เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร

3.คล้ายกันอยู่หลายส่วน

ไป๋หมิงหลันยกมือขึ้นมาเท้าคาง นางนั่งอยู่ริมสระบัว ในสระน้ำมีดอกบัวสีหวานกำลังบานสะพรั่ง ถึงแม้ว่าในเผ่ามารจะมิได้งดงามเทียบเท่าเมืองสวรรค์ แต่ทว่าทิวทัศน์ภูเขาและในน้ำก็ล้วนน่ามอง

แพรขนตางอนงามกะพริบถี่ๆ ทอดสายตามองไปยังสระบัวเบื้องหน้า ดวงหน้างามงอง้ำ หลังจากที่หมิงหลันกล่าวไปเช่นนั้นทั้งท่านจอมมารหลี่เจ๋อเชี่ยนและท่านหลี่เจ๋อฮั่นก็ตกใจกันไปตามๆ กัน

สุดท้ายท่านจอมมารก็เดินจากไปโดยที่ไม่มองใบหน้าของนางแม้แต่หางตา

หรือว่าข้าจะทำผิดพลาดสิ่งใดไป ทว่าในตำราปกขาวได้เขียนเอาไว้อย่างชัดเจน ว่าการเอ่ยปากขอร่วมหออย่างตรงไปตรงมาถือว่าเป็นการแสดงความจริงใจที่ดีที่สุด

หากเป็นเรื่องความจริงใจและความตรงไปตรงมา นางก็แสดงออกไปอย่างชัดเจนแล้ว เหตุใดถึงทำหน้าเช่นนั้น

หมิงหลันถอนหายใจก่อนจะล้มตัวนอนลงบนพื้น เรือนผมดำเงางามสยายลงไปกับพื้นหญ้า พระจันทร์ดวงน้อยลอยเด่นอยู่บนท้องนภา ส่องแสงอ่อนๆไปทั่วทั้งบริเวณ

หมิงหลันคิดว่าค่ำคืนแรกในเผ่ามาร จะได้นอนอยู่ในอ้อมกอดของบุรุษที่ถวิลหามาตลอดหลายร้อยปี แต่ดูจากสายตาที่เขามองมาที่นางแล้ว เห็นทีจะยากเย็น

หมิงหลันยกไหสุรานารีแดงขึ้นมาดื่ม บรรยากาศที่เผ่ามารนั้นเงียบสงบมากกว่าที่คิดเอาไว้ ดูไปแล้วก็คล้ายกับเมืองมนุษย์ อากาศยามค่ำคืนเย็นสบาย ส่วนในยามกลางวันจะอบอุ่น เพียงแต่ผู้คนที่นี่ดูจะเคร่งขรึมไปสักหน่อย

แต่หมิงหลันมั่นใจว่านางจะสามารถอยู่ที่นี่ได้แน่นอน!

หากท่านพี่ไป๋เฉียนกำลังคิดถึงข้าอยู่ เทพบุปผาหมิงหลันผู้นี้ขอฝากเทพีจันทราไปบอกกล่าวแก่ท่านพี่ด้วยนะเจ้าคะ ว่ามิต้องเป็นห่วงน้องสาวผู้นี้…

ไหสุราที่ว่างเปล่าทั้งสามไหกองรวมกันอยู่โคนต้นไม้ ส่วนใบหน้าที่งดงามจนยากจะละสายตาก็กำลังนอนหลับพริ้มด้วยฤทธิ์ของสุรานารีแดง

หลี่เจ๋อเชี่ยนนั่งลงข้างๆ เทพบุปผาคนงดงาม ดวงตาสีนิลของเขากำลังทอดสายตามองร่างบางที่กำลังหลับใหล เหตุใดถึงได้ดื่มสุรามากมายเช่นนี้ บนสวรรค์มิได้สอนเรื่องมารยาทอย่างนั้นหรือ?

พบหน้ากันครั้งแรกก็เอ่ยปากขอร่วมหอ เห็นว่าเขาเป็นจอมมารมากราคะหรืออย่างไร?

