Ep. ทำร้าย

4070 Words

คณิต Talk ผมกดลิฟท์ขึ้นทันที....แม่ง!....เธอนี่แม่งร่านดีจริงๆขนาดโดนรถชนยังนัดผู้ชายมาเอากันได้!เมื่อลิฟท์ถึงที่หมายผมก็เดินตรงไปยังห้องทันที ผมเปิดประตูเข้ามาสิ่งแรกที่เห็นคือห้องมันเกลื่อนไปด้วยขวดยาต่างๆไม่ว่าจะเป็นแอลกอฮอล์ ยาแดง ผมมองดูหยดเลือดที่เป็นดวงๆตามพื้นสงสัยคงจะเจ็บหนักจริงๆ แต่เจ็บหนักขนาดนี้แม่งยังมีหน้านัดผู้ชายมาเอาอีก >>หึงก็บอกไป ผมเลิกสนใจแล้วเดินเข้ามายังห้องก็เห็นรอยพิมพ์กำลังนอนหันหลังอยู่เธออยู่ในชุดเสื้อกล้ามสีเทากับกางเกงนอนขาสั้นสีเทาเหมือนกัน หึ! แต่งตัวล่อตัวผู้ซะจริง แต่ไม่วายตาผมก็ต้องสะดุดอยู่ตรงขาซ้ายของเธอที่มีเฝือกใส่ไว้อยู่ โดนชนจนขาหักเลยหรอว่ะ ใครแม่งชนวะผมจะฆ่าแม่ง!! แต่....ขาหักก็ยังมีหน้ามาเอากันเนี้ยนะ หึ! ผมเดินไปหาเธอพรางจับให้เธอนอนหงายเพื่อที่ผมจะได้สำรวจรอยแผลของเธอได้ชัดขึ้น แม่เจ้า!!ทั้งตัวมีแต่แผลเต็มไปหมดแบบนี้อาการมันหนักเอาควรนะเนี้ยดูจากสภาพแล้วคงไปโรงบาลมาแล้วเพราะผมเห็นซองยาอยู่บนหัวเตียงแต่แม่คุณคงไม่ยอมนอนโรงบาลสินะ ดื้อจริงๆ ผมเลิกสนใจรอยพิมพ์แล้วเข้าไปอาบน้ำเตรียมตัวนอน ผมขึ้นเตียงพรางจับผ้าห่มมาห่มผมกับรอยพิมพ์ยกร่างบางให้มาหนุนที่แขนผมและผมก็กอดเธอไว้หลวมๆ กอดแน่นเธอก็เจ็บแผลสิครับ และสุดท้ายด้วยความเพลียผมก็หลับในที่สุด 3.00 AM “อื้อออ.....หนาววว”ผมขยับตัวนิดหน่อยเพราะได้ยินเสียงรอยพิมพ์บ่นอะไรไม่รู้แต่ก็ไม่สนใจนอนต่อและสุดท้ายก็นอนไม่หลับเพราะรอยพิมพ์ละเมอไม่หยุดบ่นว่าหนาวๆ ผมเลยเอามือไปอังหน้าผากเธอปรากฏว่าเธอไข้ขึ้น สงสัยเพราะแผลมันอักเสบเธอเลยไข้ขึ้นแบบนี้ ผมจัดการลงจากเตียงเพื่อหาน้ำอุ่นมาเช็ดตัวเธอ....พรางมองไปที่หน้าปัดนาฬิกา ตี3!!ผมเข้าเวร7โมงเช้าได้นอนอีกกี่ชั่วโมงเนี้ย ผมเลิกสนใจนาฬิกาแล้วหันมาเช็ดตัวให้รอยพิมพ์ผมเช็ดไปเธอก็สะดุ้งเป็นระยะๆสงสัยคงจะเย็นเมื่อเช็ดเสร็จแล้วผมก็เดินไปยังตู้ยาหยิบยาลดไข้ยาแก้อักเสบมาไว้แล้วเดินหลับมาหาร่างบางผมค่อยๆเขย่าตัวเธอให้ตื่นมากินยาถ้าไม่กินมีหวังไข้ขึ้นสูงอีก “พิมพ์....ตื่นมากินยา....พิมพ์....รอยพิมพ์!!”