6 มีสิทธิ์เลือกด้วยเหรอ?
1378 Words
เธอยืนมองไนต์คลับที่ชายคนนั้นให้มาหาด้วยความหวาดหวั่น นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมาที่นี่ ก่อนหน้านี้รู้จักไนต์คลับแห่งนี้ผ่านหู พอได้มาสัมผัสด้วยสายตา ที่นี่ดูใหญ่โตไม่ต่างจากโรงแรมหรูระดับห้าดาว
‘อยากให้ฉันปล่อยน้องชายเธอไปเหรอ? หึ…ถ้าอย่างนั้นก็เอาตัวเธอมาแลกสิ’
ประโยคของชายคนนั้นยังคงดังก้องในหู ทว่าน้ำเสียงของเขาช่างฟังดูคุ้นหูพิกล แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออกว่าเคยได้ยินจากที่ไหน เธอเริ่มก้าวเท้าเดินเข้าไปข้างใน ตรงไปยังลิฟต์ที่อยู่มาไกลเพื่อขึ้นไปชั้นสาม
มือเล็กบีบกันแน่นระหว่างรอลิฟต์ถึงชั้นสาม พอประตูลิฟต์เปิดออก หัวใจดวงน้อยก็พานกระตุกวูบตามไปด้วย เธอสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วก้าวออกมา ข้างบนดูไม่วุ่นวายเหมือนข้างล่าง แต่ละมุมมีผู้คนกำลังนั่งดื่ม บ้างก็นั่งนัวเนียกันตามประสาหนุ่มสาว
‘ชั้นสาม ห้องวีไอพีK’
เธอเดินตรงไปยังห้องวีไอพีตามที่ชายคนนั้นนัดหมาย ภายในใจแอบหวั่นเล็กน้อย เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีแผนการอะไร แต่ถ้าหากไม่ยอมมา ก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรน้องชายของเธอหรือเปล่า
“มาหาเจ้าของห้องวีไอพีเค” เธอขยับเรียวปากบอกชายท่าทางน่ากลัวสองคนที่ยืนเฝ้าประตูด้วยอาการหวาดหวั่น
ชายคนหนึ่งเอื้อมมือไปเปิดประตูให้นาร์มินโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำเดียว เพราะก่อนหน้านี้ได้รับคำสั่งจากเจ้านายเอาไว้แล้ว
หญิงสาวก้าวเข้าไปในห้องวีไอพีเคอย่างกล้าๆ กลัวๆ ภายในห้องถูกตกแต่งด้วยไฟสีสลัว กลิ่นหอมภายไม่ได้ทำให้ความหวาดกลัวของเธอลดน้อยลง
“ฉันมาแล้ว” เธอตัดสินใจเอ่ยขึ้น เพราะภายในห้องเงียบราวกับไม่มีคนอยู่ “น้องชายฉันอยู่ที่ไหน”
ทันทีที่สายตาปะทะเข้ากับแผ่นหลังกว้างของใครบางคน เธอไม่รอช้าที่จะเอ่ยถามในสิ่งที่อยากรู้ สองเท้าเล็กขยับเข้าไปหาเข้าของแผ่นหลัง ซึ่งอีกฝ่ายกำลังสูบบุหรี่
“ฉันถามว่าน้องชายฉันอยู่ทะ…” เธอเดินตรงไปหาเจ้าของแผ่นหลังกว้างพร้อมกับจับไหล่ให้อีกฝ่ายหมุนตัวกลับมา เมื่อใบหน้าของชายคนนี้สะท้อนเข้ามาในนัยน์ตา หัวใจก็พลันกระตุกวูบทันที
เขาคือ…มาร์คิน!
