5 เอาตัวเธอมาแลก

1231 Words

“ซวยแล้ว” นาร์วินพูดพึมพำออกมาเมื่อเสียงโทรศัพท์ของตัวเองที่ใช้ถ่ายคลิปวิดีโอในเหตุการณ์ตรงหน้าดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำให้ต้องรีบวิ่งหนีไปจากตรงนี้ก่อนที่คนกลุ่มนั้นจะตามมาเจอ ก่อนหน้านี้รถตนเสีย บวกกับได้ยินเสียงคนร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดเลยตัดสินใจเดินตามเสียงนั้นมาจนได้เห็นภาพชายคนหนึ่งกำลังถูกซ้อมอย่างหนัก เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายคลิปเก็บเอาไว้ให้ตำรวจ แต่โชคดันไม่เข้าข้าง เพราะเสียงโทรศัพท์ตนดันดังขึ้นมาเสียก่อน บุคคลที่ใช้ปืนจ่อหน้าชายคนนั้น คาดไม่ถึงเลยว่าจะคือมาร์คิน นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงแสนเพอร์เฟกต์ที่ใครๆ ต่างอยากร่วมทำธุรกิจด้วย คิดไม่ถึงเลยว่าธาตุแท้ของเขาจะเป็นคนอย่างนี้ กึก! นาร์วินหยุดชะงัก ใบหน้าซีดเผือดราวไก่ต้ม สายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวมองใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมปืนในมือ พรึ่บ “ปล่อยกูนะเว้ย!” นาร์วินร้องโวยวายเมื่อถูกชายฉกรรจ์พุ่งเข้ามาล็อกตัวจากด้านหลัง บังคับให้นั่งคุกเข่าลงกับพื้นต่อหน้ามาร์คิน “เมื่อกี้เห็นอะไรไปบ้าง” มาร์คินเอ่ยถามคนตรงหน้าเสียงเรียบ “ผะ…ผม…” “หึ สงสัยมึงคงอยากถูกส่งกลับบ้านเกิดแบบมัน” นาร์วินหน้าซีดเผือดกับสิ่งที่มาเฟียหนุ่มพูดออกมาพลางลอบกลืนน้ำลายลงคอ รู้จักมาร์คินในคราบนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง แต่คาดไม่ถึงเลยว่าวันหนึ่งจะได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของอีกฝ่าย “ถ้าผมเป็นอะไรขึ้นมา คลิปที่ผมถ่ายเอาไว้ตอนคุณกำลังทำร้ายผู้ชายคนนั้นจะถูกส่งถึงตำรวจทันที” มาร์คินแสยะยิ้ม คำขู่ของนาร์วินไม่ได้มีผลต่อความรู้สึกหวาดกลัวของเขาเลยสักนิด คนตรงหน้าคิดผิดที่แอบถ่ายคลิปวิดีโอเหตุการณ์ก่อนหน้านี้เอาไว้ นอกจากหลักฐานพวกนั้นจะทำอะไรเขาไม่ได้แล้ว ตัวของมันเองจะเหลือเพียงแค่…ร่างไร้วิญญาณ ครืด ครืด เสียงโทรศัพท์ของนาร์วินดังขึ้นอีกครั้ง เจ้าตัวพยายามปิดเครื่องเพราะเบอร์บนหน้าจอเป็นของพี่สาว สาเหตุที่ทำแบบนี้เพราะไม่อยากดึงพี่ตัวเองเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ไม่ทันจะกดปิดเครื่อง โทรศัพท์ในมือก็ถูกมาร์คินแย่งไปปัดหน้าจอรับสาย พรึ่บ (ส่งคลิปคนตีกันมาให้ฉันทำไมตอนเที่ยงคืนเนี่ย) “….” มาร์คินไม่ได้ตอบอะไร ยืนฟังเจ้าของน้ำเสียงจากโทรศัพท์ในมือเงียบๆ เสียงที่ดังออกมาทำให้มาเฟียหนุ่มรู้สึกคุ้นหูไม่น้อย (อะไรเนี่ย รับสายแล้วก็ไม่พูด นี่กวนกันอยู่ใช่ไหม?) “เอาโทรศัพท์คืนมานะเว้ย!” นาร์วินพยายามดิ้นออกจากพันธนาการของชายฉกรรจ์ที่ล็อกตัวตนเองเอาไว้เพื่อแย่งโทรศัพท์จากมาร์คินคืนมา นาร์มินที่กำลังถือสายอยู่นิ่งชะงักกับสิ่งที่ได้ยิน เริ่มรับรู้ถึงบางอย่างที่ผิดปกติกับน้องชาย พยายามตั้งสติแล้วขยับเรียวปากพูดบางอย่างหลังจากเงียบไปสองนาน (ฮะ…ฮัลโหลนาร์วิน) “อยากคุยกับเจ้าของโทรศัพท์ไหม?” (แกเป็นใคร ทำไมถึงมารับสายแทนน้องชายฉันได้!) “เป็นใครมันไม่สำคัญหรอกนะ” (แกห้ามทำอะไรน้องชายฉันเด็ดขาดเลยนะ!) นาร์มินเริ่มมีโทนเสียงที่สั่น