และผลปรากฏว่าเธอก็ยังนอนหลับตาอยู่เหมือนเดิมผมเลยต้องกรอกยาใส่ปากตามด้วยน้ำใช้ปากผมส่งยาไปให้รอยพิมพ์ ผมค่อยๆประกบริมฝีปากตัวเองไปยังปากน้อยๆนั้นผมจัดการส่งยาเข้าไปบีบคอเธอเบาๆเพื่อกระตุ้นให้เธอกลืนยาและมันก็สำเร็จเมื่อเธอกลืนมันไปหมดแล้วแต่ผมนี่สิยังไม่ออกจากปากนุ่มของเธอเลยผมไล้ชิมปากนุ่มและร้อนอย่างนุ่มนวล “อื้มมมม”โครตเคลิ้มบอกเลยปากเธอมันทั้งนุ่มและร้อนเพราะเป็นไข้แต่ผมก็จำเป็นต้องผละออกอย่างเสียดายขืนจูบนานมีหวังผมได้ติดไข้เธอพอดี เมื่อทำทุกอย่างเสร็จแล้วผมก็กลับมานอนอีกครั้งพรางมองนาฬิกาพบว่ามันเป็นเวลาตี5แล้วเห้ออได้นอนนิดเดียว ตาย ตาย ตาย คณิต Talk end 6.00 am ตอนนี้คณิตอาบน้ำเตรียมตัวไปเข้าเวรร่างหนาเดินมาหารอยพิมพ์ที่ยังนอนหลับอยู่มือหนาอังหน้าผากเล็กเพื่อวัดไข้และผลปรากฏว่าเธอยังตัวร้อนอยู่เหมือนเดิมเหมือนกับว่ายาที่กินเข้าไปมันไม่ได้ผลเลยซักนิด ด้วยความที่กลัวว่าร่างบางตรงหน้าจะตายเพราะพิษไข้(เป็นห่วงก็บอกไปเถอะ..เก๊กอยู่ได้!)คณิตเองก็จัดการลางานเพื่อดูแลรอยพิมพ์ คณิตเดินเข้าไปในครัวทำข้าวต้มกุ้งของโปรดของเขาย้ำนะว่าของเขามากินอย่างสบายอารมณ์เมื่อกินเสร็จก็เดินไปหารอยพิมพ์อีกครั้งก่อนจะปลุกเธอให้ตื่นมากินข้าวกินยา “พิมพ์...ตื่นได้แล้ว...กินข้าวกินยาจะได้หายร่าน เอ้ย หายไข้” “อื้อ...ปะ..ปวดหัว”รอยพิมพ์พูดออกมาเบาๆคณิตเองก็อดสงสารร่างบางตรงหน้าไม่ได้ตัวก็เล็กนิดเดียวต้องมาป่วยหนักขนาดนี้ “ตื่นมากินข้าวกินยาจะได้หายป่วย”คณิตเห็นว่ารอยพิมพ์ยังหลับแบบนี้เขาก็จัดการขั้นเด็ดขาดคือใช้ผ้าที่มีน้ำอยู่แปะไปที่ใบหน้าสวย ร่างบางที่รับรู้ถึงน้ำเย็นๆก็สะดุ้งตื่นทันที “อื้อ...หนาว”รอยพิมพ์ปรือตามองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ เขามาทำไม เขาเป็นห่วงเธอ หรือจะมาสมเพชเธอกันแน่ “ลุกขึ้นกินข้าวกินยาเดี๋ยวฉันเปลื่ยนเสื้อผ้าให้” “ไม่เอาไม่กิน” “ให้เร็ว”รอยพิมพ์เม้มปากแน่นแต่ก็ยอมลุกขึ้นแต่เมื่อจะขยับตัวเธอก็ต้องเบะหน้าทันทีเมื่อความเจ็บปวดตรงขาซ้ายครอบงำ “มานี่มา” คณิตตัดสินใจอุ้มรอยพิมพ์ไปยังโต๊ะอาหารก่อนจะเดินไปตักข้าวต้มกุ้งมาให้เธอ “กินซะจะได้กินยา”คณิตยื่นถ้วยข้าวต้มไปให้รอยพิมพ์ก่อนจะปล่อยให้เธอนั่งกินข้าวเองส่วนตัวเขาก็เดินไปเอาเสื้อผ้าของร่างบางมาเพื่อเปลี่ยนให้เธอ คณิตเดินเข้ามาในห้องอีกครั้งก่อนจะเปิดตู้เสื้อผ้าของรอยพิมพ์หาชุดที่ใส่ง่ายๆแต่ค่อนข้างหนาให้รอยพิมพ์ใส่ เพราะคนป่วยใส่เสื้อหนาๆไว้เหงื่อจะได้ออกและจะหายไข้เร็วขึ้นเมื่อได้ชุดที่ต้องการแล้วก็เดินกลับไปหาร่างบางแต่เมื่อไปถึงก็ต้องโมโหเมื่อรอยพิมพ์ไม่ยอมกินข้าวซักที “ทำไมไม่กินข้าว” “มัน...