“คุณมาร์คิน…”
“ไง…” น้ำเสียงเข้มเอ่ยทักทายหญิงสาวด้วยใบหน้านิ่งเรียบ บุหรี่ในมือถูกดับลงก่อนจะหันมาประจันหน้ากับนาร์มิน
“ทะ…ทำไมถึงเป็นคุณ”
“ทำไม? เป็นฉันแล้วมันทำไม”
เสียงนี้คือเสียงเดียวกันกับผู้ชายที่เธอพูดคุยด้วยผ่านโทรศัพท์เมื่อหลายนาทีก่อน ใช่…ถึงว่าทำไมน้ำเสียงของเขาดูคุ้นหูพิกล ที่แท้ก็เป็นมาร์คินนี่เอง
คาดไม่ถึงเลยว่าผู้ชายที่ขู่เอาชีวิตน้องชายเธอจะเป็นคนเดียวกับนักธุรกิจหนุ่มที่ครอบครัวให้ตามตื้อมาทำธุรกิจด้วย โลกอะไรมันจะช่างกลมขนาดนี้…
“คุณคือคนที่นัดฉันมาเจอที่นี่ใช่ไหม”
“ใช่”
“แล้วตอนนี้น้องชายฉันอยู่ที่ไหน”
“คนของฉันดูแลอยู่”
“ดูแลแบบไหนคะ” น้ำเสียงเธอเริ่มแข็งกร้าวใส่ฝ่ายตรงข้าม ไม่สนใจแล้วว่าเป็นใครหรือใหญ่โตมาจากไหน แต่การที่เขาทำเรื่องไม่ดีกับน้องชายเธอแบบนี้…เธอยอมไม่ได้
มาร์คินยิ้มมุมปากแล้วไม่ตอบอะไร สองเท้าใหญ่เดินเลี่ยงไปอีกทางเพื่อเดินไปนั่งลงโซฟา นาร์มินยืนมองมาเฟียหนุ่มด้วยแววตาไม่พอใจ ยิ่งเขาเงียบ ยิ่งทำให้เธอร้อนลนและกระวนกระวายใจเป็นห่วงน้องชาย
“ทำไมคุณไม่ตอบฉัน”
“ในเมื่อเธอยอมพาตัวเองมาแลกเปลี่ยนกับน้องชาย แล้วมันมีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องทำอะไรน้องชายของเธอ”
“….”
“เพราะคนที่จะรับกรรมแทนคนที่แส่ไม่เข้าเรื่องอย่างมัน…ก็คือเธอ”
รอยยิ้มมุมปากของมาร์คินช่างไม่เข้ากับแววตาเย็นชาไร้ความว่างเปล่า ทั้งสีหน้าและท่าทางของมาเฟียหนุ่มพลอยทำให้หญิงสาวรู้สึกหวาดกลัว ถึงกระนั้นก็พยายามทำใจดีสู้เสือ
“ฉันอยากเห็นว่าน้องชายฉันปลอดภัยดีรึเปล่า”
“เธอจะได้เห็นน้องชายแน่ แต่เป็นหลังจากที่ฉันจัดการกับเธอเสร็จแล้วเรียบร้อย”
“มะ…หมายความว่ายังไง” เธอถามเสียงสั่น
“ถ้าอยากให้ฉันปล่อยน้องชายเธอไป เธอก็ต้องยอมรับบทลงโทษที่น้องชายเธอแส่ไม่เข้าเรื่องกับเรื่องของฉัน”
“น้องชายฉันทำอะไร”
“ทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ”
เธอมองหน้ามาร์คินและเริ่มคิดตามคำพูดของเขาจนเริ่มเข้าใจแล้วว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร เรื่องที่ทำให้น้องชายของเธอเกือบเอาชีวิตไม่รอด คงเป็นเรื่องที่นาร์วินถ่ายรูปชายกลุ่มหนึ่งที่กำลังรุมทำร้ายผู้ชายอีกคนมาให้เธอ
“น้องชายเธอมันแส่ไม่เข้าเรื่อง”
มาร์คินเริ่มตวัดเท้าตรงไปหานาร์มิน การกระทำของมาเฟียหนุ่มทำให้หญิงสาวถอยออกห่างอัตโนมัติ แววตาที่แข็งกร้าวเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด
“ถ้ามันไม่แส่เรื่องของฉัน ก็คงไม่เดือดร้อนถึงเธอ”
“คุณคิดจะทำอะไร”
“บอกเองไม่ใช่เหรอว่าไม่อยากให้ฉันทำร้ายน้องชาย งั้นถ้าฉันจะทำเธอแทน…ก็คงไม่เป็นไรใช่ไหม”
นาร์มินถอยออกห่างมาเฟียหนุ่มเรื่อยๆ จนกระทั่งแผ่นหลังบางแนบชิดลงตู้หนังสือที่ตั้งอยู่ข้างหลัง มาร์คินใช้สองมือยันตู้หนังสือเพื่อกักขังหญิงสาวไม่ให้หนีไปไหน
ระยะที่ใกล้กันทำให้หัวใจนาร์มินเต้นแรง แววตาอัดแน่นไปด้วยความหวาดหวั่นที่มีต่อคนตรงหน้า กลิ่นหอมบุรุษจากมาร์คินพลอยทำคนตัวเล็กเกิดความประหม่า
“คะ…คุณคิดจะทำอะไรกันแน่”
“ของแบบนี้มันอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้หรอกนะ”
“ฉันมองคุณผิดไปจริงๆ คุณมาร์คิน”
“แล้วที่ผ่านมา…เธอมองฉันมองเป็นแบบไหนล่ะ?”
