ตอนที่1 มาเฟีย
1084 Words
ตอนที่1 มาเฟีย
"พ่อคะ! พ่อตื่นมาคุยกับรินก่อนสิคะพ่อ" น้ำรินเขย่าร่างของผู้เป็นพ่อที่ไร้ลมหายใจ หัวใจของเธอที่เห็นบาดแผลของพ่อ มันยิ่งทำให้เธอสงสารและอยากรู้ว่าทำไมพ่อของเธอถึงถูกยิง
"อึก.. ฮืออ พ่อคะ~" น้ำรินสะอื้นไห้ออกมาแทบขาดใจ เธอโน้มหน้าลงไปกอดพ่อที่นอนแน่นิ่งด้วยความเสียใจ หยดน้ำตาไหลแล้วไหลอีก จนดวงตากลมโตของหญิงสาวนั้นเริ่มแดงก่ำ ครอบครัวของเธอเหลือเพียงพ่อคนเดียว แต่กลับต้องมาสูญเสียคนที่รักไปกระทันหันแบบนี้ มันเป็นอะไรที่ทรมานหัวใจเหลือเกิน
ท๊อปยืนมองน้องสาวของตัวเองด้วยความรู้สึกสงสาร น้ำรินเสมือนน้องสาวแท้ๆของเขา เพราะทั้งสองคอยให้คำปรึกษากันและกัน และยังเคยเล่นด้วยกันเมื่อตอนเป็นเด็ก ทำให้ทั้งสองสนิทกันมาก
"ริน ทำใจเถอะนะ คุณลุงไปสบายแล้ว" ท๊อปเอ่ยบอกเสียงอ่อน เขาเดินเข้าไปลูบหลังของหญิงสาวเพื่อปลอบใจ แต่มันยิ่งทำให้น้ำรินร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม เธอยังคงกอดผู้เป็นพ่ออยู่อย่างนั้น
ครืดด ครืดด
เสียงมือถือของท๊อปดังขึ้น เขาล้วงหยิบมือถือจากกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมากดรับสาย เมื่อคนที่โทรเข้ามาคือแม่ของเขา
"ครับแม่" ท๊อปกรอกเสียงใส่ พร้อมกับหันหลังให้น้ำริน
(พ่อน้ำรินเป็นยังไงบ้างลูก ตอนนี้แม่กำลังไป) เสียงของผู้เป็นแม่ตอบ ท๊อปหันไปเหลือบมองหญิงสาวที่ยังคงร่ำไห้ไม่หยุด
"คุณลุง...เสียแล้วครับแม่" ท๊อปตอบออกไปโดยที่มองไปยังพ่อของน้ำริน
(...) คนปลายสายเงียบไปในทันทีเมื่อได้ยินคำตอบแบบนั้น
"คุณลุง... โดนยิงหลายจุดครับแม่ หมอยื้อชีวิตไม่ได้"
(...พะ...พี่ชัยตายแล้วเหรอ) ลำดวนเอ่ยถามเสียงสั่น ชัยนาทพ่อของน้ำรินเป็นพี่ชายของลำดวน ซึ่งเป็นแม่ของท๊อป ไม่แปลกที่เธอจะตกใจกับการจากไปของชัยนาท
"ครับแม่ อาชัยตายแล้ว"
(..อึก ฮือ ฮือออ ไม่จริงใช่ไหม) น้ำเสียงสั่นเครือของลำดวนดังอยู่ปลายสาย ทำให้ท๊อปรู้สึกไม่สบายใจ
"แม่ครับ แม่ไม่ต้องมาก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมดูทางนี้เอง"
(ฮือออ อึก งั้นแม่ฝากด้วยนะ)
"ครับ" ว่าจบท๊อปก็กดวางสายไป เขาหันกลับมามองน้ำรินที่ยังคงร้องไห้ไม่หยุด หญิงสาวยังคงกอดผู้เป็นพ่อไว้แน่น ท๊อปได้แต่ยืนมองด้วยความสงสาร ที่น้ำรินต้องมาสูญเสียคนที่รักที่สุดในครอบครัวไป
เหตุการณ์ก่อนหน้า
"นะ..นายครับ ถ้าผมไม่รอด นะ..นาย ช่วยอะไรผมหน่อย ดะ..ได้ไหมครับ" ชัยนาทเอ่ยบอกเสียงสั่นเบา ในตอนที่แฟรงค์กำลังขับรถคันหรูของเขาตรงไปยังโรงพยาบาล
สภาพของชัยนาทนั้นมีเลือดอาบเต็มเสื้อผ้า ใบหน้าซีดเซียว แฟรงค์เหลือบมองเขาอยู่เป็นระยะ ระหว่างที่กำลังขับรถมุ่งไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
"อย่าเพิ่งพูดอะไรดีกว่า กดแผลเอาไว้ จะถึงโรงบาลแล้ว" แฟรงค์บอกพร้อมกับเหยียบคันเร่ง
"... ไม่ได้ครับ ผมอยากให้นาย ชะ..ช่วยรับเลี้ยงลูกสาวผมหน่อย กะ..แกไม่มีใครแล้ว" ชัยนาทบอก ทำให้แฟรงค์ที่ได้ยินแบบนั้นหันมามอง แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร
"ผะ..ผมขอฝาก ละ..ลูกสาวผมด้วยนะครับ"
"อืม ฉันจะดูแลให้" แฟรงค์ตอบโดยที่ไม่ได้คิดอะไร เขาขับรถตรงเข้ามาในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ก่อนจะหยุดจอดอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน
แฟรงค์รีบเปิดประตูลงจากรถ แล้ววิ่งตรงไปหาบุรุษพยาบาล
"มีคนถูกยิง" มาเฟียหนุ่มเอ่ยบอก ก่อนที่บุรุษพยาบาลจะรีบวิ่งมาพร้อมกับเตียงผู้ป่วย แฟรงค์รีบเปิดประตูรถด้านชัยนาทนั่งอยู่ ก่อนที่ร่างของชัยนาทจะถูกยกออกมาขึ้นบนเตียงผู้ป่วย
"นายครับ!" เสียงทุ้มของลูกน้อง ทำให้มาเฟียหนุ่มที่นั่งคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าหันไปมอง ก่อนที่ชายฉกรรจ์2 คนจะวิ่งตรงเข้ามาหา
"นายเป็นอะไรไหมครับ" ไบรอัน ลูกน้องคนสนิทเอ่ยถาม เมื่อเห็นศีรษะของเจ้านายหนุ่มเลือดออก
"กูไม่เป็นอะไร... แล้วพวกเราเจ็บกี่คน" เขาเอ่ยถามเสียงเรียบ
"พวกเราบาดเจ็บเล็กน้อยครับนาย ไม่มีใครเป็นอะไรมากครับ" ดิน ลูกน้องอีกคนรายงาน แฟรงค์พยักหน้ารับรู้ เขาขบกรามแน่น เมื่อรู้ว่าใครมาลอบทำร้ายเขา
"หมาลอบกัดจริงๆ.." แฟรงค์เอ่ยออกมาเสียงเบา แต่นั่นก็ทำให้ลูกน้องทั้งสองคนพอได้ยิน น้ำเสียงเยือกเย็นของเขา ทำให้ลูกน้องเสียวสันหลังวาบ
"นายครับ แล้วคุณชัยนาทล่ะครับ" ดินถาม
มาเฟียหนุ่มไม่ตอบอะไร เขาทำหน้านิ่งเรียบ ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ ดินและไบรอันที่เห็นแบบนั้นถึงกับหันมามองหน้ากัน ถึงแม้ว่าเจ้านายหนุ่มจะไม่ได้บอกอะไร พวกเขาก็พอเข้าใจและเดาออก
"เป็นเพราะพวกมัน..." ไบรอันบอกอย่างไม่สบอารมณ์ ชัยนาทเปรียบเสมือนพ่อของพวกเขา เพราะชัยนาทเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นในแก็งได้ดี และยังคอยช่วยเหลือมาโดยตลอด อีกอย่างชัยนาทยังอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อของทุกคนในแก็งมาเฟีย จึงไม่แปลกที่ทุกคนจะนับถือและเคารพรัก
"พวกคุณเป็นใคร" เสียงทุ้มของท๊อป ที่เปิดประตูออกมาจากห้องผ่าตัด เขาเอ่ยถามมาเฟียทั้งสามที่ยืนอยู่หน้าห้องด้วยสายตาที่ไม่ไว้ใจ
แฟรงค์ที่นั่งอยู่หันมามองด้วยสีหน้านิ่งเรียบ ก่อนที่เขาจะหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง ความสูงของเขานั้น ทำให้ท๊อปอยู่ประมาณไหล่ของชายหนุ่มพอดี
"พวกผมเป็นใคร... ไม่สำคัญ" แฟรงค์เอ่ยบอกเสียงเรียบ ท่าทางของมาเฟียหนุ่มตรงหน้า ทำให้ท๊อปรู้สึกไม่ไว้ใจ ท๊อปมองหน้าแฟรงค์อย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะใช้สายตามองไปทางด้านหลังของเขา ที่มีลูกน้องยืนคุมเชิงอยู่
"แล้วทำไมต้องมานั่งเฝ้าด้วย เป็นอะไรกับลุงชัย" ท๊อปตั้งคำถาม เขาไล่สายตามองชายหนุ่มตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
"..." แฟรงค์ยืนมองหน้าท๊อปนิ่ง เขาไม่ตอบอะไร นั่นยิ่งทำให้ท๊อปรู้สึกประหม่ากับท่าทางของคนตรงหน้า
- Writer