คือว่า” “อะไรหนักหนาว่ะจะให้ป้อนว่างั้นมือเป็นง้อย”รอยพิมพ์ก้มหน้าลงต่ำคณิตเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมกินดีๆ เขาเลยเอื้อมไปหยิบช้อนตักข้าวต้มคำโตมาจ่อปากร่างบาง “กิน” “คะ..คือ” “อ้าปากและกิน”รอยพิมพ์จ้องมองคนตรงหน้าด้วยแววตาเศร้าเขาไม่เคยสนใจเรื่องราวของเธอเลยสินะมีแต่เธอคนเดียวที่รู้เรื่องของเขาไปซะทุกอย่างรอยพิมพ์ตัดสินใจอ้าปากและรับข้าวต้มกุ้งเข้าปากเต็มๆคำพรางพยายามเก็บอาการบางอย่างไว้ไม่ให้คณิตรู้ รอยพิมพ์นั่งกินข้าวต้มกุ้งไปโดยมีคณิตนั่งป้อนอยู่เธอกินจนหมดถ้วยและรับยาจากมือร่างหนามากิน “เช็ดตัวและเดี๋ยวเปลี่ยนชุดนี้” “พิมพ์ทำเอง” “ดูสภาพ”รอยพิมพ์มองร่างหนาที่เดินหายเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะกลับมาพร้อมกับกะละมังใส่น้ำและผ้าขนหนู “อยู่นิ่งๆพิมพ์”เมื่อเห็นว่าร่างบางมีท่าทีขัดขืนก็เอ่ยปากเตือนทันที “ฉันอะ..อาย”รอยพิมพ์บอกไปตามความจริงเพราะตอนนี้คณิตกำลังจะก้มลงถอดกางเกงนอนของเธอออกส่วนท่อนบนถูกถอดออกไปแล้วและเธอก็เอามือน้อยๆปิดหน้าอกตูมไว้ถึงจะปิดไม่มิดก็เถอะ “เห็นมาหมดแล้วเหอะ....ทุกซอกทุกมุม”รอยพิมพ์หน้าขึ้นสีแดงทันทีเธอและเขามีอะไรกันแล้วตั้งแต่งานวันหมั้นเธอเต็มใจให้เขาเอง เขาเองก็ไม่ปฏิเสธเมื่อมีของสดแถมซิงมาเสนอ คณิตจัดการเช็ดตัวให้ร่างบางอย่างเงียบๆรอยพิมพ์นั่งมองร่างหนาที่ค่อยๆใช่ผ้าเช็ดไปตามลำตัวของเธอรอยพิมพ์เผลอยิ้มออกมาเธอชอบเหลือเกินเวลาที่เขาคอยสนใจและเป็นห่วงเธอ “ยิ้มอะไร” “ปะ...ป่าว”รอยพิมพ์หลบสายตาของคณิตทันที นี่เขาเห็นได้ไงว่าเธอกำลังยิ้มให้เขาอยู่ “โกหก...เด็กไม่ดีต้องโดนทำโทษ” จุ๊บ! รอยพิมพ์งงกับคำพูดของคณิตแต่ก็ยังไม่ได้เอ่ยถามก็โดนปากหนาประกบทันทีแต่มันก็แค่จูบแป๊บเดียวไม่มีการลุกล้ำแต่อย่างใดแต่การกระทำแบบนั้นมันก็ทำให้รอยพิมพ์เขินไม่น้อย “หน้าแดงนี่เพราะพิษไข้หรือว่าเขินฉัน”คณิตยกยิ้มมองร่างบางที่ก้มหน้าหลบสายตาเพราะความเขิน “พิมพ์ง่วงแล้ว”รอยพิมพ์เบี่ยงประเด็นทันที...แต่ที่จริงเธอก็ง่วงจริงๆเพราะยาที่กินไปเริ่มออกฤทธิ์ “อืม...