ตอนที่ 16 : คนขี้อ้อน
สองวันต่อมาเจ้าจอมเดินทางมาถึงดอยผาหมอก โดยที่คริษฐ์ไปรอรับที่ท่ารถของตัวอำเภอ เมื่อเจอหน้าก็ทำได้เพียงส่งยิ้มให้กันทั้งที่ในใจนั้นอยากจะโผเข้ากอดแทบใจจะขาด ทว่าคริษฐ์ก็ยังเกรงใจสายตาหลายคู่ที่อยู่บริเวณนั้น เลยทำได้เพียงเก็บซ่อนทุกอย่างไว้ภายใต้ท่าทางนิ่งๆเท่ๆเท่านั้น
“คิดถึงจังเลย”
เมื่อกลับมาถึงที่พักและได้อยู่กันตามลำพัง คริษฐ์ก็ไม่รอช้าที่จะทำในสิ่งที่หัวใจต้องการ
“เบาๆไอ้คิง กูหายใจไม่ออก”
เจ้าจอมปรามเสียงดุเมื่ออีกฝ่ายกระชากตนเข้าไปกอดไว้แน่น จนรู้สึกเหมือนกระดูกจะหัก
“ก็คนมันคิดถึงนี่”
คริษฐ์ว่าพลางคลายอ้อมกอดเล็กน้อย เพื่อเผชิญหน้ากับเจ้าจอม ใบหน้าหล่อเหลาที่ตอนนี้มีนวดเคราขึ้นเขียวครึ้มบ่งบอกว่าหนึ่งเดือนมานี้เขาไม่คิดจะสนใจดูแลตัวเองเลย ทำให้เจ้าจอมต้องขมวดคิ้วยุ่งพลางเอ่ยถามด้วยความรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
“อะไรกัน! นี่กูไม่อยู่มึงปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้