“….” เธอตัวแข็งทื่อและทำอะไรไม่ถูก เมื่อโดนมาร์คินใช้มือข้างหนึ่งเลื่อนมาสัมผัสลำคอระหง การกระทำของเขาทำให้เธอรู้สึกขนลุกซู่อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
มาร์คินเลื่อนมือต่ำลงมาเรื่อยๆ ผ่านร่องอกกลมกลึงของหญิงสาวมายังหน้าท้องแบนราบจนกระทั่งมาถึงขอบกางเกงขาสั้นที่หญิงสาวใส่มา สิ่งที่คนตัวโตกระทำอยู่ ณ ตอนนี้ทำให้เธอรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง
“จะให้ฉันลงโทษเธอแทนน้องชายสุดที่รักยังไงดี?”
“….” เธอเบือนหน้าไปจากเขา การกระทำเมื่อครู่ทำให้รู้แล้วว่ามาร์คินมีความคิดแบบไหนในหัว เธอเคยถูกแฟนเก่าสัมผัสร่างกายมาก่อน แต่ไม่ได้เกินเลยเถิดถึงขั้นนั้น
รอยยิ้มบนปากหยักปรากฎขึ้นมาเมื่อหญิงสาวเอาแต่นิ่งเงียบ ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆ โน้มลงไปใกล้คนตรงหน้าจนกระทั่งปลายจมูกโด่งสันสัมผัสลงแก้มนวลใส กลิ่นหอมเย้ายวนจากร่างกายหญิงสาวพลอยทำให้มาร์คินเกิดอารมณ์ปรารถนา
คนแรกที่ทำให้เขามีอารมณ์ปรารถนาง่ายขนาดนี้…
“คุณจะลงโทษฉันยังไงก็ได้ แต่ขออย่างเดียว…อย่าทำเรื่องแบบนั้นกับฉัน” เธอหลับตาพูดประโยคนี้เสียงสั่นกับเขา
“หึ เธอมีสิทธิ์เลือกด้วยเหรอ?” เสียงเข้มกระซิบถามข้างใบหู
“ขอร้อง…”
“ขอโทษที่ฉันต้องบอกว่า คำขอร้องของเธอ…มันไม่มีประโยชน์อะไร”
“….”
“แต่มันมีอีกหนึ่งวิธีที่จะทำให้เธอรอดไปจากฉัน” ริมฝีปากหยักเหยียดยิ้มมุมปากอย่างน่ากลัว สายตาจ้องมองไปยังใบหน้าสวยหวานของนาร์มิน
แกร๊ก
“!!!!” หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบทันทีที่มีวัตถุสีดำเลื่อนมาจ่ออยู่ขมับข้างขวา การกระทำของมาร์คินทำเอาเธอรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาทันที
“แค่ฉันลั่นไกใส่ตรงนี้…เธอก็รอดแล้ว”
- Writer
