น้อย และถ้าจะให้นับกันจริงๆ อาทิตยาก็เป็นประหนึ่งหัวหน้างานของคนเหล่านี้ก็ว่าได้
เพราะต้องรับผิดชอบทุกอย่างทั้งรายรับรายจ่าย รวมทั้งการพิจารณาขึ้นเงินเดือนเสนอต่อชมจันทร์
“เรียบร้อยแล้วค่ะพี่ตะวัน ดีใจจังที่พี่กลับมา คิดถึงจะแย่”
ผู้ช่วยช่างรีบนำชุดที่รีดเสร็จใส่ไม้แขวนยกให้เลขาสาวดูไปด้วย และทักทายไปด้วยสีหน้าดีใจไม่น้อย
“พี่ก็คิดถึงจ้า ว่าแต่พี่เอาไปหมดทุกชุดเลยนะ ไปล่ะรีบมากต้องซื้อของอีกหลายอย่างไว้คุยกันใหม่นะคะพี่เดือน”
ร่างผอมบางหิ้วสี่ชุดลงชั้นล่างอย่างรวดเร็ว แล้วเดินไปเลือกชุดให้ตัวเองที่แขวนไว้สำหรับให้ลูกค้าเช่า เดรสสั้นเหนือเข่าเล็กน้อยคอวีสีกาแฟแขนตุ๊กตาเข็มขัดสีเดียวกันตรงเอวมีโบประดับไว้ถูกคว้ามาอย่างไม่พิถีพิถันนัก
ก่อนจะอ่านรหัสให้ดิวจดบันทึกไว้ว่าเอาชุดออกไป ส่วนค่าเช่านั้นไม่ต้อง เพราะเจ้านายไฟเขียวให้หยิบชุดใส่ได้โดยไม่ต้องจ่าย แต่ถ้าจะต้องตัดใหม่ก็จ่ายแค่ค่าผ้าในราคาทุน ค่าช่างไม่ต้อง เพราะงานที่อาทิตยาจะต้องใส่ชุดไปนั้น
ส่วนใหญ่แล้วเป็นการตามเจ้านายไปทั้งสิ้น ดีหน่อยก็ตรงได้ชุดเป็นของตัวเอง แม้จะมีโอกาสได้ใช้น้อยครั้งก็ตามที เมื่อได้ของครบแล้วร่างเล็กก็หิ้วชุดเดินไปหาคุณชายเนี้ยบที่เพิ่งเสร็จจากการวัดตัวพอดี
“เรียบร้อยนะคะจะได้ไปกัน”
สิ้นคำหญิงสาวที่หอบหิ้วชุดจนหนักอึ้งส่งยิ้มให้จิ๋มเป็นอันรู้กันว่าจะต้องไปแล้ว
“ให้ผมช่วยมั้ย แล้วเราจะไปไหนต่อล่ะ”
แต่คนที่ไม่รู้จำเป็นต้องเอ่ยถาม เพราะเขาคิดว่าเสร็จจากนี้จะได้กลับบ้านเลย อาทิตยาหันกลับมายื่นชุดของเจ้านายให้ช่วยถืออย่างไม่เกี่ยงงอน ส่วนของตัวเองนั้นเอาไปถือไว้ที่มือซ้าย อีกมือเปิดประตูให้เขาแล้วอ้อมไปด้านหลังตามเดิม
“ก็คุณจะทำงานพรุ่งนี้ แล้วไม่ไปซื้อของใช้อื่นๆ เหรอคะ”
ร่างเล็กเปิดประตูรถแล้วช่วยเขาหิ้วชุดไปแขวนไว้อย่างระมัดระวัง ตาก็มองไปยังรถคุณผู้หญิงเห็นยังจอดอยู่ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าตอนนี้คงกำลังสบายกับการนอนให้เด็กในร้านนวดๆ ถูๆ เป็นแน่ กว่าจะกลับก็คงจะใกล้ๆ เวลาไปงาน
“ของใช้อะไรผมมีหมดแล้ว”
จิณณวัตรเอ่ยอย่างเซ็งๆ หลังจากเข้าไปนั่งในรถ ส่วนคนขับไม่ได้พูดอะไรนอกจากสตาร์ทรถแล้วบึ่งออกไปทันที ห้างสรรพสินค้าชื่อดังอยู่ไม่ห่างจากห้องเสื้อมากนักคือจุดหมาย ร้านขายเครื่องแต่งกายบุรุษยี่ห้อดังคือแหล่งที่ยัยหัวถั่วงอกเดินฉับๆ นำเขา
- Writer
