“จะกินไหม ข้าวกลางวัน หิว!”
ไม่มีเสียงของใบอ้อตอบคนปากร้ายกลับไป มีเพียงแค่เสียงฝีเท้าสองคู่ เดินออกห่างหน้าประตูห้องน้ำไปแต่เพียงเท่านั้น ฉันรอจนกระทั่งเสียงฝีเท้าของสองคนนั้นเงียบหายไป จึงค่อยพาตัวเองออกมาด้านนอกในที่สุด และพบว่าสองคนนั้นกำลังพากันเดินไปยังโรงอาหาร
อะไรกัน... อะไรที่ทำให้ใบอ้อรักแผ่นดินมากขนาดนั้น ฉันรู้ว่าเธอแอบชอบแผ่นดินมานานแล้ว แต่ก็นะ ทั้งที่เขาพูดจาร้ายๆ ทำนิสัยแย่ อย่างนั้นใส่เธอแทบจะทุกเวลา ปฏิบัติกับเธอเหมือนไม่ใช่คนรัก แถมลับหลังยังจะทำเรื่องต่ำทรามกับผู้หญิงคนอื่น ทำไมใบอ้อกลับรักผู้ชายคนนี้แบบโง่งม หัวปักหัวปำอีก ฉันไม่เข้าใจเธอเลยใบอ้อ สุดท้ายแล้วฉันก็ทำได้แค่เพียงยืนคิดในใจเท่านั้น เพราะความเป็นจริงที่ทำได้ คือการมองแผ่นหลังของคนทั้งคู่เดินพ้นมุมตึกไปแบบเงียบๆ แล้วพาตัวเองเดินย้อนกลับไปอีกทาง
“คืนนี้อย่าลืมมานะเว้ย!” เสียงเชิญชวนของเด็กนักศึกษารุ่นน้องที
