บทที่ 11 รอยยิ้ม
"ให้พี่ไปส่งที่บ้านนะ"
กองทัพเอ่ยขึ้นหลังจากที่ดื่มน้ำเต้าหู้หมดแล้ว ปกติแล้วไส้เทียนจะเดินกลับบ้าน หรือไม่ก็วิ่งไปมากกว่าเพราะสวนกับบ้านอยู่ห่างกันไม่ไกล ใช้เวลาเพียง 10 นาทีก็ถึงแล้ว
ไส้เทียนกำลังจะปฏิเสธ แต่พอเห็นท่าทีออดอ้อนของกองทัพก็เผลอใจอ่อน สุดท้ายก็ยอมขึ้นรถมาแต่โดยดี โดยมีสิบทำหน้าที่เป็นสารถีเหมือนเดิม
"สวัสดีครับพี่สิบ" ไส้เทียนยิ้มทักทาย
"สวัสดีครับ"
สิบตอบกลับด้วยท่าทีสุภาพ ถึงไม่ต้องหันไปมองไปข้างหลัง ก็ยังรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตจากผู้เป็นนาย
กองทัพขมวดคิ้ว ทั้งที่เรียกสิบว่าพี่ แต่กลับเรียกเขาว่าคุณ แบบนี้เรียกสองมาตรฐานได้ไหม
ร่างสูงนั่งหลังตรงมองออกไปด้านนอกด้วยใบหน้าราบเรียบ มองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่าตอนนี้กองทัพกำลังงอนอยู่!
"แก่แล้วยังขี้น้อยใจอีก" ไส้เทียนแอบบ่นเบาๆ
กองทัพคิ้วกระตุก คำก็แก่สองคำก็แก่ ไม่รู้หรือยังไง อายุแบบเขาเรียกว่าผู้มี