มาฮุ้บ”คณิตจัดการช้อนร่างบางให้มาอยู่ในอ้อมแขนและเดินไปที่เตียงก่อนจะวางเธอลงและห่มผ้าให้เธอ “ไม่ไปทำงานหรอ”รอยพิมพ์ตัดสินใจถามเขาไปเพราะเธอมองดูนาฬิกาก็พบว่ามัน7โมงกว่าๆแล้ว “เมียป่วยผัวก็ต้องดูแล”รอยพิมพ์ทำหน้าไม่ถูกเมื่อเจอคำพูดของคณิตเธอเลยหันหน้าหนีพรางเอาผ้าห่มคลุมถึงหัว “เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกหรอก หึๆ ” กริ๊ง กริ๊ง คณิตเดินออกไปจากห้องเมื่อได้ยินเสียงกริ่งหน้าห้องดังก่อนจะส่องตาแมวมองว่าใครมาเมื่อรู้ว่าคนที่มาเป็นหวายก็เปิดประตูให้เธอเข้ามาทันที “พี่พิมพ์เป็นไงบ้างคะ”เมื่อเดินเข้ามาหวายก็ยิงคำถามใส่ทันที “ก็ให้กินข้าวกินยาและก็นอนพักแล้วเดี๋ยวก็คงดีขึ้น” “กินข้าวแล้วหรอ...เสียดายอะหวายซื้อข้าวต้มปลาของโปรดพี่พิมพ์มาให้”หวายชูถุงข้าวต้มปลาของโปรดของรอยพิมพ์ให้คณิตดู...คณิตมองถุงข้าวต้มก่อนจะแมมโมรี่ไว้ในสมองว่ารอยพิมพ์ชอบกินข้าวต้มปลา “เอาไปเก็บในตู้เย็นสิเดี๋ยวมื้อเที่ยงพี่จะอุ่นให้พิมพ์กิน” “ได้ค่ะ”หวายพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปยังตู้เย็นที่อยู่ในครัวพรางสายตาก็หันไปเห็นในหม้อว่ามีข้าวต้มกุ้งอยู่หวายเลยเดินออกมาถามถ้าเป็นอย่างที่เธอคิดเธอจะโกรธคณิตจริงๆด้วย “หมอคณิตคะ...วันนี้หมอทำอะไรให้พี่พิมพ์ทานคะ” “ก็...ข้าวต้มกุ้ง”คณิตตอบไปเขาเองก็งงว่าหวายจะถามไปเพื่ออะไร “หมอคณิตตต!!!!”หวายตะโกนชื่อเขาดังลั่น คณิตเองก็ตกใจหวายเป็นอะไร “อะไรของเธอหวาย...เป็นอะไร” “พี่ไม่รู้หรอ” “รู้อะไรของเธอ” “พี่รอยพิมพ์แพ้กุ้ง!”คำพูดของหวายนั้นเหมือนมีมืดนับพันมาปักอยู่ที่อกข้างซ้ายของเขาร่างกายยื่นนิ่งไม่ไหวติ่งใดๆ “ทำไมไม่กินข้าว” “มัน...คือว่า” “อะไรหนักหนาว่ะจะให้ป้อนว่างั้นมือเป็นง้อย” “กิน” “คะ..คือ” “อ้าปากและกิน” คณิตนึกย้อนไปถึงตอนที่สั่งให้รอยพิมพ์กินข้าวแต่เธอมีท่าทีปฏิเสธเขาก็นึกว่าเธอเล่นตัวจะให้เขาป้อนแต่มันกลับไม่ใช่เมื่อเธอพยายามบอกเขาว่าเธอแพ้กุ้งแต่เป็นเขาเองที่ไม่ยอมฟังร่างบาง “หมอ หมอ! มาดูพี่พิมพ์เร็ว” “หมอ หมอ! มาดูพี่พิมพ์เร็ว”สติที่หลุดลอยไปเริ่มกลับมาเมื่อได้ยินเสียงหวาย พิมพ์! เขารีบวิ่งไปยังห้องก็เห็นรอยพิมพ์ที่บนตัวเธอมีแต่รอยจุดแดงๆเต็มไปหมด “หวายไปเอากระเป๋ายามาให้พี่ทีอยู่ตู้เก็บยาห้องนั่งเล่น เร็ว!”หวายพยักหน้ารับและรีบวิ่งออกไปคณิตเริ่มจับสัญญาณชีพจรก็พบว่ามันผิดปกติ การหายใจที่ถี่รัว เหงื่อท่วมตัว แถมตัวยังสั่นอีก “มาแล้วค่ะ”คณิตรีบเปิดกระเป๋ายามาหยิบยาแก้แพ้มาพร้อมกับเข็มสูบยาเข้าไปในเข็มจับแขนบางให้มั่นและฉีดยาเข้าไป ไม่นานร่างบางก็เริ่มหายใจเป็นปกติคณิตถอนหายใจพรืดใหญ่ถ้าเขาให้ยาช้ากว่านี้มีหวังรอยพิมพ์ไม่รอดแน่ๆ “รอดแล้ว”คณิตเอ่ยออกมาเบาๆและจับตัวรอยพิมพ์ให้นอนดีๆ “หมอนี่ไม่ไหวเลย...เป็นแฟนกันประสาอะไรไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับพี่พิมพ์เลย”คณิตโดนเทศยกใหญ่แต่ครั้งนี้เขายอมให้เทศเพราะเขาเองแหละที่เป็นคนผิด....ผิดเต็มๆเลยด้วยT^T “หวายไปเข้าเวรแล้วนะคะ..ฝากดูแลพี่พิมพ์ด้วย”คณิตพยักหน้ารับและเดินไปส่ง คณิตกลับเขามาในห้องพรางทิ้งตัวลงโชฟาหยิบโทรศัพท์โทรหาลูกน้อง “ฮันเตอร์...งานที่โกดังเรียบร้อยดีใช่ไหม”ฮันเตอร์คือลูกน้องของเขาเองฮันเตอร์เคยเป็นเด็กเกเรและเขาก็เคยไปเจอฮันเตอร์ตอนโดนนักเลงรุมภายใต้ร่างสูงมีเด็กผู้หญิงตัวเล็กอยู่ในอ้อมกอดอยู่เขาเลยเข้าไปช่วยตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาฮันเตอร์เลยถวายตัวเป็นลูกน้องของเขาและพาฮารุน้องสาวของเขาให้เข้ามาอยู่ด้วย คณิตมองหน้าเด็กสาวก่อนจะจำได้ว่าเด็กน้อนคนนี้คือคนที่อยู่ในอ้อมกอดของฮันเตอร์นั่นเองคณิตเองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรยอมรับทั้งสองมาทำงานด้วย และยกให้ฮารุเป็นน้องสาวบุญธรรมของเขา (เรียบร้อยดีครับ) “ฮารุกลับมาจากอังกฤษวันไหน”เพราะเห็นว่าฮารุเป็นเด็กหัวดีเขาเลยส่งให้เธอไปเรียนที่ดีๆเพื่อที่จะได้กลับมาพัฒนางานให้กับเขา (อาทิตย์หน้าครับ) “อ่อ โอเคร ฮันเตอร์นายช่วยไรฉันหน่อย” (อะไรหรอครับ...เรื่องนายหญิงหรอ อย่าบอกนะทะเลาะกันอีกแล้ว ผมนี่สงสารนายหญิงจังทนอยู่กับผู้ชายโหดร้ายคนนี้ได้ยังไง) “เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย....ไปหาประวัตินายหญิงมึงมาให้กูที..เอาแบบโครตละเอียด” (แหม่ๆๆ เรื่องแบบนี้ถามเองก็ได้นี่ครับ) “อยากแดกตีนว่างั้น” (โอ๋ๆๆไม่ครับๆผมจะรีบหาทันทีเลย) “ก็แค่นั้น” คณิตวางสายจากลูกน้องพรางเดินมาดูอาการรอยพิมพ์เรื่องที่เขาเป็นมาเฟียและค้าอาวุธนั้นไม่มีใครรู้นอกจากฮันเตอร์ฮารุและพวกมาเฟียด้วยกันเอง ที่เขาไม่อยากบอกเธอเพราะว่าเขาไม่อยากจะเอาคนใกล้ตัวมาเดือดร้อนเขาชอบทำวงการแบบนี้มันดูลึกลับและสนุกดีจะว่าเขามีสองร่างก็ว่าได้เพราะเมื่อเวลาที่เขาเป็นหมอเขาจะสวมบทหมอหนุ่ม ใจดี รักเด็กได้อย่างแนบเนียนแต่เมื่อเวลาที่เขาต้องเป็นมาเฟียเขาก็สวมบท โหด เหี้ยม แกร่ง ได้ดีเช่นกัน คณิตเดินกลับมาหารอยพิมพ์อีกครั้งนั่งลงบนเตียงนุ่มมองใบหน้าสวยที่ตอนนี้มีทั้งแผลและจุดแดงเต็มไปหมด “ขอโทษนะ”คำสั้นๆถูกเอ่ยมาจากปากมาเฟียหนุ่มแต่จะบอกไปอีกกี่ร้อยครั้งร่างบางก็ไม่ได้รับรู้เพราะเธอกำลังอยุ่ในห่วงนิทรา คณิตผละออกจากเตียงไปยังโต๊ะทำงานตัวเล็กเปิดโน้ตบุ๊คและรอไม่นานก็มีไฟล์จากฮันเตอร์ส่งมา ชื่อเรื่อง: ประวัตินายหญิงว่าที่ภรรยาสุดสวยของคณิต มาร์คัส คณิตยกมือกุมขมับฮันเตอร์นะฮันเตอร์คณิตนั่งอ่านประวัติของรอยพิมพ์พรางหยิบสมุดเล็มเล็กที่ใช้จดตารางงานมาจดประวัติของรอยพิมพ์ “คะ...คิน”คณิตหยุดปากกาที่เขียนไว้ทันทีที่ได้ยินเสียงร่างบางเรียกเขา “ปวดหัวไหม?”รอยพิมพ์ลืมตาขึ้นมาพรางส่ายหัวเป็นคำตอบว่าเธอไม่ปวดหัวแล้ว “พิมพ์ขอโทษนะ...ที่มาเป็นภาระให้คินเดี๋ยวถ้าพิมพ์หายแล้วพิมพ์จะไปบอกที่บ้านให้ถอนหมั้นให้นะ”แม้จะพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแต่หัวใจกับร้องไห้อย่างหนักพอแล้วมันพอแล้วเธอไม่อยากมาเป็นภาระเขา....อีกอย่างเรื่องที่โรงบาลนั้นเธอรับไม่ได้จริงๆแม้วันนี้เขาจะทำตัวดูอบอุ่นแค่ไหนแต่มันไม่สามารถลบล้างรอยแผลในหัวใจเธอได้เลย “กะ...ก็ดี...ฉันก็เบื่อเธอเต็มทนแล้วไหนจะต้องมานั่งดูแลนู้นนั่นนี้เสียเวลางานชะมัด”คณิตมองรอยพิมพ์ที่นั่งน้ำตาใหลลงมาเรื่อยๆพรางอยากจะตบปากตัวเองที่เผลอพูดไปแบบนั้น “ฮึก....พิมพ์ขอโทษนะ....คินไปทำงานเถอะ...เดี๋ยวพิมพ์ให้เพื่อนมาอยู่เป็นเพื่อนก็ได้”คณิตหัวร้อนทันทีที่ได้ยินคำว่าเพื่อน เขาอ่านประวัติเธอมาแล้วเธอมีเพื่อนที่ไว้ใจคนเดียวคือคนชื่อวิ๊กและเขาก็เคยเห็นมันมาแล้วด้วย “เหอะ!แน่ใจว่าเพื่อนไม่ใช่ผัวใหม่เธอหรอกหรอ” “เอ่อ....พิมพ์กับวิ๊กเราเป็...” “เป็นผัวเมียกัน!เธอจะพูดแบบนั้นใช่ไหมพิมพ์!.”คณิตเลือดขึ้นหน้าพรางจับต้นแขนพิมพ์แน่นรอยพิมพ์ดิ้นไปมาเพื่อที่จะหลุดจากแขนหนาที่กำลังบีบขนเล็กเธออยู่ “ไม่ใช่!...พิมพ์กับวิ๊กเราปะ...อื้ออออ!!!”ไม่ทันที่รอยพิมพ์จะได้อธิบายอะไรปากหนาก็กระแทกลงมายังปากเล็กทันที รอยพิมพ์ครางอื้ออยู่ในลำคอด้วยความเจ็บปวด คณิตเองที่ไม่สนใจมือหนากดท้ายทอยไว้ไม่ให้ร่างบางหันหนี “อื้อออ!!...ปะ...ปล่อย”รอยพิมพ์หยิกแขนหนาอย่างแรงเพื่อหวังให้เขาเจ็บแล้วผละออกจากเธอแต่มันก็ไม่เป็นผลเมื่อมือหนาบีบคอเธอให้อ้าปากรับลิ้นของเขา อ่าส์ ลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากหวานได้สำเร็จคณิตดูดลิ้นเล็กอย่างแรงจนรอยพิมพ์น้ำตาตก “ฮึก...