เมียมาเฟีย

ตอนที่6 กำลังรอ

ตอนที่6 กำลังรอ

น้ำรินเดินเข้ามายังด้านในของคาสิโน บรรยากาศภายด้านในนั้นมืดสลัว มีแสงสว่างเพียงเล็กน้อย เธอเดินเข้ามาตามโถงทางเดิน ก่อนที่จะมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูกระจก ที่มีชายฉกรรจ์ร่างสูงสองคนยืนเฝ้าไว้

ชายคนหนึ่งมองหน้าหญิงสาว เขาไล่สายตาตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะเอ่ยถามเสียงห้วนๆ ใส่

"อายุเท่าไหร่ มีบัตรประชาชนมั้ย" คำถามของชายคนนี้ทำเอาน้ำรินรู้สึกหวาดกลัว เธอพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะรีบล้วงหยิบบัตรประชาชนในกระเป๋าสะพายข้างออกมายื่นให้ชายทั้งสองดู

ชายฉกรรจ์ทั้งสองหันมามองหน้ากัน เมื่อได้ดูบัตรประชาชนของคนตัวเล็กแล้ว เธออายุ20ปี แต่หน้าตาของหญิงสาวราวกับเด็กอายุ17-18ปี ถ้าหากไม่มีบัตรประชาชนมายืนยัน พวกเขาคงให้เธอเข้าไม่ได้ ถึงแม้ว่าเธอจะแต่งตัวชุดนักศึกษาก็ตาม

"เชิญครับ" ชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยบอก ก่อนจะเปิดประตูให้กับหญิงสาว น้ำรินเห็นอย่างนั้นก็รีบก้าวเข้าไปด้านในทันที

เธอเดินตรงมายังเคาน์เตอร์ที่มีพนักงานสาวต้อนรับรออยู่ ด้านในมีเสียงโห่ร้องของผู้เล่นตามโซนต่างๆ ทั้งเสียงเฮดีใจ บรรยากาศในนี้เต็มไปด้วยอบายมุข การพนัน มีทั้งแฮลกอฮอล์ และยังมีหญิงสาวคอยบริการดูแลแขกที่นี่ น้ำรินมองไปรอบๆ ด้วยความหวาดหวั่น เธอไม่เคยมาสถานที่แบบนี้เลย มันทำให้เธอรู้สึกเกร็งไปหมด

เธอเดินมาหยุดยืนหน้าเคาน์เตอร์ ก่อนที่พนักงานจะยกมือไหว้และกล่าวทักทายเป็นการให้เกียรติลูกค้า

"สวัสดีค่ะ มีอะไรให้เราช่วยเหรอคะ" พนักงานสาวเอ่ยทักทายพร้อมกับถาม น้ำรินมองหน้าพนักงานสาวอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถาม

"เอ่อ... หนูมาหาผู้ชายคนนึงอะคะ พี่พอจะรู้จักไหมคะ เป็นคนตัวสูง หน้าตาลูกครึ่งค่ะ เขาดูมีลูกน้องด้วย พี่พอรู้จักเขามั้ยคะ" เธอบอกลักษณะให้กับพนักงานฟัง พนักงานสาวที่ได้ยินแบบนั้นก็นิ่งไปชั่วครู่ ก่อนที่เธอจะมองหน้าน้ำรินพร้อมกับสำรวจร่างกายของหญิงสาว

"น้องชื่ออะไรคะ"

"นะ...น้ำรินค่ะ" น้ำรินมองหน้าพนักงานสาวอย่างแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมากกว่านั้น

"งั้นตามพี่มาเลยค่ะ" ว่าจบพนักงานก็เดินออกมาจากหน้าเคาน์เตอร์ และเดินนำหญิงสาวไป ทำให้น้ำรินต้องเดินตามไปอย่างเลี่ยงไม่ได้

ร่างเล็กเดินตามพนักงานสาวที่อายุมากกว่าตนหลายปีด้วยท่าทางไร้เดียงสา ถ้าหากเลือกได้ เธอจะไม่ขอมาที่นี่เลยแต่ด้วยเรื่องของพ่อ เธอจำเป็นต้องมาและยังมีอีกหลายเรื่องที่เธออยากรู้เกี่ยวกับพ่อ