เทพบุปผาคือเทพแห่งหมู่มวลดอกไม้ ทว่าดอกไม้ที่งดงามก็ยังมีงดงามไม่เทียบเท่ากับใบหน้าที่กำลังเมามายนี้เลย

เขาถอนหายใจก่อนจะอุ้มนางขึ้นมา สิ่งที่ดึงดูดเจ๋อเชี่ยนมิใช่แค่เพียงหน้าตาที่งามงด หากแต่เป็นกลิ่นหอมที่ลอยฟุ้งออกมาจากร่างกายของหมิงหลัน กลิ่นหอมอ่อนๆ ของบุปผาในยามเช้าที่ต้องแสงของดวงตะวัน

เจ๋อเชี่ยนอุ้มนางเพื่อจะพาเดินกลับตำหนัก เขาวางหมิงหลันไว้บนเตียงพร้อมทั้งดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้

ท่าทางจะต้องหาข้ารับใช้เอาไว้ให้นางเสียแล้ว ถึงเผ่ามารและสวรรค์จะมิถูกกันแต่นางก็ถือเป็นสตรีที่จะมาให้กำเนิดลูกของเขา เขาไม่อยากให้ใครมาตราหน้าว่าเขาเลี้ยงดูเทพบุปผาอย่างอดๆ อยากๆ

……

หมิงหลันค่อยๆลืมตาขึ้นมา ภาพเบื้องหน้าคือห้องนอนที่ไม่ค่อยคุ้นตาสักเท่าไหร่ แต่ทว่านางจำบรรยากาศรอบๆห้องได้ว่านี่คือห้องนอนของนางที่ท่านจอมมารประทานมาให้

อ่า..นี่ข้าเมาจนเดินกลับห้องมาไม่รู้ตัวเลยงั้นหรือ?

ทว่าพอหมิงหลันลุกขึ้นมาจากเตียงขึ้นก็พบสาวใช้ราวสี่นางกำลังยืนก้มหน้าอยู่…เมื่อวานมีสาวใช้เพียงนางเดียวเหตุใดวันนี้มีมาเพิ่มถึงสี่นาง

“ท่านเทพบุปผาจะอาบน้ำเลยไหมเจ้าคะ หรือว่าจะล้างหน้าก่อน”

เมื่อหวนคิดไปถึงยามหัวค่ำ นางนอนบนพื้นหญ้าในสภาพที่เมามาย เช่นนั้นเห็นทีจะต้องอาบน้ำเสียแล้ว สาวใช้ที่มาใหม่ ดูแลหมิงหลันได้เป็นอย่างดีทั้งอาบน้ำ แต่งตัว รวมไปถึงเรื่องเล็กๆ น้อยๆ

“หมิงหลัน! ข้ามาแล้ว!!”

หลี่เจ๋อฮั่นเดินเข้ามาพร้อมกับลูกท้อมากมายในมือ

“นี่ท่านไปเก็บมางั้นหรือ เหตุใดถึงไม่พาข้าไปด้วยเล่า!”

เจ๋อฮั่นมิได้กล่าวคำใดเขาเพียงส่งยิ้มให้หมิงหลันเท่านั้น

“ข้าผ่านไปทางนั้นพอดี กินสิ กินเยอะๆ เลย”

“มีลูกท้อมากมายเช่นนี้ แสดงว่าตรงป่าที่ท่านไปเก็บมาจะต้องเป็นป่าท้อแน่ๆเลย ข้าอยากเห็นดอกท้อที่กำลังเบ่งบาน เอาไว้ครั้งหน้าท่านพาข้าไปด้วยได้ไหมเจ้าคะ…”