ฮึก...พะ..พอแล้ว....ฮึก...พิมพ์ยอมแล้ว...”เมื่อถอนริมฝีปากออกมารอยพิมพ์ก็ยกมือไหว้ขอให้ร่างหนาหยุดการกระทำป่าเถื่อนแบบนี้ คณิตเองก็พึ่งจะได้สติแต่มันก็ไม่ทันแล้วเมื่อร่างบางตรงหน้าร้องไห้จะเป็นจะตาย “โว้ยยย!!!จะไปตายที่ไหนก็ไปกูไม่อยู่แม่งแล้ว”คณิตผละออกจากร่างบางเดินกระแทกเท้าออกไปจากห้องรอยพิมพ์ก้มหน้าฝุบลงบนเข่าร้องไห้อย่างหนักจนร่างกายอ่อนแอเกินจะรับไหวทำให้รอยพิมพ์หมดสติในที่สุด 1เดือนต่อมา 1เดือนที่ผ่านมารอยพิมพ์ไม่เคยเจอหน้าคณิตอีกเลยตั้งแต่ที่คณิตโวยวายใส่เธอวันนั้นเธอก็ไม่เห็นเขาอีกโทรไปหาที่บ้านของเขาทางบ้านก็ไม่รู้ไปหาที่โรงบาลพยาบาลก็บอกว่าหมอคินขอลาพักร้อนไม่มีกำหนด รอยพิมพ์ไม่รู้จะไปตามหาคณิตที่ไหนเธอรู้สึกหมดหนทางตลอดระยะเวลาที่เธอใส่เฝือกก็มีวิ๊กกี้ที่คอยดูแลจนตอนนี้เธอถอดเฝือกออกแล้วเลยไม่ต้องให้วิ๊กกี้มาดูแลอีก “คิน...นายอยู่ไหนนะ”รอยพิมพ์เดินไปตามทางริมถนนปากบางก็เอ่ยออกมาเบาๆตลอดทางสายตาคู่สวยก็มองตรงไปข้างหน้าอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง.....รอยพิมพ์เดินไปเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ตรงแม่น้ำกว้างรอยพิมพ์นั่งมองสายน้ำที่กว้างใหญ่ที่มีคลื่นเล็กๆเคลื่อนไหวอยู่ ตอนนี้สมองเธอคิดถึงแต่เรื่องของคณิต....คินนายอยู่ไหนนะ?...ทำไมไม่กลับบ้าน?...พิมพ์คิดถึงคินนะดวงตาคู่สวยค่อยๆปิดลงช้าๆเธอเหนื่อยเหลือเกินเหนื่อยที่ต้องมาทนรับทำความเอาแต่ใจของเขา....เหนื่อยที่ต้องมานั่งร้องไห้กับสิ่งที่เขาทำให้เธอเสียใจ...เหนื่อยที่ต้องรัก...รักคนที่เขาไม่เคยค่าในตัวเธอ...เหนื่อย....เหนื่อยแล้วจริงๆ “คุณครับ คุณครับ”รอยพิมพ์ลืมตามองคนตรงหน้าที่ยืนถือปืนอยู่รอยพิมพ์ตกใจจนต้องถอยหลังหนี “คุณเป็นใคร...อย่าทำอะไรฉันเลย...อยากได้เงินหรอ..เอาไป..เอาไปให้หมดเลย”รอยพิมพ์ถอยหลังหนีแต่มิวายผู้ชายตรงหน้าก็เดินตามเธอมา “ผมไม่ต้องการอะไรมาก...ผมต้องการแค่ตัวของคุณ..เจ้านายผมต้องการเจอคุณนะครับ”รอยพิมพ์ที่ถอยหลังหนีจนสุดทางแล้วก็ยืนตัวสั่นพรางมองคนตรงหน้าที่บอกว่าเจ้านายของเขาต้องการตัวเธอ “เจ้านาย? เจ้านายของนายเป็นใคร จะอยากได้ตัวฉันไปทำไมกัน?” “เจ้านายผมก็คุณคณิตไงครับ...คุณเห็นรถที่จอดตรงนั้นไหมเขาสั่งให้ผมมารับคุณครับ”รอยพิมพ์มองไปยังรถที่จอดอยู่ก่อนจะคิดว่าทำไมคณิตถึงมีลูกน้องด้วยเขาก็แค่เป็นหมอไม่จำเป็นต้องมีลูกน้องนิหน่า “อย่ามาหลอกซะให้อยาก....