หลังจากกล่าวจบเสวียนม่านก็เดินจากไปทิ้งให้หมิงหลันยืนแข็งค้างอยู่ตรงนั้น
เซียนน้อยยื่นมือมาจับมือของหมิงหลันเอาไว้
“ท่านเทพบุปผา หากว่าท่านไม่ไหวข้าคิดว่าเรานั่งพักกันตรงนี้ก่อนดีไหมขอรับ”
ความเจ็บปวดที่ถูกกระทำซ้ำๆ มันทำให้หมิงหลันเริ่มจะรู้สึกชินชาซะแล้ว นางเจ็บปวดมาไม่รู้กี่ครั้งเพียงเพราะได้ยินว่าท่านจอมมารรักเทพีเสวียนม่าน
“ท่านรักจอมมารอย่างนั้นหรือครับ?”
เซียนน้อยพาหมิงหลันมานั่งพักที่ศาลาริมน้ำ เขารินน้ำชาให้พร้อมๆ กับมองหน้าของนางด้วยสีหน้าแห่งความเป็นห่วง
“ไม่ปิดบังเจ้า ข้ารักท่านจอมมาร”
“เหลือเชื่อจริงๆ เลย ท่านคือเทพที่งดงามที่สุดในสวรรค์ชั้นฟ้า แต่กลับหลงรักจอมมารอัปลักษณ์ผู้นั้น”
หมิงหลันยกแก้วน้ำชาร้อนๆ ขึ้นมาดื่ม
“อันที่จริงความรักของข้ามันไม่สนใจรูปลักษณ์ภายนอกหรอกนะ แต่ท่านจอมมารตัวจริงไม่ได้อัปลักษณ์เลยสักนิด ข่าวลือที่เจ้าได้ยินมานั้นผิดพลาดแล้วเซียนน้อย”
เซีย