มาเฟียหนุ่มยิ้มมุมปาก ก่อนจะปรายสายตาไปมองน้องชายของปลายสายที่ถูกคนของตนล็อกตัวเอาไว้ “ฉันคงทำตามคำขอของเธอไม่ได้ เพราะน้องชายของเธอ…ดันมาเห็นอะไรที่ไม่สมควรเห็นน่ะสิ” (แกจะทำอะไรน้องชายฉัน!) “เคยได้ยินคำนี้ไหม? คนตาย…พูดไม่ได้” (อย่าทำอะไรน้องชายฉันนะ!) “แล้วทำไมฉันจะต้องทำตามที่เธอบอกด้วย?” (แกต้องการอะไร เงินเหรอ? ต้องการเท่าไรว่ามา ฉันจะเอาไปให้ตอนนี้เลย แต่ขออย่างเดียว อย่าทำอะไรน้องชายฉัน) นาทีนี้เธอยอมทุกอย่าง ขอแค่ผู้ชายคนนี้ไม่ทำอะไรน้องชายของเธอ แต่จะว่าไป น้ำเสียงของปลายสายฟังดูคุ้นหูพิกล “เงินมีมากแล้ว” (งั้นแกต้องการอะไร) “อยากให้ฉันปล่อยน้องชายเธอไปเหรอ? หึ…ถ้าอย่างนั้นก็เอาตัวเธอมาแลกสิ” (….) เธอนิ่งชะงักลงไปอัตโนมัติเมื่อปลายสายพูดประโยคนั้นออกมา ตอนนี้เธอกำลังประสบปัญหาทางตันที่ไม่สามารถเดินไปทางไหนได้ ครั้นจะเลือกน้องชายก็ต้องเอาชีวิตตัวเองไปแลก แต่ถ้าหากไม่ยอมทำนาร์วินก็จะตกอยู่ในอันตราย เธอเลือกอะไรได้ไหม… “พี่นาร์อย่ามานะพี่! คนพวกนี้มันอันตราย..อั๊ก!” เธอหลับตาแล้วสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด เสียงที่ดังออกมาจากปลายสายคือเสียงน้องชาย ไม่ต้องเดาก็พอรู้ว่าตอนนี้นาร์วินกำลังถูกคนกลุ่มนี้ทำร้ายร่างกาย “ไม่ต้องเอาตาย เอาแค่สลบ” (สะ…สารเลว!) “ฉันไม่มีเวลามายืนรอคำตอบจากเธอทั้งคืน ถ้าไม่ยอมเอาตัวเองมาแลก…คืนนี้น้องชายเธอจะเหลือแค่ร่างไร้วิญญาณ” (ก็ได้! แกจะให้ฉันไปเจอที่ไหน) เธอข่มใจตอบตกลงกับปลายสายอย่างไม่มีทางเลือก “คิงส์คลับ” (คิงส์คลับ?) เธอทวนอีกรอบให้แน่ใจ เพราะชื่อสถานที่นี้เป็นชื่อของไนต์คลับมาร์คิน “ฉันให้เวลาเธอแค่สิบนาที ถ้าเกินเวลาที่กำหนด ฉันไม่รับประกันว่าน้องชายเธอจะอยู่ในสภาพแบบไหน” (แล้วฉันต้องไปเจอแกที่ไหน) “ชั้นสาม ห้องวีไอพีK” (ฉันจะเชื่อได้ยังไงว่าแกจะไม่ทำอะไรน้องชายฉัน) “หึ เรื่องนี้มันขึ้นอยู่ที่เธอ ไม่ใช่ฉัน” (ได้ ฉันจะไปหาแก แต่ต้องรับปากว่าห้ามทำอะไรน้องชายฉันไปมากกว่านี้) “ได้” (รักษาสัญญาด้วยละ) เขายิ้มมุมปาก ก่อนจะตัดสายจากปลายสายลงแล้วเก็บโทรศัพท์ของน้องชายผู้หญิงในสายใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง “ถือว่าวันนี้มึงโชคดีที่มีคนมารับเคราะห์แทน” “อย่าทำอะไรพี่นาร์นะเว้ย!” “ช่วยไม่ได้ มึงอยากแส่ไม่เข้าเรื่องเอง” “ขอร้อง อย่าทำอะไรพี่สาวผมเลย พี่ผมไม่รู้เรื่องอะไรด้วย เรื่องนี้มันเกิดจากผมคนเดียว อย่าดึงพี่สาวของผมเข้ามาด้วยเลย” นาร์วินขอร้องมาเฟียหนุ่ม ไม่รู้ว่าคนๆ นี้จะทำอะไรพี่สาวตัวเองเพราะไม่สามารถคาดเดาอะไรได้ “กูต้องทำตามในสิ่งที่มึงขอ?” “ผมขอร้อง…” “คำขอร้องของมึงไม่มีประโยชน์ มึงควรจะดีใจนะที่มีคนเข้ามารับเคราะห์แทน” เขาแสยะยิ้ม ก่อนจะก้าวเท้าเดินออกไปจากตรงนี้เพื่อมุ่งหน้าไปยังคิงส์คลับ เสียงร้องโวยวายของนาร์วินไม่ได้ทำให้มาเฟียหนุ่มหันกลับไปมอง นัยน์ตาดำขลับคมเข้มอัดแน่นไปด้วยความเย็นชา ไม่มีใครรู้ว่าภายใต้แววคาคู่นี้ซ่อนความคิดหรือว่าความรู้สึกอะไรเอาไว้

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more