พอม่านไหมหายลับไป ริโอก็แสร้งบ่น เหมือนสิ่งที่เขาทำไม่ใช่เรื่องใหญ่ “แหม ฉันลืมไป เบ็ดตกปลาที่ว่าไม่ได้อยู่ท้ายรถคันนี้”
ริทมีสีหน้าผิดหวัง เขาเกือบเปลี่ยนใจวิ่งตามมารดากับน้องสาวไปแล้ว ทว่า... “เรามีรถนี่ เราไปซื้อในเมืองก็ได้ไม่ใช่เหรอฌอน?”
เด็กชายก้มหน้าบ่นอุบอิบ “มัมคงไม่อนุญาตให้ริทไปกับคุณแน่ๆ”
“นั่นมันหน้าที่ฉัน ฉันจัดการเอง” ริโอปลอบใจ เขามีข้อต่อรองเตรียมไว้สำหรับการเจรจากับม่านไหมอยู่แล้ว
คำปลอบใจของริโอใช้ได้ผลด้วย ริทรู้สึกดีขึ้น หลังเกือบถอดใจ
“คุณแน่ใจนะว่าสามารถพูดโน้มน้าวมัมได้จริง”
ริโอยิ้ม ชี้นิ้วเข้าหาตัว “ฉันใคร ฉันริโอ ไรท์นะ มีอะไรบนโลกใบนี้ที่ฉันทำไม่ได้บ้าง” เสียงหนักๆ ท่าทางมั่นใจเกินร้อยช่วยทำให้เด็กชายเชื่อมั่นขึ้น ชายตรงหน้าน่าจะทำได้อย่างที่เขาพูด ผู้ชายตรงหน้าคนนี้ไม่ใช่คนเหลาะแหละหรอก
“แบบนั้นก็ดีครับ”
ฌอนแอบยิ้ม ท่าทางเฉลียวฉลาดเหมือนถอดมาจากริโอทุก
