กว่าหมิงหลันจะฟื้นขึ้นมาก็ล่วงเลยไปจนถึงบ่ายวันที่สอง นางลุกขึ้นจากเตียงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นตกใจ ป่านนี้มิใช่ว่าคนที่เผ่ามารจะตามหาตัวนางจนวุ่นไปหมดหรอกใช่ไหม
หมิงหลันลงจากเตียงพร้อมกับรีบสวมรองเท้าอย่างรวดเร็ว เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ประตูห้องถูกเปิดออกพอดี เทียนจุนยกถาดข้าวและกาน้ำชาเดินเข้ามาเพราะหมิงหลันยังมิได้ทานสิ่งใดลงท้องตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
“ขอบคุณท่านเทียนจุนที่ช่วยเหลือ เพียงแต่ข้าหายจากบ้านมานานแล้ว เกรงว่าป่านนี้คนที่บ้านจะเป็นห่วงไม่อาจรั้งรอทานอาหารเหล่านี้ที่ท่านจัดเตรียมไว้ให้ได้"
หมิงหลันก้มหน้าลงเพื่อขอโทษเขาจากใจจริง ใบหน้าของเทียนจุนมิได้มีท่าทีโกรธเคืองเลยแม้แต่น้อย
“แม่นางไป๋มิต้องเป็นกังวล ข้าไม่ได้คิดเล็กนิดน้อยถึงกับจะโกรธเคืองเรื่องเพียงแค่นี้ เอาไว้วันหน้าเราค่อยพบเจอกันใหม่ก็ยังไม่สาย มาเถิดข้าจะไปส่ง”
หมิงหลันส่งยิ้มให้ท่านเทียนจุน ไม่ว่าเมื่อใ