การร้องขอด้วยใบหน้าเช่นนั้น เขาจะกล่าวปฏิเสธออกไปได้เช่นไร มิใช่ว่าหลี่เจ๋อฮั่นมิเคยพบเจอสตรีมาก่อน เขาเป็นคนเจ้าสำราญที่ชอบท่องเที่ยวไปยังที่ต่างๆ สตรีในโลกมนุษย์เขาร่วมเตียงมาแล้วนับไม่ถ้วน นิยามคำว่างามล่มเมืองของเมืองมนุษย์นั้น ใช้มิได้กับความงดงามบนใบหน้าของสตรีที่อยู่เบื้องหน้าเขาเลย

เจ๋อฮั่นพึ่งเข้าใจคำกล่าวว่า งดงามราวกับเหล่าเทพธิดาบนสรวงสวรรค์ งดงามราวกับไม่มีอยู่จริง ยามที่นางแย้มยิ้มมันทำให้หัวใจของเขารู้สึกคันยุบยิบ ยามที่นางมองมาที่เขา ราวกับดวงตาที่กลมโตของนางกำลังสะกดเขาเอาไว้…นี่สินะความงดงามล้ำเลิศของเทพบุปผา

“ท่านเจ๋อฮั่น ท่านยังมิได้รับปากข้า..”

“อืม..ได้สิ เอาไว้ว่างๆ ข้าจะพาเจ้าไป”

อ่า..นางยิ้มอีกแล้ว รอยยิ้มที่สะเทือนเข้าไปในหัวใจของเขา

“ข้าอยากรู้อีกอย่าง เมื่อไหร่ข้าถึงจะได้เข้าหอกับท่านจอมมาร..”

ราวกับหลี่เจ๋อฮั่นที่กำลังฝัน ถูกปลูกให้ตื่นขึ้นมาด้วยการสาดน้ำเย็นๆเข้ามาที่ใบหน้า เขาหรี่ตามองไปที่หมิงหลันอย่างไม่เข้าใจ

“เหตุใดถึงอยากร่วมหอกับคนเช่นนั้น พี่ใหญ่มิได้ดีอย่างที่เจ้าคิดหรอกนะ!”

“ข้าเคยพบกับท่านจอมมารมาก่อนค่ะ ท่านจอมมารมาช่วยข้าไว้โดยบังเอิญ….”

อย่างนี้นี่เอง มิน่าเล่า!! นางคือสตรีคนแรกที่เดินเข้าเผ่ามารด้วยรอยยิ้ม ปกติแล้วสตรีนางอื่นจะต้องเดินร้องไห้เข้ามา…

คำกล่าวขานเกี่ยวกับพี่ใหญ่นั้นน่ากลัวเกินกว่าความจริงไปมาก ไม่แปลกที่สตรีพวกนั้นจะร่ำร้องอย่างหวาดกลัว แต่กับหมิงหลันนั้นไม่ใช่ นางเคยพบพี่ใหญ่มาก่อนแล้วนี่เอง

“เจ้าชอบท่านพี่งั้นหรือ? …มาที่นี่ก็ไม่ได้โดยบังคับมา?”

หมิงหลันยกยิ้มพร้อมทั้งพยักหน้า

“ข้าอาสามาเองเจ้าค่ะ ในใจได้แต่หวังว่า ข้าจะได้ยกมือขึ้นมาสัมผัสใบหน้าของท่านจอมมารสักครั้ง…”

ดวงตาของหมิงหลันเหม่อมองออกไปด้านนอกอย่างเพ้อฝัน ใบหน้าที่ขาวนวลขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ นางยกมือขึ้นมาประสานกันที่หน้าอกพร้อมกับขยับรอยยิ้มพรายที่แสนงดงามในสายตาของหลี่เจ๋อฮั่น

ท่าทางเช่นนี้ราวกับภาพวาดยังไงอย่างนั้นเลย ในใจราวกับมีขนนกปัดผ่าน เขาอยากให้บุรุษที่ทำให้นางแย้มยิ้มเป็นเขามิใช่พี่ชาย..

“มีคำกล่าวว่าข้ากับพี่ใหญ่หน้าตาเหมือนกันอยู่หลายส่วน เหตุใดเจ้าไม่ลองสัมผัสใบหน้าของข้าดูก่อนล่ะ?”