เขาจำม่านไหมได้ตั้งแต่วินาทีแรก ภาพเด็กสาวที่ร่าเริงทุกนาทีซ้อนทับหญิงที่ยืนอยู่ตรงนั้น รอยยิ้มของเธอดึงเขาเข้าหาตั้งแต่ครั้งแรก เขาหลงใหลหล่อน ลุ่มหลงอย่างหนักจนเสียงานเสียการเกือบสามเดือนเต็ม เขาใช้เวลาทุกครั้งที่ว่างอยู่กับเธอ ช่วงเวลาเหล่านั้นคุ้มค่าทุกนาที
จนกระทั่ง...
หล่อนบอกลา และหายไปดื้อๆ
ริโอสอดมือลงไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อปกปิดพิรุธ มือเขาสั่นจนเห็นได้ชัด จนแม้แต่ฌอนเองก็ไม่เข้าใจ ฌอนรู้ว่าเจ้านายมีความรู้สึกกับหญิงผู้นั้นไม่เหมือนผู้หญิงรายอื่น แค่แปลกใจอะไรในตัวหญิงผู้นั้นที่ทำให้เจ้านายลืมไม่ลง
“ฌอน ฉันดูเป็นไงบ้าง”
ฌอนเกือบหัวเราะ ผู้ชายที่มั่นใจตัวเองมาก เกิดความประหม่าเพราะผู้หญิงหน้าตาบ้านๆ คนนั้น
“เหมือนเดิมครับ” คำตอบของคนสนิทไม่ช่วยให้ริโอรู้สึกดีขึ้นเลย เขาชักมืออกมาจากกระเป๋ากางเกง ตบเบาๆ ที่อกด้านซ้าย เพื่อหยุดเสียงหัวใจที่เต้นรัวเร็ว
“ยัยนั่นโทรมจนน่าเกลียด”