คินเขาไม่มีลูกน้องอะไรหรอกเขาเป็นหมอไม่ใช่มาเฟีย” “ก็เพราะแบบนี้ละครับผมถึงต้องมาตามคุณ..ให้ไปพบกับคุณคณิตเพราะเขาจะบอกความจริงกับคุณทุกอย่าง” “คะ..ความจริงอะไรของนาย”รอยพิมพ์มองชายตรงหน้าอย่างสับสน “ผมว่าให้เจ้านายเป็นคนบอกเองเถอะครับ...เชิญครับ”ถึงแม้ว่าเธอจะกลัวมากแค่ไหนแต่เพราะเธออยากรู้ความจริงของคณิตเธอจึงเลือกที่จะตามชายคนนั้นไปเมื่อมาถึงรถผู้ชายคนนั้นก็เปิดประตูหลังให้เธอก่อนจะบอกว่าคณิตนั่งรออยู่ในรถแล้ว รอยพิมพ์พยักหน้าก่อนจะเดินขึ้นรถไปแต่พอเธอนั่งปุ๊บและกำลังหันไปฝั่งตรงข้ามเธอกับต้องเบิกตาโตเมื่อคนตรงข้ามไม่ใช่คณิตอย่างที่ชายคนนั้นบอกแต่กลับเป็นใครก็ไม่รู้ “นะ..นายเป็นใคร...อื้ออออ”ไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยปากถามชายที่นั่งข้างๆเธอโดนผ้าเช็ดหน้ามาอุดจมูกรอยพิมพ์รู้อยู่แล้วว่ามันเป็นยาสลบเธอก็พยายามดิ้นจิกเล็บลงบนแขนหนาแต่ก็สู้แรงของชายข้างๆไม่ได้จนในที่สุดเธอก็ค่อยๆคลายมือที่จิกแขนหนาออกร่างกายค่อยๆอ่อนลงไปเรื่อยๆสติที่เหลือน้อยนิดพยายามจดจำใบหน้าของคนข้างๆให้ได้มากที่สุด “แฮ่ก แฮ่ก คะ...คิน ช่วย..พะ...พิมพ์...ดะ....ด้วย”รอยพิมพ์พูดไว้แค่นั้นก่อนที่จะสลบไป “ฤทธิ์เยอะจริงเชี่ยวอินางนี่....มึงขับรถไปโกดังแถวๆชานเมืองดิ่และโทรหาไอ้เหี้ยคินบอกมันว่าถ้ามันอยากได้เมียคืนให้เตรียมสัญญาค้าอาวุธมาให้กูที่โกดังเข้าใจไหม” . . . "เฮียๆๆ แย่แล้วๆ"คณิตนั่งมองฮันเตอร์ที่รีบวิ่งมาหาเขาจนเขางุนงงตลอดเวลา1เดือนที่ผ่านมาเขาลางานที่โรงบาลและมาช่วยดูโกดัง เขายอมรับว่าวันนั้นเขาใจร้อนเกินไปจริงๆ...และเขาก็ได้รู้ความจริงอีกอย่างด้วยว่าผู้ชายที่ชื่อวิ๊กมันเป็นเกย์เขานี่อยากจะตบหัวฮันเตอร์ซะจริงๆสั่งแล้วว่าเอาประวัติแบบละเอียดแต่ก็ดันผิดพลาดจนได้และผิดพลาดในเรื่องที่สำคัญด้วยนะตั้งแต่นั้นเขาก็ไม่ยอมไปหารอยพิมพ์เลยเขาไม่รู้ว่าเวลาเจอหน้าเธอต้องทำหน้ายังไงเพราะความผิดที่เขาทำมันเยอะซะเหลือเกิน "มึงมีไร...ถ้าไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับรอยพิมพ์กูก็ไม่อยากฟัง" "โห่เฮียเรื่องเนี้ยพี่รอยพิมพ์เกี่ยวล้วนๆเลย" "เรื่องอะไรของมึงว่ะ" "ไอ้เซนพี่...ไอ้มาเฟียเซนมันจับตัวคุณรอยพิมพ์ไป"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more