น้ำรินเดินตามพนักงานมาถึงประตูลิฟต์ ที่ดูเหมือนจะเป็นลิฟต์สำหรับแขกวีไอพีเท่านั้นที่สามารถใช้ลิฟต์นี้ได้

ติ๊ง~

ประตูลิฟต์ถูกเปิดออก ก่อนที่ทั้งสองจะเดินเข้าไป ภายในลิฟต์ดูกว้างมากสามารถรับคนได้ถึง30คนต่อครั้ง ด้านในดูดีและหรูหรามาก พนักงานสาวกดไปยังชั้นบนสุด และชั้นนั้นเป็นชั้นที่35 ตึกนี้ค่อนข้างใหญ่และยังมีพนักงานมากมายที่ทำงานที่นี่ คนที่มาเล่นพนันที่นี่ต่างอายุ20ปีขึ้นไป หากต่ำกว่านั้นจะไม่สามารถเข้ามาเล่นได้ ส่วนใหญ่จะเป็นคนรวยๆ ทั้งพวกมาเฟีย และนักธุรกิจชื่อดัง

คาสิโนนี้เปิดอย่างถูกต้องตามกฎหมาย แต่มีข้อกำหนดว่าคนที่มาเล่นต้องอายุ 20 ปี ขึ้นไป ถึงจะสามารถเข้ามาได้ และที่นี่ยังมีการรักษาความปลอดภัย ห้ามนำอาวุธต่างๆ เข้ามาเด็ดขาด ถือว่าเป็นกฎเหล็กของที่นี่เลยก็ว่าได้

ติ๊ง~

ใช้เวลาไม่นานประตูลิฟต์ก็ถูกเปิดออก เมื่อมาถึงชั้นเป้าหมาย น้ำรินเดินตามพนักงานออกมาจากลิฟต์ ชั้นนี้เป็นชั้นสุดท้ายและไม่เคยมีใครขึ้นมาได้หากไม่ได้รับอนุญาต บรรยากาศชั้นนี้มีห้องอยู่สองห้อง พนักงานพาหญิงสาวเข้ามายังห้องทางขวามือ เมื่อเปิดประตูเข้ามาทำให้รู้ได้ทันทีว่าเป็นห้องทำงาน

"นั่งรอที่นี่ก่อนนะคะ เดี๋ยวบอสก็คงมา" พนักงานหันมาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม น้ำรินมองหน้าเธอก่อนจะเอ่ยถาม

"นี่ห้องของใครเหรอคะ"

"ห้องของคุณ 'แฟรงค์' ค่ะ เป็นบอสของพี่เอง และก็เป็นคนที่น้องถามถึงด้วย"

"คุณแฟรงค์เหรอคะ" เมื่อได้รู้จักชื่อชายหนุ่มแปลกหน้า เธอจึงเริ่มถามเกี่ยวกับตัวเขา..

"ใช่แล้วค่ะ"

"เอ่อ... พี่คะ เจ้านายของพี่ เขาทำงานอะไรบ้างเหรอคะ" น้ำรินตั้งคำถามแรกที่อยากรู้ ทำให้พนักงานสาวเงียบไปครู่หนึ่ง ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเจ้านายหนุ่ม แต่เธอถือสัจจะว่าจะไม่บอกเรื่องของเจ้านายให้ใครรู้

"อ๋อ... ก็ธุรกิจทั่วๆไปอะคะ พี่ก็ไม่ค่อยรู้อะไรเรื่องเจ้านายมากเท่าไหร่หรอกค่ะ น้องก็ถามเจ้านายพี่เอาเองก็แล้วกันนะ" พนักงานสาวเลี่ยงที่จะตอบ

"...ขอโทษที่รบกวนนะคะ ขอบคุณมากนะคะที่อุตส่าห์พาขึ้นมา" น้ำรินที่ไม่ได้คำตอบ เธอจึงระบายยิ้มให้เป็นการขอบคุณแทน

"ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นหน้าที่ของพี่อยู่แล้ว งั้นพี่ขอตัวก่อนนะคะ ตามสบายเลย" ว่าจบพนักงานสาวก็เดินออกจากห้องทำงานของเจ้านายไป และยังทิ้งคำพูดที่ว่ามันเป็นหน้าที่ หน้าที่ที่ต้องพาเธอขึ้นมาบนห้องนี้หน่ะเหรอ น้ำรินขมวดคิ้วมุ่นเมื่อนึกถึงคำพูดนั้นของพนักงาน แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก

น้ำรินไล่มองสำรวจภายในห้องทำงานของมาเฟียหนุ่ม ในห้องทำงานตกแต่งไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพง ทั้งหมดล้วนเป็นสีดำ บ่งบอกถึงตัวตนของคนที่อยู่ น้ำรินเดินไปหย่อนตัวนั่งโซฟาเพื่อนั่งรอมาเฟียหนุ่ม เธอนั่งทบทวนอะไรต่างๆ อยู่คนเดียว แล้วก็นึกไปถึงบิดาที่ล่วงลับไปแล้วด้วยความคิดถึง...

ด้านของแฟรงค์

ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือของมาเฟียหนุ่มดังขึ้น ขณะที่เขากำลังนั่งรถตู้ส่วนตัวไปยังคาสิโน ชายหนุ่มล้วงหยิบมือถือจากกระเป๋ากางเกงออกมากดรับสาย เมื่อเห็นเป็นเลขาส่วนตัวโทรมา

"...."

(บอสคะ เด็กที่ชื่อน้ำรินมาแล้วนะคะ ตอนนี้ดาวได้ให้เธอนั่งรอบอสอยู่ในห้องทำงานของบอสแล้วค่ะ) ดาวพนักงานสาวที่ได้พาน้ำรินขึ้นไปส่งที่ห้องทำงานของเจ้านายหนุ่ม และยังเป็นเลขาส่วนตัวของเขา เธอรายงานให้มาเฟียหนุ่มได้รู้ แฟรงค์เงียบไปเมื่อได้ยินแบบนั้น เขาไม่ตอบอะไรก่อนจะกดวางสายไป

ใบหน้าคมคาย หล่อเหลาตามฉบับลูกครึ่ง เขายกยิ้มมุมปากอย่างมีเลิศนัย ใครจะไปรู้ว่าภายใต้ความเย็นชานั้นอาจจะแฝงไปด้วยความร้ายกาจที่คาดไม่ถึงก็ได้

@ร้านคาเฟ่บาร์

"รินมันไปไหนวะทราย" เข้มเอ่ยถาม ขณะที่ทรายกำลังนั่งคิดถึงเรื่องของน้ำรินพอดี ทำให้ทรายหันมามอง สีหน้าของทรายดูเป็นห่วงและกังวลจนเห็นได้ชัด

"ฉันก็ไม่รู้ แต่ถ้าให้เดาฉันว่ารินต้องไปคาสิโนXXX แน่เลยอะ" ทรายบอกให้เข้มรู้ เข้มที่ได้ยินแบบนั้นก็อึ้งไป เพราะที่นั่นเป็นแหล่งรวมพวกมั่วสุม และเป็นที่ที่อันตราย ยิ่งน้ำรินไปที่นั่น ก็ทำให้เข้มรู้สึกเป็นห่วง

"ไปทำไมวะ ที่นั่นมันอันตรายนะ แล้วรินรู้จักที่นั่นได้ไง" เข้มถามทันที เพราะเขายังไม่รู้เรื่องอะไรมาก เพราะมัวแต่รับออเดอร์จากลูกค้าที่ทยอยเข้ามา แต่ตอนนี้วายุได้รับช่วงต่อให้แล้ว ทำให้เขาได้พักบ้าง

"ฉันก็ไม่รู้ เห็นรินมันถามทางไปจากวายุอยู่ แล้วรินมันก็ลุกออกไปเลย" ทรายบอก เข้มที่พอเข้าใจเรื่องราว ก็เริ่มเป็นห่วงมากขึ้น เขาไม่รู้ว่าน้ำรินไปที่นั่นทำไม แต่เขาพอเข้าใจว่าเธอต้องมีเหตุผลแน่....